Βραδινά του μυαλού παιχνίδια
Πόσες φορές με έχει βρει η νύχτα κάτω από την ίδια λάμψη του φεγγαριού, καθισμένο στο μπαλκόνι μου, πίνοντας το αγαπημένο μου ποτό, να κάνω ονείρων παιχνίδια με το μυαλό μου, ταξιδιάρικες σκέψεις και εύστοχα ερωτήματα στον εαυτό μου. Η σημερινή βραδιά όμως έχει κάτι το τελείως διαφορετικό. Το μυαλό μου μοιάζει να έχει αφοσιωθεί σε ένα πράγμα μόνο. Σε εσένα! Όσο και να προσπαθώ να το στρέψω κάπου αλλού τόσο η καρδιά μου αντιστέκεται. Νιώθω φυλακισμένος τους.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Θοδωρή Γιαννόπουλο
Το καλοκαιρινό αγέρι από την μια και η ευωδιά του νυχτολούλουδου από την άλλη, με παρασύρει τόσο πολύ και σε ανύποπτες στιγμές, έρχεται η παρουσία σου στο μυαλό μου και με κατακλύζει, ξέροντας ότι όλο αυτό είναι ένα απλό παιχνίδι, μα δεν κάνω πίσω. Νιώθω την ανάγκη να ταξιδέψω πάνω σε αυτά τα νερά των συναισθημάτων, το κορμί μου αρχίζει να μουδιάζει στην εικόνα των ματιών σου, στο άγγιγμα σου και στην τρυφερότητα την οποία πηγάζεις, όταν περνάνε εικόνες από τις ώρες που είμαστε μαζί.
Πόσο γρήγορα όλα ξεκίνησαν τελικά, πόσο εύκολα με μάγεψες, έγινες μέρος της ζωής μου από το πουθενά, και δέθηκα τόσο πολύ που όλο αυτό μου φαίνεται καθημερινό, λες και ήμασταν μαζί χρόνια. Όμορφες στιγμές, πολλές, τόσες που πλέον ακόμα και τώρα που είμαι μόνος με τον εαυτό μου, βλέπω ότι καθρεφτίζεσαι εσύ τελικά, κομμάτι του. Ίσως τελικά να με άλλαξες ή να μου έβγαλες από μέσα χαμένα συναισθήματα που δεν είχα ξαναζήσει στην ζωή μου. Πράγματα που είχα εγκαταλείψει στο συμβιβασμό που πολλές φορές η ζωή, μας οδηγεί να δεχτούμε. Με εσένα όμως δίπλα καταλαβαίνω πολλά πράγματα πλέον που αυτήν την βραδιά έρχονται στην επιφάνεια, όπως τα αρώματα από τα λουλούδια του μπαλκονιού μου, συμβάλλοντας με το τρόπο αυτό σε όλη την ζάλη αγάπης που έχεις προκαλέσει μήνες τώρα.
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να συμβιβάζεται με της καρδιάς τις ανάγκες. Το ακριβώς αντίθετο, πρέπει να υπομένει μέχρι να βρεθεί αυτό που θα την εξυψώσει, θα την αγκαλιάσει, και θα ομορφαίνει τις μέρες της. Ο λήθαργος μου συνεχίζεται, χαζεύοντας μέρη του προσώπου σου, κοιτώντας το γλυκό χαμόγελο σου, και γελώντας τα ροζ χείλια σου, κάνοντας την αστροφεγγιά να είναι τελείως αδιάφορη μπροστά σε μια τέτοια ομορφιά.
Οι ώρες περνούν σαν τον άνεμο και η μαγεία σου συνεχίζει να με εγκλωβίζει ανάμεσα σε εικόνες του τώρα και σε στιγμές που θέλω να ζήσουμε μαζί στο μέλλον. Σίγουρα όλο αυτό δεν είναι απλά ένας έρωτας αλλά κάτι παραπάνω και από την αγάπη, ένα δέσιμο! Είσαι τόσο ζωντανή μέσα στο μυαλό μου που πλέον μπορώ να σε αγγίξω, να νιώσω την απαλή επιδερμίδα του προσώπου σου, να χαϊδέψω τα μαλλιά σου και να κυνηγήσω το φως των ματιών σου. Είσαι πολλά για μένα όσο περνά ο καιρός, που ακόμα και τα χρώματα της αυγής αυτή την στιγμή δεν είναι ικανά να με ξυπνήσουν από του μυαλού μου την ψευδαίσθηση. Χαίρομαι όμως που ξημέρωσε όχι για το τοπίο που πολλοί άνθρωποι ενθουσιάζονται να το βλέπουν για την μοναδικότητα που προσδίδει, αλλά γιατί είναι άλλη μια καινούργια μέρα που θέλω να την περάσω πλάι σου.
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
