Όταν ήμασταν παιδιά, οι μεγαλύτεροι συνήθιζαν να μας διηγούνται παραμύθια όπου πάντα στο τέλος νικούσε η ευγένεια, η γενναιοδωρία και η αγάπη. Ο πρίγκιπας έσωζε την πριγκίπισσα, η Σταχτοπούτα έβρισκε το γοβάκι της και ο λύκος δεν ζούσε για να χορτάσει…
Στην πραγματικότητα όμως, πως να παραλληλίσεις ένα παραμύθι με τη ζωή; Πως να εξηγήσεις στο παιδί σου ότι η αδικία και η κακία δεν τιμωρούνται πάντα; Ότι την Σταχτοπούτα δεν τη βοήθησε κανείς να πάει στον χορό; Ότι η μητριά της παρέμεινε σκληρή και άκαρδη;
Advertisment
Και μιας που είπα άκαρδη, ας σου μιλήσω και για έναν πρίγκιπα βάναυσο και αιμοδιψή που δεν άλλαξε ποτέ τις βαρβαρότητες του απέναντι στους ανθρώπους. Συσπειρώθηκε με όλες τις κακές μάγισσες και με μάγια και ξόρκια μάγεψαν τα μυαλά μεγάλων ηγετών και σκόρπισαν στον κόσμο απελπισία, φόβο και πόνο.
Μέχρι και σήμερα μένει σκληρός και άκαρδος, ο Πόλεμος.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι ένα γνωστό παραμύθι αλλά μια φρικτή πραγματική ιστορία γνωστή σε όλους. Ο πόλεμος, ναι..
Advertisment
Όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του και ένα κοινό πληγωμένο, ξεχασμένο από νεράιδες και ξωτικά. Χωρίς μαγικά φίλτρα και υπεράνθρωπες δυνάμεις. Γιατί ό, τι χάνεται, χάνεται.
Δεν μπορείς να ανοίξεις την κοιλιά του λύκου και να σώσεις όσους χάθηκαν…
Και όσοι προλάβουν, ίσως καταφέρουν να ξεφύγουν, άλλοι πάλι δεν θα τα καταφέρουν ενώ άλλοι θα μείνουν και κάποιοι – όλοι μας θα κοιτάμε αμέτοχοι μια ακόμη θυσία της ανθρώπινης υπόστασης στο βωμό του χρήματος και της εξουσίας.
Όχι, δεν μας τα είπαν καλά! Ο λύκος ξεγέλασε την κοκκινοσκουφίτσα και ύστερα χάθηκε μαζί της. Κανένας κυνηγός δεν την έσωσε όπως και κανένας δεν σώζει την ανθρωπότητα με αποφάσεις που στιγματίζουν ανεπανόρθωτα την ψυχή ενός μικρού παιδιού που ακόμη προσπαθεί να καταλάβει πως η χιονάτη συνάντησε τους συμπονετικούς νάνους και την βοήθησαν σε αντάλλαγμα της καλοσύνης της.
Αδικία να ζει κάποιος σε μια κοινωνία με άνισες ευκαιρίες και άνιση μεταχείριση.
Και ας συνεχίσει το παραμύθι να αφηγείται ότι πάντα επιβραβεύονται οι καλοί με πολυτελή γοβάκια και ονειρεμένη ζωή.
Πόλεμος, ναι…
Τρέχουν οι άνθρωποι να σωθούν, παλεύουν για την πατρίδα τους αλλά δεν τα καταφέρνουν πάντα και ας λένε ότι το φιλί του πρίγκιπα γεμάτο από αγάπη ξύπνησε την ωραία κοιμωμένη. Και ας λένε ότι τα δηλητηριώδη μήλα έχουν πάντα αντίδοτο.
O πόλεμος στάζει δηλητήριο στις καρδιές αθώων ανθρώπων και παιδιών που τους αφηγήθηκαν ότι το αντίδοτο αξίζει πάντα στους καλούς και ενάρετους…
Φτάνει!
Για πόσο καιρό ακόμη θα διηγούμαστε παραμύθια στα παιδιά μας που έχασαν το νόημα τους στο πέρασμα του χρόνου;
Για πόσο καιρό ακόμη θα παρακολουθούμε ατάλαντους θεατρίνους να παριστάνουν τους ηθοποιούς στα παραμύθια που αγαπάμε αλλάζοντας τους ρόλους και αλλοιώνοντας τους χαρακτήρες τους;
Αρκετά!
Με πίστη, αγάπη και πάθος θα δώσουμε την πιο μεγάλη μάχη και θα ανασύρουμε την κλονισμένη εμπιστοσύνη μας στη ζωή και στους ανθρώπους. Θα πιστέψουμε ξανά στην καλοσύνη και στην ομορφιά αυτού του κόσμου και οι αγαπημένοι μας παραμυθάδες θα καμαρώνουν που δεν χάσαμε την ελπίδα και τα όνειρα μας.
Θα λύσουμε τα ξόρκια του πολέμου και θα αφήσουμε τους ήρωες μας αλώβητους να ξαναπάρουνε τη θέση τους στα παραμύθια που αγαπάμε…
Γιατί όταν πιστεύεις ακόμη στα παραμύθια όπως τα άκουσες μικρός, σημαίνει ότι πιστεύεις ακόμη στην ανιδιοτελή αγάπη, στην ειρήνη και στα θαύματα.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να αλλάξουμε τα παραμύθια.
Εκείνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό λιθαράκι από όλους για να αλλάξουμε τον κόσμο!
Τσουλάκου Άννα
