Ίθαν Χοκ: «Επιτρέψτε στον εαυτό σας να είναι δημιουργικός» (βίντεο)

Σήμερα ήλπιζα να μιλήσω λίγο για τη δημιουργικότητα. Ξέρετε, πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να επιτρέψουν στον εαυτό τους να είναι δημιουργικός. Και είναι λογικό. Εννοώ, όλοι είμαστε λίγο επιφυλακτικοί με το ταλέντο μας. Θυμάμαι μια ιστορία που μου συνέβη όταν ήμουν γύρω στα 20, που σήμαινε πολλά για μένα.

Advertisment

00:23
Μου άρεσε πολύ ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, διάβαζα την ποίησή του. Έδινε πολλές συνεντεύξεις. Κάποτε, στην τηλεοπτική εκπομπή του Γουίλιαμ Φ. Μπάκλεϊ, «Στη Γραμμή του Πυρός», πήγε ο Γκίνσμπεργκ και τραγούδησε το Χάρε Κρίσνα παίζοντας αρμόνιο. Μετά επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, στους διανοούμενους φίλους του, κι όλοι του είπαν, «Δεν ξέρεις πως όλοι σε θεωρούν ηλίθιο, κι ότι όλη χώρα σε κοροϊδεύει;» Κι εκείνος είπε, «Αυτή είναι η δουλειά μου. Είμαι ποιητής και θα κάνω τον χαζό. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι όλη μέρα στη δουλειά τους, γυρίζουν σπίτι, τσακώνονται με τον σύντροφό τους, τρώνε και μετά ανοίγουν το χαζοκούτι, και κάποιος προσπαθεί να τους πουλήσει κάτι, κι εγώ τους το χάλασα αυτό. Πήγα και τραγούδησα για τον Κρίσνα και τώρα κάθονται στο κρεβάτι τους και λένε, «Ποιος είναι αυτός ο ηλίθιος ποιητής;» Και δεν μπορούν να κοιμηθούν». Κι αυτή είναι η δουλειά του ως ποιητής.

01:17
Το βρίσκω πολύ απελευθερωτικό αυτό, επειδή νομίζω πως οι περισσότεροι πραγματικά θέλουμε να προσφέρουμε στον κόσμο κάτι ποιοτικό, κάτι που ο κόσμος θα θεωρήσει ότι είναι καλό ή σημαντικό. Κι αυτό είναι ο πραγματικός εχθρός, γιατί δεν εξαρτάται από εμάς αν αυτό που κάνουμε είναι της προκοπής. Αν μας έχει διδάξει κάτι η ιστορία, αυτό είναι πως ο κόσμος είναι αναξιόπιστος κριτικός. Σωστά;

01:42
Πρέπει ν’ αναρωτηθείτε: Νομίζετε πως η ανθρώπινη δημιουργικότητα έχει σημασία; Χμμ… Τους περισσότερους ανθρώπους δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα η ποίηση. Έχουν τη ζωή τους να ζήσουν και δεν τους ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα ποιήματα του Άλεν Γκίνσμπεργκ ή οποιουδήποτε άλλου, μέχρι να πεθάνει ο πατέρας τους, να πάνε σε μια κηδεία. να χάσετε ένα παιδί, κάποιος σας ραγίζει την καρδιά και δεν σας αγαπάει πια, και ξαφνικά, θέλετε απεγνωσμένα να βρείτε κάποιο νόημα σ’ αυτή τη ζωή. «Έχει αισθανθεί κανείς ποτέ τόσο χάλια; Πώς το ξεπέρασαν;»

Advertisment

02:20
Ή το αντίθετο, κάτι υπέροχο. Γνωρίζετε κάποιον και η καρδιά σας εκρηγνύεται. Τον αγαπάτε τόσο πολύ που δεν βλέπετε μπροστά σας. Ζαλίζεστε. «Έχει αισθανθεί κανείς ποτέ έτσι; Τι μου συμβαίνει;» Κι εδώ είναι που η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, είναι κάτι που σε θρέφει.

02:36
Τη χρειαζόμαστε. Λοιπόν, τι είναι; Η ανθρώπινη δημιουργικότητα είναι η εκδήλωση της φύσης μέσα μας. Κοιτάμε το… το Βόρειο Σέλας. Μικρός έπαιξα στην ταινία «Ο Ασπροδόντης». Κάναμε γυρίσματα στην Αλάσκα, και βγαίνεις έξω τη νύχτα και ο ουρανός κάνει μοβ, ροζ και άσπρους κυματισμούς. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχα δει ποτέ. Ήταν σαν να έπαιζε ο ουρανός. Πανέμορφο. Πάτε στο Γκραν Κάνιον τη δύση. Είναι πανέμορφο. Ξέρουμε ότι είναι πανέμορφο. Όμως το να ερωτεύεστε; Η ερωμένη σας είναι όμορφη. Έχω τέσσερα παιδιά. Να τα βλέπω να παίζουν; Να τα βλέπω να κάνουν την πεταλούδα ή να τρέχουν γύρω από το σπίτι, είναι τόσο όμορφο.

03:21
Πιστεύω πως είμαστε στο διάστημα, πάνω σ’ αυτό το άστρο, για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Πρώτα πρέπει να επιβιώσουμε, και μετά ν’ ανθίσουμε. Και για ν’ ανθίσουμε, για να εκφραστούμε, -κι εδώ είναι το πρόβλημα- πρέπει να ξέρουμε τον εαυτό μας. Τι αγαπάς; Αν πλησιάσεις αυτό που αγαπάς, σου αποκαλύπτεται ποιος είσαι,

03:44
κι αυτό επεκτείνεται. Για μένα ήταν πολύ εύκολο. Πήρα τον πρώτο μου επαγγελματικό ρόλο όταν ήμουν 12 ετών. Έπαιζα στο έργο «Αγία Ιωάννα» του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, στο θέατρο ΜακΚάρτερ. και -μπαμ!- ερωτεύτηκα. Ο κόσμος μου είχε μόλις διευρυνθεί. Αυτό το επάγγελμα -είμαι σχεδόν 50 τώρα- αυτό το επάγγελμα δεν έπαψε ποτέ να μου δίνει, και συνεχώς μου δίνει όλο και περισσότερο, κυρίως, όλως περιέργως, μέσα από τους χαρακτήρες που υποδυόμουν.

04:11
Έχω παίξει τον αστυνομικό, τον εγκληματία, έχω παίξει τον ιερέα, έχω παίξει τον αμαρτωλό, και η μαγεία να το κάνεις αυτό μια ζωή, για πάνω από 30 χρόνια, είναι πως αρχίζεις να βλέπεις πως οι εμπειρίες μου, εγώ, ο Ίθαν, δεν είμαι τόσο ιδιαίτερος όσο νόμιζα ότι είμαι. Έχω τόσα κοινά με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Κι έτσι, κι αυτοί έχουν κάτι κοινό με μένα.

04:35
Αρχίζεις να βλέπεις πόσο συνδεδεμένοι είμαστε όλοι μας. Η προγιαγιά μου, Ντέλα Χολ Γουόκερ Γκριν, στο νεκροκρέβατό της, έγραψε μια μικρή βιογραφία, στο νοσοκομείο. Ήταν μόλις 36 σελίδες. Ξόδεψε περίπου πέντε σελίδες για τη φορά που είχε φτιάξει τα κοστούμια σε μια παράσταση. Για τον πρώτο της άντρα, μόλις μια παράγραφο. Στην καλλιέργεια βαμβακιού που έκανε για 50 χρόνια, έκανε απλώς μια αναφορά. Πέντε ολόκληρες σελίδες για τα κοστούμια που έφτιαξε! Η μητέρα μου μού έδωσε μία από τις κουβέρτες που είχε ράψει, και μπορείς να το νιώσεις. Εξέφραζε τον εαυτό της, κι έχει μια δύναμη που είναι αληθινή.

05:18
Θυμάμαι να πηγαίνω με τον ετεροθαλή αδερφό μου να δούμε το «Τοπ Γκαν», όποια χρονιά κι αν είχε βγει. Θυμάμαι πως περπατούσαμε έξω από το εμπορικό κέντρο, είχε απίστευτη ζέστη. Απλά τον κοίταξα, και οι δύο αισθανθήκαμε πως η ταινία ήταν σαν κάλεσμα από τον Θεό. Όμως τελείως διαφορετικά. Εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός. Να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν. Ήθελα να είμαι μέρος αυτού. Κι εκείνος ήθελε να πάει στον στρατό. Το μόνο που κάναμε ήταν να παίζουμε FBI, τους στρατιωτικούς, τους ιππότες, κι εγώ έπαιρνα πόζες με το σπαθί μου, κι εκείνος κατασκεύαζε τόξα με τα οποία έριχνες βέλη στα δέντρα. Εκείνος κατατάχθηκε στον στρατό. Μόλις αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του συνταγματάρχη στα ΛΟΚ. Είναι παρασημοφορημένος βετεράνος του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Τώρα διδάσκει ιστιοπλοΐα σε παιδιά πεσόντων στρατιωτών. Αφιέρωσε τη ζωή του στο πάθος του. Η δημιουργικότητά του ήταν η ηγεσία, να διοικεί άλλους, η γενναιότητά του, να βοηθάει άλλους, αυτό ένιωθε ότι ήταν το κάλεσμά του, και απ’ αυτό έλαβε ανταπόδοση.

06:15
Ξέρουμε ότι ο χρόνος ζωής που έχουμε είναι λίγος και πώς τον ξοδεύουμε, τον ξοδεύουμε κάνοντας αυτό που είναι σημαντικό για εμάς; Οι περισσότεροι από εμάς, όχι. Είναι δύσκολο. Η έλξη της συνήθειας είναι τεράστια, κι αυτό είναι που κάνει τα παιδιά τόσο υπέροχα δημιουργικά, επειδή δεν έχουν συνήθειες. Δεν τα νοιάζει αν κάνουν κάτι καλά. Δεν χτίζουν πύργους στην άμμο λέγοντας, «Θα γίνω ένας πολύ καλός κατασκευαστής κάστρων άμμου». Απλά πέφτουν με τα μούτρα σ’ οτιδήποτε τους αναθέτεις, χορό, ζωγραφική, κατασκευές. Με κάθε ευκαιρία που τους δίνεται, προσπαθούν να σου μεταδώσουν τη μοναδικότητά τους. Είναι τόσο όμορφο.

06:56
Υπάρχει κάτι που με ανησυχεί όταν μιλάμε για τη δημιουργικότητα, γιατί μπορεί να μοιάζει σαν κάτι απλά «ωραίο», ή «συμπαθητικό» ή «ευχάριστο». Δεν είναι. Είναι ζωτικής σημασίας. Είναι ο τρόπος που θεραπεύουμε ο ένας τον άλλον, τραγουδώντας το τραγούδι μας, λέγοντας την ιστορία μας. Σε καλεί να πεις, «Κοίτα, άκουσέ με και θα σ’ ακούσω κι εγώ». Ξεκινάμε έναν διάλογο. Κι όταν το κάνετε αυτό, είναι θεραπευτικό, και βγαίνουμε από τις γωνιές μας, κι αρχίζουμε να βλέπουμε την κοινή ανθρωπιά μας, αρχίζουμε να την εκφράζουμε. Κι όταν το κάνουμε αυτό, συμβαίνουν πολύ καλά πράγματα.

07:34
Έτσι, αν θέλετε να βοηθήσετε τους γύρω σας, την οικογένειά σας, τους φίλους σας, πρέπει να εκφραστείτε, και για να εκφραστείτε, πρέπει να ξέρετε τον εαυτό σας. Στην πραγματικότητα, είναι πανεύκολο. Πρέπει απλώς ν’ ακολουθήσετε την αγάπη σας. Δεν υπάρχει μονοπάτι. Δεν υπάρχει μονοπάτι μέχρι να το περπατήσετε. Και πρέπει να είστε πρόθυμοι να κάνετε τον χαζό. Οπότε, μη διαβάσετε το βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε, διαβάστε το βιβλίο που θέλετε να διαβάσετε. Μην ακούτε τη μουσική που κάποτε σας άρεσε. Αφιερώστε χρόνο ν’ ακούστε νέα μουσική. Βρείτε χρόνο και μιλήστε με κάποιον που συνήθως δεν μιλάτε. Σας εγγυώμαι πως αν το κάνετε αυτό, θα νιώσετε ανόητα. Αυτός είναι ο στόχος. Να κάνετε τους χαζούς.

08:32
(Παίζει κιθάρα)

08:46
(Τραγουδάει) Θέλω να πάω στο Όστιν και θέλω να μείνω σπίτι, Να καλέσω τους φίλους μου, αλλά να παραμείνω μόνος μου, Να ζήσω επικίνδυνα, Να το παίξω χαλαρός, Έτσι θα με σεβαστούν σαν να’μαι χαζός.