Σ αγαπούσα όταν ήμουν παιδί..
Αβίαστα και όμορφα..
Όσο μεγάλωνα άρχισες να με τρομάζεις..
Τα χέρια σου θυμάμαι ήταν στις τσέπες, δεν μπορούσα να τα δω, να τα αισθανθώ..
Μπερδεύτηκα..
Προσπάθησα πολύ να σε βγάλω από μέσα μου..
Είχα ανάγκη από καθαρά ζεστά χέρια που κατά καιρούς δεν τα είχες..
Όταν λοιπόν κατάφερα να απομακρυνθώ από σένα, ήταν η στιγμή που στράφηκα σε μένα..
Τότε ήρθαν νύχτες που τα χέρια μου ήταν καθαρά, ζεστά και ανοιχτά να ψηλαφίσουν το κάθε τι..
Αλλά υπήρξαν και νύχτες που ακινητοποιημένα απ’ τον παγετό της μέρας, κρύφτηκαν στις τσέπες μου..
Τότε ήταν που μέσα στις τσέπες άρχισα να εξερευνώ έναν άλλο κόσμο..
Advertisment
Βρήκα ψίχουλα αντί για ζεστά ψωμιά,
τρύπες αντί για βελούδινες φιλόξενες υφές σαν φωλιές..
Βρήκα ξεχασμένα κιτρινισμένα γράμματα που κάποτε τα κουβαλούσα σαν φυλαχτό και ώθηση για φευγιό..
Βρήκα άδειους αναπτήρες και ραβασάκια ανθρώπων που δεν κατάλαβα ποτέ..
Βρήκα εσένα και μένα με σκονισμένα γόνατα να γελάμε με θλίψη γαλάζια..
Βρήκα ξεθυμασμένα αρώματα άλλων καιρών που κουβαλούσα χωρίς να τους επισκέφτηκα ποτέ..
Βρήκα κόκαλα και αίμα και το πνεύμα ξεχωριστά να προσπαθεί να τα συναρμολογήσει..
Βρήκα παιχνίδια που δεν έμαθα ποτέ να διασκεδάζω μαζί τους..
Βρήκα άδειες τσέπες..
Δεν βρήκα τίποτα..
Βρήκα τα πάντα που μ’ έπεισαν ότι εγώ και σύ..
Ότι εγώ και σύ…
Είμαστε φίλοι παιδικοί..
Είμαστε φίλοι καρδιακοί..
Και από τότε που ταπεινά σου ζήτησα συγγνώμη..
Από τότε επέστρεψε και αυτή η αβίαστη και όμορφη αγάπη που υπήρξε στην πιο σοφή και αθώα ηλικία μας..
Την παιδική..
Υπάρξεις που ακόμα δεν έχουν προλάβει να απομακρυνθούν απ’ το τίποτα..
Advertisment
Σπούδασα υποκριτική στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γ. Αρμένη. Το θέατρο η έκθεση και ο κόσμος που διψάει για απαντήσεις μου δίδαξαν πολλά..
Αγαπώ τη μουσική, με ταξιδεύει σε μέρη που δεν υπάρχουν και αυτό επιβεβαιώνει το ανήσυχο πνεύμα μου, ότι ναι το ανύπαρκτο υπάρχει.. Και ανύπαρκτο γιατί το φτιάχνω εγώ... Σ'αυτό που από παιδί καταφεύγω για να μπορώ να κρατάω επαφή με την ουσία μου και να μπορώ να συνεχίζω, είναι η γραφή. Όλα τ' αλλά πόλεμος.. Μέσω της γραφής, ένας κόσμος όπου η φθορά γίνεται ποίηση
και η ποίηση φλυαρία, και κάπως έτσι γεννιέται η σιωπή.. Αυτό μοιράζομαι μαζί σου..
- Θυμάμαι πράγματα που δεν έζησα… Θυμάμαι και πράγματα που έζησα, αν είναι αλήθεια… - 17 Απριλίου 2024
- Έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες… και βρήκα ξεχασμένα γράμματα που κάποτε τα κουβαλούσα σαν φυλαχτό… - 4 Απριλίου 2024
- Για ποιο λόγο φοβάται ο άνθρωπος το θάνατο; Ίσως το “εγώ” που χτίζεται εν ζωή, μας πλάνεψε τόσο πολύ… - 17 Φεβρουαρίου 2024
