Παρασκευή μεσημέρι, κάπου στην Αργυρούπολη (Αττικής) και αποφασίζουμε με τον αδερφό μου να πάμε μια απλή βόλτα στη γειτονιά. Ο αδερφός μου είναι άτομο με αναπηρία και χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο.
Ξεκινάμε λοιπόν έχοντας καλή διάθεση – σε αυτό βοηθάει πολύ και η όμορφη ηλιόλουστη μέρα -! Πολύ σύντομα όμως εμφανίζεται μπροστά μας το πρώτο εμπόδιο: μηχανάκια παρκαρισμένα επάνω στο πεζοδρόμιο. Ανταλλάζουμε ένα γρήγορο βλέμμα μεταξύ μας που λέει “αρχίσαμε πάλι!” ενώ ταυτόχρονα εξετάζουμε τις πιθανές μας επιλογές. Τελικά συμφωνούμε από κοινού ότι με προσεκτικές κινήσεις χωράει ο αδερφός μου να περάσει δίπλα από τη μηχανή – αν και τσίμα – τσίμα –. Και έτσι γίνεται. Χαμόγελα ανακούφισης και συνεχίζουμε το δρόμο μας!
Advertisment
Λίγο πιο κάτω θα χρειαστεί να κατέβουμε από το πεζοδρόμιο, επειδή ένα δέντρο βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του, κάτι που καθιστά αδύνατη την διέλευση από δίπλα. Κινούμαστε για λίγο επάνω στο δρόμο και πολύ σύντομα βρισκόμαστε στον ποδηλατόδρομο της περιοχής πιο ασφαλείς και προστατευμένοι. Στην πορεία μας συναντάμε κάποια αυτοκίνητα που έχουν σταματήσει “για λίγο;” κάθετα επάνω στο πεζοδρόμιο/ποδηλατόδρομο αλλά τα προσπερνάμε με σχετική ευκολία. Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το μαγαζί που θέλουμε να καθίσουμε για καφέ. Οι επιλογές μας είναι αρκετά περιορισμένες καθώς πολλά μαγαζιά δυστυχώς δεν είναι προσβάσιμα. Το συγκεκριμένο μαγαζί είναι (προσβάσιμο) οπότε καθόμαστε να απολαύσουμε τον καφέ μας.
Κι έρχεται η ώρα της επιστροφής. Και συναντάμε και πάλι τα ίδια γνώριμα εμπόδια στον δρόμο μας: δέντρα, μηχανάκια, αυτοκίνητα (επάνω στο πεζοδρόμιο). Και τα προσπερνάμε. Και φτάνουμε σε ένα σημείο που χρειάζεται να περάσουμε απέναντι τον δρόμο από τη διάβαση πεζών. Και εκεί ακριβώς μπροστά από τη ράμπα είναι παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο. Όχι με αλάρμ, ούτε με τον οδηγό μέσα.
Κανονικά παρκαρισμένο… Ένας άνθρωπος είδε τη ράμπα και επέλεξε να παρκάρει μπροστά της. Άραγε να έχει επίγνωση των συνεπειών που προκαλεί;;;
Advertisment
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου οπισθοχωρούμε με τον αδερφό μου και αναγκαζόμαστε να βρούμε άλλη διαδρομή για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Ευχόμενοι να μη συναντήσουμε άλλα εμπόδια γυρνώντας από μια “απλή” βόλτα…
Με αφορμή αυτή την ιστορία και την Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία στις 3 Δεκεμβρίου θα ήθελα να περάσω ένα μήνυμα: Την επόμενη φορά που θα δεις μια ράμπα ξανασκέψου το. Ο σεβασμός είναι πολιτισμός.
Αφροδίτη Νέζου | Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, αδερφή ατόμου με αναπηρία
