Υπάρχουν κάποια βιβλία που δεν τα διαβάζεις απλώς — τα ζεις. Τα νιώθεις σαν ανάσα στο στήθος σου, σαν φτερούγισμα στην ψυχή σου, σαν κάτι που ίσως χρειαζόσουν και δεν το ήξερες. Ένα τέτοιο βιβλίο έτυχε να πέσει στα χέρια μου, αλλά στην πραγματικότητα, ήταν σαν να με πήρε από το χέρι και να με ταξίδεψε. Δεν ήταν μυθοπλασία, ούτε απλά καταγραφή γεγονότων. Ήταν αλήθεια. Μια αλήθεια προσωπική, βαθιά και συγκινητική, δοσμένη με τόση γενναιοδωρία, που ένιωσα να με αφορά, ακόμα κι αν δεν γνώριζα τίποτα από πριν για τον άνθρωπο που την αφηγείται.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση δεν ήταν μόνο η αφήγηση της ζωής ενός αθλητή, αλλά το πώς ξεγυμνώνεται συναισθηματικά, με έναν τρόπο που σπάνια βλέπουμε, ειδικά από ανθρώπους που τοποθετούνται συχνά στα βάθρα. Δεν είδα κανένα βάθρο. Είδα έναν δρόμο. Γεμάτο πέτρες, εμπόδια, όνειρα, αγωνίες, πτώσεις και ξανασηκώματα. Κι αυτός ο δρόμος είχε φως. Όχι γιατί όλα ήταν εύκολα ή λυμένα, αλλά γιατί ο ίδιος επέλεξε να κουβαλά μέσα του το φως, ακόμα και μέσα από σκοτεινά τοπία.
Advertisment
Αυτό που με καθήλωσε ήταν η σχέση του με τη μητέρα του. Τόσο βαθιά, τόσο υπαρξιακή, τόσο μεταμορφωτική. Μια μητέρα που με τη σιωπή της, τη δύναμή της, την παρουσία της, κατάφερε να γίνει φάρος. Δεν χρειάζεται να πει πολλά. Είναι εκεί. Κι αυτό αρκεί. Ειδικά όταν εκείνος δεν μπορούσε να δει καθαρά, όταν ένιωθε ότι χανόταν, ότι δεν ήταν αρκετός, ότι δεν θα τα καταφέρει. Η πίστη της, η αγκαλιά της, οι θυσίες της, οι σκιές που κουβαλά από τη δική της παιδική ηλικία — όλα συνθέτουν μια φιγούρα σχεδόν μυθική, αλλά ταυτόχρονα τόσο αληθινή. Τη διάβαζα και ένιωθα ότι τη γνώριζα.
Και ύστερα είναι η ταυτότητα. Το χρώμα, η καταγωγή, η ετερότητα. Η αγωνία να είσαι αποδεκτός, η πίεση να χωρέσεις, να «ταιριάξεις». Ο συγγραφέας δεν την ωραιοποιεί τη διαδρομή του. Δεν φοβάται να μιλήσει για την απόρριψη, για τον ρατσισμό, για την αίσθηση του “περισσεύω”. Αλλά δεν μένει εκεί. Με έναν τρόπο σχεδόν ποιητικό, παίρνει όλη αυτή τη δυσκολία και την κάνει δύναμη. Όπως κάνει το φίδι με το δέρμα του, ή όπως κάνει ο αετός στην ιστορία που περιγράφεται — όταν αποφασίζει να ξαναγεννηθεί, σπάζοντας το ράμφος του, ξηλώνοντας τα νύχια του, για να αποκτήσει και πάλι το δικαίωμα να πετάξει.
Σε όλο το βιβλίο ένιωθα έναν διαρκή παλμό. Κάτι που σου ψιθυρίζει «μπορείς». Όχι γιατί είναι όλα εφικτά, αλλά γιατί αξίζει να προσπαθήσεις. Και όσο διάβαζα, είχα την αίσθηση ότι μέσα στις λέξεις δεν κρυβόταν απλώς ένα μήνυμα, αλλά μια πρόσκληση: να σταθείς στα πόδια σου, να βρεις τον δικό σου ρυθμό, να πιστέψεις, να σηκώσεις το κεφάλι και να κοιτάξεις «λίγο πιο ψηλά». Όχι για να ξεχωρίσεις, αλλά για να δεις καθαρά. Να δεις εσένα, τον άλλο, τον κόσμο με μάτια γεμάτα ελπίδα και αποδοχή.
Advertisment
To «Όταν κοιτάς από ψηλά» με πρωταγωνιστή τον Εμμανούλ Καραλή με συγκίνησε. Με έκανε να χαμογελάσω, να δακρύσω, να θυμηθώ τον δικό μου αγώνα, τις δικές μου βαλίτσες, κυριολεκτικές και συμβολικές. Είδα τον εαυτό μου στους φόβους του, στις προσμονές του, στη λαχτάρα του να πετύχει κάτι που δεν χωράει σε αριθμούς, βαθμολογίες ή μετάλλια. Γιατί τελικά, το πιο μεγάλο μετάλλιο είναι η αποδοχή του εαυτού σου. Και το πιο σημαντικό ταξίδι είναι αυτό που σε φέρνει πιο κοντά σε εκείνον που γεννήθηκες να είσαι.
Όταν τελείωσα το βιβλίο, δεν ένιωσα ότι έκλεισα έναν κύκλο. Ένιωσα ότι άνοιξα έναν νέο. Με μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη, περισσότερη ενσυναίσθηση και μια εσωτερική παρότρυνση να «σηκωθώ», να «πιστέψω», να «τολμήσω». Και ίσως αυτός να είναι ο ορισμός ενός πραγματικά εμπνευσμένου αναγνώσματος: όταν σου χαρίζει φτερά χωρίς να σου ζητήσει τίποτα. Όταν σου θυμίζει ότι το φως είναι επιλογή. Και ότι το πιο καθαρό φως είναι αυτό που πηγάζει από μέσα σου.
Το βιβλίο γράφτηκε από τον Νίκο Μιχαλόπουλο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
