Έφτασε η μέρα της πτήσης μας, η μέρα που θα ταξιδεύαμε παρέα σε έναν προορισμό που επιλέξαμε μαζί . Έναν προορισμό , με άρωμα από λευκό γιασεμί , όπως αυτό που μύριζε τα βράδια του Αυγούστου , όταν σε κρατούσα αγκαλιά κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, θυμάσαι;
Μένω να κοιτώ τους συνεπιβάτες λίγο πριν επιβιβαστούμε , ακόμα ελπίζω βλέπεις να αντικρίσω κάπου τα μάτια σου, τα τόσο αληθινά και μεγάλα, που αντανακλούν την ποιότητα της ψυχής σου.
Αναπολώ στιγμές μας όση ώρα βρίσκομαι στην αναμονή, ώσπου η φωνή από τα μεγάφωνα με φέρνει πίσω στην πραγματικότητα και ξεκινώ να βαδίζω για την επιβίβαση στο αεροσκάφος .
Η ερώτηση που μου γίνεται καθώς ελέγχουν το εισιτήριό μου, ομολογώ πως κάπως με αναστατώνει :
Advertisment
-Καλησπέρα, μόνη σας ταξιδεύετε ;;
-Ναι , απ‘ ότι φαίνεται , απαντώ με ένα χαμηλό τόνο.
Α, ναι σωστά ! Απ’ ότι βλέπω ο συνεπιβάτης σας έχει ακυρώσει την πτήση του.
Γνέφω κάπως καταφατικά καθώς το βλέμμα μου μοιάζει πια μελαγχολικό και αδιάφορο και προχωρώ μπροστά. Με όση δύναμη μου έχει απομείνει καλησπερίζω την αεροσυνοδό, χαμογελώντας δειλά και κάθομαι αθόρυβα στην θέση μου.
Advertisment
Ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στην θέση δίπλα μου και αναρωτιέμαι:
«Άραγε θα παραμείνει κενή;».
Φτάνει η ώρα της αναχώρησης, τα φώτα στο αεροσκάφος χαμηλώνουν και την θέση δίπλα μου ήδη την έχει πάρει κάποιος άλλος.
Που να ήξερε ότι ήταν η δική σου θέση;;
Τι να της πω;;
Και τι να καταλάβει ;;
Φοράω τα ακουστικά μου και χάνομαι στους ρυθμούς των τραγουδιών που σιγοτραγουδούσαμε, στην ζωή που επέλεξα να αφήσω , για να βρω τον δικό μου δρόμο.
Μερικές φορές οι σκέψεις σε κάνουν να νιώθεις ότι γυρνάς πίσω , σαν μια αίσθηση ότι επέστρεψες στο σπίτι σου .
Μα κάποιες άλλες σε βαραίνουν και σε σπρώχνουν όλο και πιο μακριά .
Κοιτάζω το ρολόι μου, μένει ακόμη μια ώρα για να φτάσω στον προορισμό μας.
Πόσο γρήγορα περνάει η ώρα ;;!!
Αποφασίζω να διαβάσω λίγες σελίδες από το βιβλίο που αποφάσισα να πάρω μαζί μου .
Ίσως να το θεωρούσες κάπως γλυκανάλατο και εμένα πολύ ρομαντική …
Μα με ξέρεις πια ,έτσι είμαι εγώ!
Θα συνεχίσω να πιστεύω σε έναν κόσμο που άλλοι πιστεύουν πως δεν υπάρχει.
Κι αν δεν τον βρω , θα τον χτίσω μέσα μου, με ό,τι έχω, για να μπορώ να τον βλέπω παντού γύρω μου.
Φτάσαμε!
Φτάσαμε στο προορισμό, μα όχι μαζί και αυτό γιατί εσύ είσαι ένα ταξίδι χωρίς προορισμό τελικά .
Είσαι το ίδιο το ταξίδι .
Ένα ταξίδι που προσφέρει όμορφες στιγμές , δύσκολες στιγμές , στιγμές δράσης , ξεκούρασης , δύναμης, πόνου, χαράς…ένας νέος κόσμος!
Πάω να αδράξω αυτές τις στιγμές, στο δικό μου ταξίδι τώρα -στον δικό μου κόσμο , για να μπορώ να έχω την δύναμη να συνεχίζω .
Αργά αλλά σταθερά .
Να σε προσέχεις , να σε φροντίζεις και να σε αγαπάς ..
Hasta la proxima!
ΥΓ. Και να θυμάσαι : «Ο κόσμος μου, φτιάχτηκε για να ταξιδεύεις…!»
- Εσύ είσαι ταξίδι, χωρίς προορισμό… - 17 Ιουλίου 2024
- Οι άνθρωποί μας φεύγουν, αλλά ζουν παντοτινά μέσα μας - 22 Απριλίου 2024
- Αν δεν το πεις εσύ, θα το πει το σώμα σου - 9 Απριλίου 2024
