Πολλοί άνθρωποι που μου απευθύνουν ερωτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή δια ζώσης σε κάποια ομιλία μου, βιώνουν δύσκολες συνθήκες: οι επιδόσεις στο σχολείο δεν βελτιώνονται, παρόλο που μελετάτε επίπονα⋅ έχετε προσπαθήσει σκληρά για μήνες, αλλά η επιχείρησή σας δεν λέει να ανακάμψει⋅ έχετε κοπιάσει για να εξομαλύνετε τις σχέσεις σας με την οικογένεια και τους συναδέλφους σας, αλλά η κατάσταση παραμένει ίδια⋅ έχετε ακολουθήσει κατά γράμμα τις οδηγίες του γιατρού, αλλά η αρρώστια επιμένει. Σε τέτοιες στιγμές, η στενοχώρια και η κατάθλιψη είναι αναπόφευκτες.
Μπορεί μάλιστα να πάμε σε έναν ιερό χώρο για να προσευχηθούμε και να ζητήσουμε συμβουλές, αυτό όμως δεν θα φέρει τη γρήγορη λύση που ελπίζουμε. Κι όταν συμβουλές όπως «Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς και όλα θα πάνε καλά» δεν μας προσφέρουν καμιά ανακούφιση, τι πρέπει να κάνουμε;
Advertisment
Κατ’ αρχάς, χρειάζεται να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τα πράγματα από ένα ευρύτερο πρίσμα. Είναι φορές που η θάλασσα αγριεύει και άλλες που είναι γαλήνια. Είναι ημέρες που ο ήλιος λάμπει και άλλες που βρέχει καταρρακτωδώς. Γιατί όμως να βλέπουμε τον καλό καιρό ως κανονικότητα και τον κακό ως κάτι ασυνήθιστο; Γιατί πρέπει να είμαστε πάντα καλότυχοι;
Το ανώμαλο κομμάτι του οδοστρώματος είναι μέρος ενός μεγαλύτερου δρόμου. Πρέπει να μάθουμε να πορευόμαστε και με τη δυσχέρεια και με την ομαλότητα, και να τις βλέπουμε αμφότερες ως μέρος της ζωής μας. Αν δούμε τα πράγματα από απόσταση, η τωρινή κάθοδος μοιάζει σαν ένα κύμα, που κατεβαίνει για να συγκεντρώσει την απαραίτητη ενέργεια ώστε να υψωθεί ξανά. Όταν λοιπόν βρεθούμε ξανά στην κορυφή του κύματος, πρέπει να είμαστε ταπεινοί και όχι αλαζόνες, έχοντας αποκτήσει τη σοφία που δεν θα μας αφήσει να παρασυρθούμε.
Εξίσου σημαντικό είναι να βλέπουμε τις ατυχίες ως ευκαιρία για να καλλιεργήσουμε τη συμπόνια. Όταν η ζωή μας κυλά ομαλά, εύκολα αποδδίδουμε τα εύσημα στις προσπάθειες και στο ταλέντο μας. Όταν συναντούμε έναν άνθρωπο που η ζωή του δεν πηγαίνει και τόσο καλά όσο η δική μας στις σχέσεις ή στην εργασία, υποθέτουμε συνήθως ότι ευθύνεται αυτός. Αν οι σχέσεις του δεν είναι αρμονικές, αυτό πρέπει να οφείλεται σε ένα ελάττωμα του χαρακτήρα του⋅ κι αν δεν μπορεί να πάρει προαγωγή, τότε μάλλον δεν εργάζεται αρκετά.
Advertisment
Ωστόσο ο κόσμος είναι ένας υπέροχος ιστός, όπου τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους. Πώς μπορεί λοιπόν οτιδήποτε να οφείλεται αποκλειστικά στις ατέλειες και στα ελαττώματα ενός και μόνο ανθρώπου; Μήπως είναι πιθανό ορισμένα προβλήματα να μην επιλύονται, ακόμα κι αν επιδείξουμε τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα; Μήπως η κατάσταση ενός ανθρώπου ή το υπόβαθρό του κάνει κάποια πράγματα εγγενώς δυσκολότερα γι’ αυτόν από ό,τι για τους άλλους; Προσπαθήστε λοιπόν η δική σας καθοδική πορεία να γίνει το έναυσμα ώστε να φανείτε πιο συμπονετικοί σε ανθρώπους που επίσης πασχίζουν σκληρά.
Τέλος, να θυμάστε ότι οι συνεχείς και επαναλαμβανόμενες προσπάθειές σας θα σας βοηθήσουν να αλλάξετε την υπάρχουσα κατάστασγ. Ο Chan Ho Park, ο πρώτος κορεατικής εθνικότητας παίκτης στην πρώτη κατηγορία του μπέιζμπολ, μια φορά μού είπε κάτι σημαντικό: είτε τα πας χάλια είτε έχεις εξαιρετική απόδοση, είτε οι οπαδοί σε αποθεώνουν είτε σε αποδοκιμάζουν, το μόνο που μπορείς να ελέγξεις είναι η μπάλα που ετοιμάζεσαι να ρίξεις. Και παρότι μια μπάλα από μόνη της δεν καταφέρνει σπουδαία πράγματα, αν βάλεις μαζί όλες τις μπάλες που πετάς, θα επιτύχεις μια ριζική αλλαγή.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Haemin Sunim με τίτλο «Αγάπη για το λιγότερο τέλειο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πεδίο και μπορείτε να το βρείτε εδώ
