Η πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι ένα ανεξάρτητο, αυτόνομο σύστημα που λειτουργεί πέρα από εμάς. Ο κόσμος είναι ο καθρέφτης μας. Κάθε μορφή αδικίας, κάθε πόνος, κάθε χάος, κάθε σκοτεινή πτυχή της κοινωνίας και της ιστορίας είναι η αντανάκλαση της εσωτερικής μας κατάστασης. “Ο κόσμος είναι έτσι γιατί εσύ είσαι έτσι”, λέει ο Έλιο Ντ’Άννα, και αυτή η φράση δεν είναι μια φιλοσοφική αφαίρεση, αλλά η πιο σκληρή και συνάμα λυτρωτική αλήθεια που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.
Ο Νίκος Καζαντζάκης εξέφρασε αυτήν την αλήθεια με τα λόγια: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.» Δεν μπορούμε να αποποιηθούμε την ευθύνη μας, αποδίδοντας τα προβλήματα σε εξωτερικούς παράγοντες ή σε άλλους ανθρώπους. Κάθε μας σκέψη και πράξη συμβάλλει στη διαμόρφωση της συλλογικής μας πραγματικότητας. Η θέση αυτή που λαμβάνεται συνήθως ως απλή ηθική προσταγή, είναι η ουσία της ύπαρξης, καθώς η κάθε μας επιλογή λειτουργεί σαν ένας σπόρος που καρποφορεί στην κοινωνία μας.
Advertisment
Δεν είμαστε παθητικοί θεατές πραγματικότητας που απλώς συμβαίνει. Είμαστε οι δημιουργοί της. Η αντίληψη ότι «ο κόσμος είναι έτσι γιατί εσύ είσαι έτσι», όπως αναφέρει ο Έλιο Ντ’Άννα, μας καλεί να αναγνωρίσουμε την εσωτερική μας δύναμη, την επιρροή, και κυρίως την ευθύνη. Η πραγματικότητα δεν είναι κάτι που μας επιβάλλεται, αλλά κάτι που δημιουργούμε. Αυτό σημαίνει ότι η αλλαγή ξεκινά από εμάς τους ίδιους. Όταν αλλάζουμε τον εαυτό μας, αλλάζουμε και τον κόσμο γύρω μας. Ο Ντ’Άννα, μέσα από το έργο του “Η Σχολή των Θεών”, υποστηρίζει πως ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι παρά μια αντανάκλαση του εσωτερικού μας κόσμου. Εάν βιώνουμε χάος και σύγκρουση μέσα μας, τότε αυτό θα αντικατοπτρίζεται στην πραγματικότητα που ζούμε. Η μόνη διέξοδος είναι η μεταμόρφωση του εαυτού μας.
Η επιστήμη της κβαντικής φυσικής μας επιβεβαιώνει πως ο παρατηρητής επηρεάζει το παρατηρούμενο. Ο Bruce Lipton, μέσα από τις έρευνές του στη βιολογία της πεποίθησης, αναδεικνύει ότι οι πεποιθήσεις μας επηρεάζουν τη βιολογία μας και κατ’ επέκταση τον κόσμο μας. Οι σκέψεις μας δεν είναι αθώες. Είναι η θεμελιώδης πρώτη ύλη της πραγματικότητας. Αν κυριαρχούμαστε από φόβο, θυμό και διχασμό, τότε αυτά ακριβώς προβάλλουμε. Αντίθετα, αν ενστερνιστούμε την αγάπη, τη συμπόνια και την ενότητα, ο κόσμος αντανακλά αυτή τη μεταμόρφωση. Ο Lipton, μέσα από το βιβλίο του “Η Βιολογία της Πεποίθησης”, αποδεικνύει ότι τα γονίδιά μας δεν ελέγχουν τη βιολογία μας, αλλά αντίθετα, το περιβάλλον και η αντίληψή μας μπορούν να αλλάξουν τη γενετική μας έκφραση. Αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε καταδικασμένοι από το DNA μας, αλλά έχουμε τη δύναμη να επηρεάσουμε τη ζωή μας μέσω της συνειδητής σκέψης και της πρόθεσης.
Ο Jean-Pierre Malet, μέσα από τη κβαντική φυσική και τη θεωρία του περί διττότητας του χρόνου, μας αποκαλύπτει πως το μέλλον μας δεν είναι προδιαγεγραμμένο αλλά διαμορφώνεται από τις αποφάσεις και τις επιλογές μας στο παρόν. Ζούμε σε ένα σύμπαν πιθανοτήτων, όπου η παραμικρή μας σκέψη και πράξη καθορίζει την πραγματικότητα που θα βιώσουμε. Είμαστε, λοιπόν, οι αρχιτέκτονες του πεπρωμένου μας, οι δημιουργοί της ίδιας μας της ύπαρξης. Ο Malet υποστηρίζει ότι η ύλη δεν είναι ανεξάρτητη από τον παρατηρητή κι η πραγματικότητα είναι ένα δυναμικό πεδίο πιθανών εξελίξεων που παίρνουν μορφή ανάλογα με την πρόθεσή μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα αναπόφευκτο μέλλον, αλλά αμέτρητα πιθανά μέλλοντα που εξαρτώνται από τις συνειδητές μας επιλογές.
Advertisment
Η αναγνώριση της ευθύνης μας είναι το πρώτο βήμα προς την αλλαγή. Δεν έχουμε γεννηθεί για να υποφέρουμε κάτω από το βάρος ενός κόσμου που μας καταπιέζει, αλλά για να αναγνωρίσουμε ότι εμείς τον έχουμε δημιουργήσει. Και αν τον έχουμε δημιουργήσει, τότε μπορούμε και να τον αλλάξουμε. Υπάρχει η σκληρή προσέγγιση του Νίτσε που λέει ότι «ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί». Μπορούμε να ακούσουμε όμως τον Καζαντζάκη που λέει:
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».
