Ήταν μεγάλη έκπληξη για εμένα, ούσα γενικά ένα ήσυχο (και εντελώς εσωστρεφές) άτομο, το γεγονός ότι το 6χρονο παιδί μου είναι από τη φύση του εξωστρεφές. Ήταν το παιδί που μπήκε στο νηπιαγωγείο τη δεύτερη μέρα χωρίς να κοιτάξει πίσω, καθώς οι συμμαθητές του γαντζώνονταν στους γονείς τους. Κάνει έναν νέο φίλο σχεδόν κάθε φορά που πηγαίνουμε στην παιδική χαρά.
Σε γενικές γραμμές, ανταμείβεται γι’ αυτή τη συμπεριφορά. Οι δάσκαλοί του τον αποκαλούν ηγέτη. Οι άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) θαυμάζουν το πόσο κοινωνικός τείνει να είναι.
Advertisment
Ο μικρότερος αδελφός του, από την άλλη πλευρά, φαίνεται σε αυτό το σημείο να μοιάζει πολύ περισσότερο με εμένα όταν ήμουν παιδί: ήσυχος σε νέες καταστάσεις και πολύ πιο πιθανό να μείνει πίσω. Όμως, παρατηρώ ότι οι άνθρωποι φαίνεται να θέλουν το πιο ήσυχο παιδί μου να αλλάξει – να βγει από το καβούκι του και να μπει σε νέες καταστάσεις με την κοινωνικότητα που έχει ο αδελφός του. Είναι κάτι που απεχθάνομαι και θέλω να κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου ως γονιός προετοιμάζοντάς τον να καταφέρει να υπάρξει σε έναν κόσμο που τείνει να επιβραβεύει την εξωστρέφεια.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουν οι γονείς των ντροπαλών παιδιών; Πώς μπορούμε να τα στηρίξουμε και να τα βοηθήσουμε να αναπτυχθούν χωρίς να τα αναγκάσουμε να αλλάξουν;
5 τρόποι να στηρίξουμε ένα ντροπαλό παιδί χωρίς να το πιέσουμε να αλλάξει
1. Η ντροπαλότητα δεν είναι αδυναμία
Αρχικά, χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι αν ένα παιδί φαίνεται ντροπαλό σε νέες καταστάσεις, είναι μια απολύτως φυσιολογική αντίδραση. Τα περισσότερα παιδιά είναι επιφυλακτικά όταν γνωρίζουν νέους ανθρώπους. Αυτή η αρχική συστολή είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο εισερχόμαστε σε νέο χώρο και προσανατολιζόμαστε. Είναι απολύτως κατάλληλο από αναπτυξιακή άποψη για τα μικρά παιδιά να νιώθουν ντροπαλά σε νέα περιβάλλοντα.
Advertisment
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ντροπαλότητα είναι άτυπη και στα μεγαλύτερα παιδιά, παρόλο που πολλοί γονείς (και άλλοι ενήλικες) εξακολουθούν να έχουν την τάση να θεωρούν την εξωστρέφεια ως το ιδανικό. Όμως, η εσωστρέφεια είναι απλώς μέρος της προσωπικότητας του παιδιού μας.
Στην πραγματικότητα, η ντροπαλότητα μπορεί να είναι πλεονέκτημα. Η προσαρμοστική συστολή μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να σκέφτονται πριν ενεργήσουν, πράγμα που σημαίνει ότι είναι προστατευτική, και μπορεί επίσης να φαινόμαστε στους άλλους αξιόπιστοι. Οι ειδικοί που έχουν μελετήσει τη συστολή παροτρύνουν τους ανθρώπους να μην τη θεωρούν ως καλύτερο ή χειρότερο τρόπο κοινωνικής συμπεριφοράς, απλώς ως έναν διαφορετικό τρόπο κοινωνικής συμπεριφοράς.
2. Δεν βάζουμε ταμπέλες στο παιδί και ζητάμε κι από τους άλλους να ακολουθήσουν
Τώρα που έχω ένα χαριτωμένο, επιφυλακτικό νήπιο, οι μέρες μου είναι γεμάτες με αλληλεπιδράσεις στις οποίες ένας ενήλικας θα του πει ένα γεια και εκείνο θα συρθεί πίσω από τα πόδια μου και ο ενήλικας θα πει: “Ωχ, είναι ντροπαλός!”. Αν δεν το κάνουν, θα το πω εγώ η ίδια για να τους καθησυχάσω ότι το παιδί μου δεν είναι αγενές.
Αλλά δεν θα έπρεπε να το κάνω και δεν θα έπρεπε να το κάνουν. Στην πραγματικότητα, θυμάμαι ότι μισούσα αυτές τις στιγμές στη δική μου παιδική ηλικία. Είναι περίεργο όταν κάποιος αποκαλεί μπροστά σου αυτό που αντιλαμβάνεται ότι είναι η δική σου προσωπικότητα. Αισθάνεσαι ότι σε περιορίζει. Γι’ αυτό είναι καλύτερο να μην χαρακτηρίζουμε το παιδί μας ως ντροπαλό. Εξηγήστε στους άλλους ότι το παιδί σας αργεί να νιώσει άνετα με τους άλλους, και προσπαθήστε να μη βάζετε ταμπέλες στη συμπεριφορά του.
3. Προσφέρουμε στο παιδί ελεγχόμενες ευκαιρίες εξάσκησης στην κοινωνικοποίηση
Το κομμάτι του «ελεγχόμενου» είναι πραγματικά το κλειδί εδώ. Είναι σημαντικό οι γονείς να μην ωθούν τα ντροπαλά παιδιά σε έντονες κοινωνικές καταστάσεις ή σε νέες καταστάσεις όπου αισθάνονται πραγματικά άβολα. Αλλά είναι επίσης σημαντικό να δώσετε στα παιδιά πολλές ευκαιρίες να εξασκηθούν στο πώς είναι να δοκιμάζουν νέα πράγματα και να συναντούν νέους ανθρώπους.
Έχουν γίνει πολλές μελέτες που δείχνουν ότι όταν τα ντροπαλά παιδιά πηγαίνουν σε νηπιαγωγείο μερικές ημέρες την εβδομάδα ή μπαίνουν σε μια ομάδα, αυτό μπορεί να είναι αρκετό για να ξεπεράσουν το εμπόδιο και να μάθουν δεξιότητες.
Επίσης, χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας ότι το παιδί μπορεί πάντα να χρειάζεται λίγο χρόνο για να «ζεσταθεί». Αυτό που θέλετε να δείτε είναι να το καταφέρει τελικά και να αρχίσει να παίζει και να εξερευνά – ακόμα κι αν χρειαστεί μισή ώρα μέχρι να κάνει το πρώτο διστακτικό βήμα.
4. Κάνουμε ερωτήσεις σχετικά με το πώς αισθάνονται
Ενώ δεν θέλετε να χαρακτηρίσετε το παιδί σας ντροπαλό, είναι σημαντικό να του δίνετε ευκαιρίες να μιλήσει για το τι νιώθει καθώς βγαίνει στον κόσμο και εξερευνά νέες καταστάσεις.
Μπορείτε να το κρατήσετε πολύ απλό και ανοιχτό. Κάτι σαν: «Τι σκεφτόσουν σήμερα; Σου άρεσε που ήσουν στο μάθημα κολύμβησης;». Αυτό θα σας βοηθήσει να καταλάβετε αν η ντροπαλότητά τους τους ενοχλεί με οποιονδήποτε τρόπο ή αν νιώθουν άβολα, χωρίς να τους βάζετε ετικέτες ή να τους μεταδίδετε δική σας ανησυχία.
5. Πότε να ζητήσουμε βοήθεια
Αν παρατηρήσετε ότι η συστολή του παιδιού σας φαίνεται ακραία (αρνείται να πάει στο σχολείο ή δυσκολεύεται πολύ να κάνει φίλους) ή δεν φαίνεται να βελτιώνεται καθόλου ακόμα και με ευκαιρίες για ελεγχόμενη έκθεση, μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον παιδίατρό του ή με κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας.
Πηγή:
www.huffpost.com/entry/5-ways-to-support-your-shy-kid-without-forcing-them-to-change
