Η κρυμμένη ευαισθησία των αντρών. Υπάρχει άραγε;
Στις παλιές εποχές, ένα αγόρι μάθαινε ότι ο άντρας πρέπει να είναι η κολώνα της σχέσης. Η μάθηση γινόταν μέσα στην οικογένεια όπου ο πατέρας είναι ο σκληρός, ο δυνατός, ο αρχηγός και η μάνα είναι αυτή που θα κλάψει, θα χαϊδέψει, θα μιλήσει πιο γλυκά και όμορφα. Σήμερα δυστυχώς, το μεγαλύτερο ποσοστό των οικογενειών είναι διαλυμένες και επειδή τα παιδιά συνήθως μένουν με τη μάνα τους, μαθαίνουν με την απουσία του πατέρα. Ο πατέρας πάντα λείπει, οπότε μεγαλώνουν χωρίς αντρικό πρότυπο, πράγμα που τους κάνει ακόμα πιο σκληρούς.
Advertisment
Και αργότερα μαθαίνουν και οι ίδιοι να φεύγουν από τις σχέσεις τους. Διαλέγουν την απομάκρυνση και όχι την έκφραση της αγάπης τους και της διατήρησης της οικογένειάς τους. Όμως ένας χωρισμός δεν σταματάει μια οικογένεια. Η οικογένεια είναι πάντα οικογένεια. Κάποιοι όμως προτιμούν να το ξεχνούν. Αποτέλεσμα αυτού είναι ο νέος να καλλιεργείται στις παρέες από τις κουβέντες με τους φίλους. Όταν κάποιος φερθεί όμορφα στην κοπέλα του, οι άλλοι τον χλευάζουν, όταν κάποιος δείξει ότι έχει τον έλεγχο, οι άλλοι επικροτούν.
Διαβάστε: Πίσω από κάθε δυνατό άντρα κρύβεται πάντα… η μαμά του!
Δεν συζητάμε βέβαια το να δείξεις την όποια αδυναμία έχεις απέναντι σε μια κοπέλα. Τι γίνεται λοιπόν; Δημιουργείται ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει να εξωτερικεύει τα βαθιά του αισθήματα, ένας άνθρωπος που φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν θέλει να εκτεθεί και να βιώσει την απόρριψη. Δεν έχει μάθει να αφήνει ελεύθερο το πνεύμα του, αλλά το καταδυναστεύει από τα πρέπει που του έχουν οριοθετήσει. Πράγματι, ο άντρας μεγαλώνει και η κοινωνία ενισχύει αυτές τις “επιταγές”. Μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα, έρχεται και η γυναίκα – τιμωρός (που παίρνει το αίμα των γυναικών προηγούμενων γενεών πίσω) και αγχώνει ακόμα περισσότερο το αρσενικό.
Advertisment
Έτσι, έχουμε ένα φοβισμένο και αγχωτικό ον, που προσεγγίζει τη γυναίκα σαν ένα ακόμα καταναλωτικό προϊόν. Απ’ την άλλη και η γυναίκα έχει χάσει ελαφρώς τον προσανατολισμό της και για τους δικούς της λόγους κι αυτή σκλήρυνε. Ο άντρας είναι για αυτήν τις περισσότερες φορές ένα αγαθό προς ταχεία κατανάλωση, με τη διαφορά ότι εξαναγκάζεται σε αυτήν την οπτική όχι απ’ το κίνητρο του φόβου, αλλά απ’ το κίνητρο της “εκδίκησης” απέναντι στον άντρα.
Όμως οι περισσότεροι φοβούνται να εκφράσουν την κρυμμένη τους ευαισθησία, γιατί ακριβώς φοβούνται την απόρριψη! Στην πραγματικότητα είναι πιο ρομαντικοί, πιο αληθινοί, πιο ερωτικοί, φοβούνται όμως να ανοιχτούν και κλείνονται στον κόσμο τους, μέσα τους, βγάζοντας προς τα έξω ένα σκληροτράχηλο χαρακτήρα. Φοβούνται να βιώσουν τα αισθήματα τους. Δυστυχώς, ο ρομαντισμός και η τρυφερότητα (και η υπομονή και η υποχώρηση και η σιωπή και…και…) εκλαμβάνονται ως αδυναμία. Αν είναι δυνατόν!
Έχουν μάθει πως αυτός ο τρόπος δεν τους ταιριάζει. Γιατί πρέπει να δείχνουν δυνατοί. Σ’ αυτό το φόβο παίζει σημαντικό ρόλο η γυναικεία αντιμετώπιση. Είναι αρκετές οι γυναίκες, που σχολιάζουν αρνητικά την ευαισθησία στον άντρα! Ωστόσο, είναι πολύ περισσότεροι οι άντρες, που ειρωνεύονται αυτή τη συμπεριφορά. Ίσως επειδή οι ίδιοι ντρέπονται να εξωτερικεύσουν την ευαισθησία τους και κατά βάθος ζηλεύουν αυτόν που έχει τη δύναμη να το κάνει. Προτιμούν, λοιπόν, να τον μηδενίσουν!
Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να εκτείνεται από την πιο ευαίσθητη μέχρι την ποιο σκληρή, ανάλογα με την δομή του χαρακτήρα, τον Ψυχικό και Πνευματικό κόσμο του κάθε ανθρώπου, αλλά κυρίως από τις μέχρι τότε εμπειρίες του. Αν οι εμπειρίες είναι όμορφες, η συμπεριφορά ανταποκρίνεται στις παραστάσεις αυτές, γιατί τα όμορφα θέλουμε να τα επαναλαμβάνουμε. Αν οι οι εμπειρίες είναι σκληρές, ανάλογα με την πνευματική καλλιέργεια του καθενός και καθεμιάς, μπορούν να μετατραπούν με την λογική, σε μια διορθωτική συμπεριφορά, με στόχο μια πιο ευτυχισμένη ζωή με βάση τον κανόνα “το Πάθημα γίνεται Μάθημα”.
Όμως οι σκληρές εμπειρίες, όταν λείπει η λογική και η ισορροπία στον ψυχικό κόσμο, μπορεί να οδηγήσουν σε παραβατική συμπεριφορά τόσο του άνδρα όσο και της γυναίκας, με βάση τον συμψηφισμό των “παθημάτων” σε ατομικό επίπεδο. Το τελευταίο είναι συχνό φαινόμενο στα χρόνια μας και είναι η κυριότερη αιτία των Προβληματικών σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Δεν ξέρω ποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν για να βρούμε και οι δυο την ψυχή μας. Το σίγουρο είναι πως αν δεν την βρούμε εμείς, θα μας βρει αυτή στον καναπέ κάποιου ψυχίατρου ή στο τρελοκομείο. Συναισθηματικά ψυχροί και σεξουαλικά στα όρια της ανοργασμίας, με ένα κοινωνικό στάτους που στρεσάρει και σε μελαγχολεί. Κάτι τότε δεν πάει καλά και η βίδα δε θέλει πολύ για να λασκάρει.
Η ζωή έχει τόσα επίπεδα, τόσες παραλλήλους, τόσες διαστάσεις ταυτοχρόνως. Μη σπαταλάμε την ενέργεια μας σε τμήμα αυτής και αφήνουμε ανεκμετάλλευτη την υπόλοιπη. Ας πλάσουμε τον εαυτό μας, με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι πρώτα αρεστός σε μας και μετά στους άλλους. Και αυτό δε μπορεί να γίνει κοιτώντας σε μια κατεύθυνση. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας διάπλατα στις προκλήσεις της ζωής, ας αρπάξουμε τις ευκαιρίες, ας εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες μας, και ας αφεθούμε σε αυτά που έχει να μας διδάξει η ζωή. Κάθε άγγιγμα, κάθε βλέμμα, κάθε λέξη, κάθε έκφραση, κάθε άνθρωπο, τον εαυτό μας! Θα νοιώσουμε αλλιώς. Άλλωστε η ζωή είναι όμορφη, αρκεί να την καταλαβαίνουμε και να προσαρμοζόμαστε ανάλογα.
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
