Πολλοί από εμάς τους σύγχρονους γονείς κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να διασφαλίσουμε ότι τα παιδιά μας θα μπορούν να συμμετέχουν σε όλες τις δυνατότητες και ότι θα κερδίσουν. Πολλοί από εμάς έχουμε προσπαθήσει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τη θλίψη, την απογοήτευση, τη ματαίωση και κάθε άλλο μη θετικό συναίσθημα που υπάρχει εκεί έξω.
Όμως, μετά κάτι συμβαίνει όταν τα παιδιά μας γίνονται 18 ετών και επίσημα ενήλικες. Περιμένουμε να μπορούν να πάνε στο πανεπιστήμιο και να προσαρμοστούν σε μεγαλύτερο αριθμό ευθυνών, να διαχειριστούν το χρόνο τους, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να κλείσουν ραντεβού με τους καθηγητές τους, να κάνουν φίλους, να αλλάξουν τα σεντόνια και να πλύνουν τα ρούχα τους. Και περιμένουμε να ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν αυτή τη μεγάλη προσαρμογή συναισθηματικά.
Advertisment
Τα παιδιά μας γίνονται από παιδιά ενήλικες μέσα σε μια νύχτα και πολλά από αυτά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν αυτό. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει πανικό, απομόνωση, έντονη νοσταλγία για το σπίτι και κατάθλιψη.
Τι μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αποκτήσουν τις απαραίτητες δεξιότητες, αναπτύσσοντας παράλληλα μια αίσθηση ανεξαρτησίας και αυτο-αποτελεσματικότητας πριν φύγουν από το σπίτι μας; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να οικοδομήσουν μια αίσθηση ανθεκτικότητας, ζωτικότητας, πυγμής; Ποιες εμπειρίες πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας; Ας ξεκινήσουμε με τα παρακάτω.
Δεν είναι δική μας δουλειά να διατηρούμε συνεχώς τη χαρά του παιδιού μας
Πολλοί από εμάς έχουμε εργαστεί επιμελώς για να σχεδιάσουμε καταπληκτικές διακοπές, πάρτι γενεθλίων και κοινωνικές συναθροίσεις για τα παιδιά μας. Θέλουμε να τους προσφέρουμε ευτυχία σε κάθε κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Γινόμαστε μάστερ στο να κάνουμε τα πάντα για να υπάρχει πάντα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο των παιδιών μας.
Advertisment
Όμως, τους κάνουμε άραγε χάρη; Τι κάνουμε δημιουργώντας την προσδοκία ότι εμείς θα δημιουργήσουμε το σκηνικό της ευτυχίας – και το μόνο που πρέπει να κάνουν τα παιδιά μας είναι να εμφανιστούν;
Μαθαίνουμε τα παιδιά μας να περιμένουν εξωτερικές πηγές ευτυχίας αντί να τα διδάσκουμε να βρίσκουν ικανοποίηση δουλεύοντας επιμελώς σε ένα έργο, ένα άθλημα ή οποιαδήποτε δεξιότητα και βλέποντας τον εαυτό τους να προοδεύει και να πετυχαίνει έναν στόχο. Τι θα λέγατε να τους δείξουμε ότι η ευτυχία ξεκινά από μέσα μας;
Τους διδάσκουμε ακούσια ότι όσο μεγαλύτερο είναι (ό,τι κι αν είναι), τόσο το καλύτερο. Τι θα λέγατε να βρίσκουμε την απλή χαρά στο να βρισκόμαστε στην ύπαιθρο και να αφήσουμε τις αισθήσεις μας να απολαύσουν ό,τι έχει να προσφέρει η φύση; Τι θα λέγατε να βρούμε την απλότητα στο να περνάμε χρόνο με έναν φίλο και να δενόμαστε, απολαμβάνοντας πραγματικά την παρέα του άλλου; Τι θα λέγατε να παρακολουθήσετε μια ταινία ή μια παράσταση μόνοι σας, ή με ένα μέλος της οικογένειας ή έναν φίλο, και απλά να την απολαύσετε γι’ αυτό που είναι;
Ασχοληθείτε με το παιδί σας σε απλές δραστηριότητες. Το μεγαλύτερο δεν είναι καλύτερο και το περισσότερο δεν είναι επίσης πάντα η καλύτερη επιλογή. Το λιγότερο είναι αρκετά καλό όταν πρόκειται να βοηθήσετε τα παιδιά σας να εκτιμήσουν τη ζωή τους και να βρουν την ευτυχία μέσα τους, στο περιβάλλον και με τους ανθρώπους τους.
Διδάσκουμε στο παιδί μας να αυτορρυθμίζεται
Πόσα παιδιά αναστατώνονται και δεν ξέρουν πώς να αυτο-ανακουφιστούν; Πόσα από τα παιδιά ενθουσιάζονται και δεν ξέρουν πώς να αυτορρυθμίζονται; Πολλά παιδιά δεν ξέρουν πώς να διαχειρίζονται τα μεγάλα και τα μικρά συναισθήματά τους και όλα τα ενδιάμεσα. Τα παιδιά μας συχνά χρησιμοποιούν εμάς, τους γονείς τους, για να τα εμψυχώνουμε ή να τα «σώσουμε».
Δεν πειράζει αν τα παιδιά μας δεν είναι συνεχώς χαρούμενα ή ικανοποιημένα. Δεν πειράζει αν νιώθουν άβολα στο πετσί τους. Είναι ΟΚ να νιώθουν άβολα συναισθήματα και να παλεύουν με αυτά. Αυτές είναι εμπειρίες που πρέπει να βιώσουν γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, η ζωή δεν είναι γεμάτη με νίκες και επιτυχίες. Υπάρχουν πολύ περισσότερες αποτυχίες και αυτές είναι συχνά αυτές που κάνουν τις επιτυχίες μας πολύ πιο γλυκές.
Και πόσες φορές έχουν προκύψει σπουδαιότερες ιδέες και σχέδια μετά από αποτυχίες; Ακόμα και οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι στη χώρα μας βίωσαν αρκετά την αποτυχία πριν φτάσουν στα επιτεύγματά τους.
Αφήστε τους να αποτύχουν – αφήστε τους να πέσουν
Δεν χρειάζεται να σας πω ότι η ζωή είναι γεμάτη απογοητεύσεις. Δεν χρειάζεται να σας πω ότι στη ζωή, δημιουργούμε τα μεγάλα μας σχέδια και μερικές φορές, η ζωή δεν παίρνει τον δρόμο που χαράξαμε στο μυαλό και την καρδιά μας. Δεν χρειάζεται να σας πω ότι μερικές φορές προσπαθούμε και παρόλα αυτά αποτυγχάνουμε.
Είναι εντάξει για τα παιδιά μας να έχουν αυτές τις εμπειρίες. Στην πραγματικότητα, θέλουμε να έχουν αυτές τις εμπειρίες όσο ακόμα ζουν κάτω από τη στέγη μας. Αφήστε τα να αποτύχουν, αφήστε τα να πέσουν. Να είστε εκεί για να σκουπίσετε τα δάκρυά τους και να τα παρηγορήσετε με τον ίδιο τρόπο που παρηγορούσατε το μικρό σας παιδί όταν γρατζούνισε το γόνατό του. Αφήστε τα να νιώσουν ό,τι χρειάζεται να νιώσουν. Ακούστε. Επικυρώστε. Αλλά μη διορθώνετε ή λύνετε.
Ως γονέας, βοηθήστε το παιδί σας να μιλήσει μέσα από τα συναισθήματά του και να επεξεργαστεί μια κατάσταση δυνατά. Παρηγορήστε το παιδί σας και δώστε του να καταλάβει ότι είστε στη διάθεσή του.
Liz Matheis, κλινική ψυχολόγος
