Εύθραυστες γυάλινες ψυχές
Εις μνήμην…
Advertisment
Αχ αυτές οι τρομερές διαπιστώσεις συμβαίνουν στις πιο τρελές συμπτώσεις,
γυάλινα κομμάτια οι ψυχές μας σκεφτόμουν χτες,
γυάλινος κόσμος κάποια “Λώρας”,
και αυτή η καταραμένη λέξη που ταιριάζει σε κάθε τι γυάλινο:
Απώλεια
Απώλεια
Σιωπή.
Πόσο εύκολα σπάζουν οι γυάλινες ψυχές μας σκεφτόμουν χτες.
Χτες γυαλί σήμερα σκόνη,
ο γυάλινος κόσμος δεν σηκώνει,
νευρικές κινήσεις, κουρασμένα χέρια που τρέμουν, ρυτιδιασμένα δάχτυλα.
Advertisment
Σιωπή
Πόσο εύκολα σπάνε οι ψυχές μας, πόσο εύκολα “φεύγει” κανείς,
δίχως θόρυβο, πόνο και δυστυχία, αξιοπρεπείς.
“Και ύστερα λοιπόν τι γεμίζει τη σιωπή;”
λες και έπειτα άυλες, αιθέριες παρηγορητικές οι αναμνήσεις μες τη σιωπή.
Σιωπηλά, αθόρυβα, τελεσίδικα, τα γυάλινα σώματα εκείνων που ζούσαν αξιοπρεπείς φεύγουν.
Εκείνων που έφυγαν έτσι όμως οι αναμνήσεις μένουν,
τα βαριά, αέρινα βήματα τους στον περίπατο της ζωής μένουν,
μένουν εκείνοι που ήταν αγαπητοί και μόνο ο χρόνος Παρατατικός θυμίζει το γεγονός.
Καταραμένη απώλεια.
Καταραμένη σιωπή.
Και ύστερα γαλήνη.
- Μονόλογος ενός ερωτευμένου ποιητή - 23 Μαΐου 2018
- Μεταμεσονύκτιες σκέψεις… περί έρωτα και φόβου - 3 Ιανουαρίου 2018
- Η αλλαγή δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη - 28 Ιουλίου 2017