Το πένθος δεν είναι κάτι που μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε στο σχολείο. Το μόνο μέρος όπου μπορούμε να τη γνωρίσουμε από κοντά είναι το σχολείο της ζωής. Ο Τζέιμι Άντερσον έγραψε κάποτε: «Η θλίψη, έμαθα, είναι στην πραγματικότητα απλά αγάπη. Είναι όλη η αγάπη που θέλεις να δώσεις αλλά δεν μπορείς. Όλη αυτή η ανεκμετάλλευτη αγάπη συγκεντρώνεται στις γωνίες των ματιών σου, στον κόμπο στο λαιμό σου και στο κοίλο μέρος του στήθους σου. Η θλίψη είναι απλώς αγάπη χωρίς μέρος να πάει».
Η ζωή μας πλαισιώνεται από τις σχέσεις και την αγάπη που βάζουμε σε αυτές. Είτε ζούμε αργά είτε στη γρήγορη λωρίδα, η απώλεια είναι όντως μέρος της ζωής, ανεξάρτητα από το ρυθμό που επιλέγουμε. Αν έχετε αγαπήσει ποτέ κάποιον, ξέρετε πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι να χάσετε αυτό το άτομο. Εξάλλου, κανείς μας δεν βγαίνει από τη ζωή ζωντανός. Πώς μαθαίνουμε λοιπόν να αντιμετωπίζουμε μια τέτοια απώλεια; Πώς μπορούμε να εντοπίσουμε τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να κουβαλήσουμε το κενό στην καρδιά μας;
Advertisment
Οι άνθρωποι πενθούν με τόσους διαφορετικούς τρόπους όσοι και οι άνθρωποι σε αυτή τη Γη. Πρόκειται για μια βαθιά, προσωπική εμπειρία που μπορεί να απομονώσει, καθώς κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει τον πόνο της απώλειας. Είναι ένα ταξίδι που πρέπει να διανύσουμε. Μόνος.
Υπάρχουν όμως εργαλεία που μας βοηθούν στην πορεία καθώς μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς το αγαπημένο μας πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή. Μια μέθοδος είναι η αφήγηση ιστοριών: είτε λέμε ιστορίες για το πρόσωπο που μας λείπει, είτε συμμετέχουμε σε μια κοινότητα ομοϊδεατών που αντιμετωπίζουν παρόμοια συναισθήματα, είτε διαβάζουμε ιστορίες για τη θλίψη, την αγάπη και την απώλεια, όπως το The Dog Who Followed the Moon (Ο σκύλος που ακολούθησε το φεγγάρι) του James Norbury.
Πρόκειται για ένα νέο, όμορφα εικονογραφημένο βιβλίο για ένα νεαρό κουτάβι που ονομάζεται Amaya και γίνεται φίλη με έναν ηλικιωμένο λύκο, ο οποίος τη σώζει από την επιθετική αγέλη του. Σε μια προσπάθεια να επανενώσουν την Amaya με τους γονείς της, το απίθανο δίδυμο ξεκινά ένα ταξίδι, χρησιμοποιώντας το φεγγάρι ως οδηγό. Πρόκειται για μια υπέροχη, συγκινητική ιστορία για τον θάνατο, την απώλεια, τη μοναξιά και την ανάρρωση.
Advertisment
Και ιστορίες όπως αυτές μας βοηθούν να αναγνωρίσουμε ότι, ενώ μπορεί να νιώθουμε μόνοι στο ταξίδι μας, έχουμε επίσης φίλους που μας βοηθούν να περιηγηθούμε σε τρομακτικά εδάφη.
Όπως λέει η Jamie Anderson, η θλίψη είναι αγάπη χωρίς μέρος να πάει. Αλλά μόλις αυτή η αγάπη και η θλίψη που πληροφορείται από αυτήν βρουν ένα σπίτι, μπορούν να μας βοηθήσουν να κουβαλήσουμε το βάρος λίγο πιο ελαφρά. Μαζί.
Christine Louise Hohlbaum
