..Δεν ξέρω πώς έγινε, δεν είναι σίγουρος αν κοιμόμουν βαθειά ή λαγοκοιμόμουν, αλλά θυμάμαι ότι κοιμήθηκα στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα μια παρουσία. Σαν κάποιος να ήταν κοντά μου αλλά όχι στο ίδιο επίπεδο με μένα. Κάπως πιο ψηλά. Θυμάμαι ότι έψαχνα με το ‘βλέμμα’ μου τριγύρω να επιβεβαιώσω την αίσθηση ‘θερμότητας’ που είχα αλλά δεν έβλεπα κάποιον. Συνέχιζα όμως να αισθάνομαι μια θερμή παρουσία. Οι αισθήσεις μου έψαχναν για έναν ήχο, μια κίνηση, ένα κάτι, αλλά δεν έβρισκα ένα απτό ίχνος που να δηλώνει την παρουσία κάποιου.
Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα ανεπαίσθητο πουπουλένιο θερμό ρεύμα αέρα να μου χαϊδεύει το μέτωπο και να αγγίζει τις άκρες των μαλλιών μου. Σαν ένα αέρινο χάδι. ‘Δεν μπορεί’, λέω μέσα μου, ‘κάποιος είναι εδώ! Είμαι σίγουρος!’. Το αέρινο χάδι ξαναήρθε στο δεξί μου μάγουλο, απαλό και θερμό, σαν μιας μητέρας που χάιδευε το παιδί της που κοιμόταν πολύ απαλά να μην το ξυπνήσει. ‘Τρία σημάδια ταυτόχρονα;’ είπα μέσα μου απορώντας.
Advertisment
«Ποιος είναι;» ρωτάω με περιέργεια και περιμένω. Απάντηση καμία.
Καθώς καθυστερούσε η ανταπόκριση που περίμενα, αισθάνθηκα και πάλι ένα απαλό αέρινο χάδι στο άλλο μάγουλο, το ίδιο ζεστό όπως και το προηγούμενο. Ταυτόχρονα, άρχισε να εμφανίζεται ένα φως σε κάποιον τοίχο του καθιστικού απέναντι μου και οι ακτίνες του σκορπίζονταν σταδιακά σε όλο τον χώρο. Όχι κάτι έντονο, αλλά αρκετό για να κάνει την παρουσία του αισθητή και παράλληλα να φωτίσει τα αντικείμενα του χώρου.
«Ποιος είναι; Μίλησε μου!» Ρωτάω με ανυπομονησία χωρίς να έχω κάποιο αίσθημα φόβου. Απλά περιέργεια να μάθω τι συμβαίνει γύρο μου. Δεν ήταν κάτι που είχα ξαναζήσει και με προκαλούσε να μάθω τι επί τέλους ήταν.
Η απάντηση αυτή τη φορά ήρθε. Δεν ήρθε όμως κάπου από τον χώρο, από ψηλά ή από χαμηλά ή από κάπου τέλος πάντων. Όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, ήρθε από μέσα μου. Ακούστηκε σαν να προερχόταν από εκκλησιαστικό πνευστό όργανο που ο χειριστής του πατούσε τα πλήκτρα απαλά με σκοπό να μην ακούγεται μακριά.
Advertisment
«Εγώ Είμαι!!»
Το μυαλό μου σταμάτησε. Τέτοια φωνή, με τέτοιο ήχο, δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Αντηχούσε μέσα μου και δονούσε όλα μου τα κύτταρα, σαν μια νοητική καμπάνα σταθερών κραδασμών. Συνέχισα να ακούω τον αντίλαλο ‘Εγώ Είμαι, Είμαι, Είμαι, Είμαι,….’
Μια φράση μόνο μου ήρθε εκείνες τις στιγμές.. ‘Δεν μπορεί. Τέτοια φωνή μόνον ένας μπορεί να έχει.. Αλλά πώς είναι δυνατόν; Τι δουλειά έχει ο Θεός εδώ; Κάποιο λάθος κάνω. Είναι αδύνατον αυτό!’
«Τίποτα δεν είναι αδύνατον Κωνσταντίνε!!!!» ακούστηκε μέσα μου η φωνή με τον απίστευτο αντίλαλο. «‘Βρίσκομαι πάντα εκεί που πρέπει. Ποτέ δεν λείπω!!’»
«Ποιος είσαι;» ξαναρωτώ και πάλι μια που δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ακόμη με ποιον είχα να κάνω. Το ότι άκουγα μια φωνή μετά από τρία χάδια και ένα φως μέσα στον χώρο μου, δεν ήταν ακόμη αρκετό να με πείσει ότι ο ‘Θεός’ θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί μαζί μου. Αλλά ακόμη και αν ήταν εκεί μαζί μου, για ποιον λόγο άραγε να επέλεγε να είναι εκεί μαζί μου; Γιατί μαζί μου;
«Είμαι ο Ένας και το Όλον!!» Λέει η φωνή και εγώ περίμενα να σβήσει ο αντίλαλος του ‘Όλον’.
Η απάντηση επανερχόταν μέσα μου λες και πάλευε να βρει σημείο για να αρπαχτεί και να σταθεροποιηθεί. Πάλευε με την αμφιβολία μου. Οι δονήσεις αντιλαλούσαν μέσα μου και αισθανόμουν να πλημμυρίζουν όλα μου τα κύτταρα. ‘Είμαι ο Ένας και το Όλον!!’ σκέφτηκα. Μα, αυτός θα μπορούσε να είναι μόνον ο Θεός, αλλά… πώς μπορεί, πώς είναι δυνατόν να είναι εδώ και να μου μιλάει.. Αποκλείεται.. κάτι άλλο είναι. Κάποιος μου κάνει πλάκα. Τι δουλειά έχει ο Θεός εδώ και μάλιστα να μου μιλάει…’
«Εγώ Είμαι! Πάντα ήμουν εδώ μαζί σου. Ποτέ δεν σ’ άφησα. Και εσύ και οτιδήποτε άλλο είστε ευθύνη μου γιατί είστε δημιουργήματα μου. Είναι αδύνατον να σας αφήσω.»
«Θεέ μου!» Λέω, αλλά δεν θυμάμαι αν το είπα μέσα μου ή με φωνή πετάχτηκε από το στόμα μου. «Δεν είναι αστείο… εσύ είσαι.»
«Τα αστεία είναι ανθρώπινη δημιουργία. Οι δικές μου δημιουργίες και ότι προέρχεται από Εμένα, δεν είναι αστεία Κωνσταντίνε. Σου κάνει εντύπωση που Είμαι εδώ;»
«Ο Θεός μπορεί να είναι παντού» λέω εγώ, αλλά το είναι μου βρισκόταν σε αγωνία. Αισθανόμουν περίεργα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μιλούσα με τον Θεό και έψαχνα να βρω αν είχα τρελαθεί. ‘Αν είσαι ο Θεός τότε μπορείς να είσαι παντού’ συμπλήρωσα μην ξέροντας τι άλλο να πω.
«Εσείς θέλετε να με ονομάζετε ‘Θεό’. Άλλοι μου έχουν δώσει διαφορετικές ονομασίες όμως δεν αλλάζει τίποτα γιατί και πάλι Εγώ Είμαι ο Ένας και το Όλον. Όμως με κάλεσες και ανταποκρίνομαι.»
«Σε κάλεσα; Εγώ; Πότε; Δεν θυμάμαι….»
«Με κάλεσες πολλές φορές Κωνσταντίνε. Με καλούσες όταν ήσουν σε κίνδυνο, όταν ήθελες να πάρεις το δάνειο για το σπίτι σου, όταν σου κλέψανε το αυτοκίνητο, όταν το παιδί σου χρειάστηκε την εισαγωγή στο νοσοκομείο. Με καλούσες και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις. Αν προσπαθήσεις θα θυμηθείς…»
‘Μμμ.. Δίκιο έχει ο Θεός’ είπα μέσα μου και μετά συνειδητοποίησα ότι αν η φωνή ήταν πράγματι του Θεού, τότε ο Θεός είχε σίγουρα διαβάσει την σκέψη μου.
«Δεν χρειάζεται να διαβάσω την σκέψη σου Κωνσταντίνε. Εγώ Είμαι η σκέψη σου.»
Αυτό δεν το περίμενα. Ο Θεός είναι η ίδια μου η σκέψη;
«Ακριβώς γιέ μου. Είμαι η σκέψη σου η ίδια. Είναι κάτι που το γνωρίζεις ήδη.»
«Ποιος εγώ; ..Δεν νομίζω» είπα με μεγάλη δόση σιγουριάς και παράλληλα σκάλιζα το μυαλό μου να θυμηθώ αν γνώριζα κάτι τέτοιο ή όχι.
«Μπορώ να σου το αποδείξω ότι Είμαι όχι μόνον οι σκέψεις σου αλλά και ο Οδηγός σου μέσα από όλες σου τις αισθήσεις. Θέλεις να ακούσεις;»
«Ναι, φυσικά.» είπα με περιέργεια αλλά και με αυξανόμενο ενδιαφέρον. Με τον Θεό μιλούσα.. Δεν το κάνω κάθε μέρα…
«Πριν από δυο ημέρες που πήγαινες στην Καβάλα, θυμάσαι;»
«Ναι, με τον συνάδερφο μου τον Γιάννη. Τι συνέβη;»
«Θυμάσαι που κάποια στιγμή σκέφτηκες ‘Πώς έφτασα εδώ;’ μια που δεν θυμώσουν ότι οδήγησες πάνω από 30 χιλιόμετρα ενώ ήσουν ο οδηγός του αυτοκινήτου;»
«Ναι, το θυμάμαι. Έκανα μια μεγάλη διαδρομή αλλά είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον Γιάννη και το μυαλό μου αφαιρέθηκε. Κάποια στιγμή σαν να συνήλθα και ανακάλυψα ότι αν και ήμουν στο τιμόνι του αυτοκινήτου, δεν οδηγούσα εγώ. Δεν θυμόμουν καν την διαδρομή που κάναμε. Όταν το συνειδητοποίησα σοκαρίστηκα….»
«Διότι κατάλαβες ότι βρισκόσασταν και οι δυο σε κίνδυνο και εσύ ήσουν ο οδηγός. Σωστά; Ο οδηγός του αυτοκινήτου πρέπει να οδηγεί και ο νους του να είναι σ’ αυτό που κάνει.»
«Ναι, ακριβώς. Θα μπορούσαμε να σκοτωθούμε. Κρατούσα το τιμόνι αλλά το μυαλό μου ήταν στην κουβέντα μας. Ακόμη δεν ξέρω πώς διασχίσαμε τόσα χιλιόμετρα..»
«Ξέρω όμως Εγώ, διότι εγώ καθοδηγούσα τις κινήσεις σου στα χέρια και στα πόδια. Εγώ έβλεπα για σένα. Εγώ άκουγα για σένα. Εγώ υπολόγιζα για σένα. Εγώ αισθανόμουν για σένα. Και ταυτόχρονα σε βοηθούσα να συζητάς με τον Γιάννη χωρίς να διατρέξετε κάποιο κίνδυνο. Γνωρίζω βέβαια και όλα όσα λέγατε..»
«Θυμάμαι τι λέγαμε με τον Γιάννη. Λέγαμε και πολλά χαζά.. άνθρωποι είμαστε… και γελούσαμε κι’ όλας..»
«Ναι, άνθρωποι είστε, αλλά είστε και πολλά άλλα που δεν τα θυμάστε. Οι άνθρωποι Κωνσταντίνε, δεν θυμούνται πολλά. Έχουν σχεδόν αποκοπεί από το παρελθόν τους ή μάλλον από την αρχική τους μήτρα και κληρονομιά.»
«Εγώ δεν έχω ξεχάσει από πού είμαι. Πάω τακτικά στο χωριό μου και βλέπω τους συγγενείς μου.»
«Έχεις δίκιο, το γνωρίζω αυτό, μόνο που Εγώ δεν σου μιλώ γι’ αυτήν την κληρονομιά σου. Σου μιλώ για την στιγμή που γεννήθηκε η ιδέα ‘άνθρωπος’ και την στιγμή που ξεκίνησε η διαδικασία των σταδίων της δημιουργίας του ανθρώπινου είδους στο σύμπαν.»
‘Τι είπε τώρα’ λέω μέσα μου. ‘Πού να θυμάμαι και πού να ξέρω εγώ τέτοια πράγματα.’
«Αυτό προσπαθώ να σου πω Κωνσταντίνε. Ότι κάποτε και γνώριζες και θυμώσουν αυτά τα πράγματα. Κάποτε ήσουν συνδεδεμένος με το Άγιο Πνεύμα, το μητρικό πνεύμα της Δημιουργίας που διαθέτει όλη την υπάρχουσα γνώση. Διαθέτει τόση γνώση που ακόμη και Εγώ το συμβουλεύομαι. Όμως το Άγιο Πνεύμα είναι η συμπαντική βιβλιοθήκη για όλες τις ψυχές. Και η δική σου ψυχή από το Άγιο Πνεύμα διδάχθηκε τα πάντα πριν ξεκινήσει για το συμπαντικό της ταξίδι τότε παλιά, πολύ παλιά… όταν ήταν νεογέννητη και άπειρη, γεμάτη περιέργεια και νεανική διάθεση για ταξίδια και περιπέτειες ανάμεσα στους κόσμους που έφτιαχναν οι άλλες ψυχές, οι παλιότερες και ιδιαίτερα δημιουργικές..»
«Έχω εγώ ψυχή;» Ρώτησα με περιέργεια μια που το θέμα αυτό δεν είχε τεθεί ποτέ στην ζωή μου. Όχι με τέτοιο τρόπο πάντως… Και όχι από τον ίδιο τον Θεό…
«Αν δεν έχεις ψυχή ποιος ο λόγος να μιλώ μαζί σου; Εσύ θα μιλούσες με ένα άψυχο αντικείμενο; Έναν βράχο ας πούμε;»
«Μάλλον όχι» λέω συμφωνώντας μια που ο Θεός είχε κατά την γνώμη μου.. δίκιο.
«Επομένως, αυτή την στιγμή Εγώ μιλάω ταυτόχρονα με την ψυχή σου και με το υλικό σου σώμα, αυτό που διαθέτεις τώρα που ζεις στη Γη.»
«Ναι, μάλλον… Ξέρω κ’ ε γώ.. για να το λες εσύ υποθέτω πως είναι έτσι…»
«Αυτή η αδυναμία που έχεις να ‘θυμηθείς’ εσύ και οι άλλοι συνάνθρωποι σου, είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα στην πορεία σας. Υπάρχετε αλλά δεν γνωρίζετε τον πραγματικό σας πατέρα. Υπάρχετε αλλά δεν γνωρίζετε την πραγματική σας καταγωγή. Δεν θυμάστε τίποτα από το παρελθόν σας.»
Η δήλωση αυτή μου δημιούργησε ερωτηματικά αλλά δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω να ρωτάω. Έτσι το άφησα στον Θεό. Να μου πει Εκείνος κάτι περισσότερο.
«Πόσα αδέρφια έχεις Κωνσταντίνε;»
«Είμαστε τρία αδέρφια. Εγώ, η Μαρία και ο Νίκος» λέω στον Θεό.
«Είναι σαν να μου λες ότι στη Γη υπάρχουν μόνον τρεις άνθρωποι, εσύ και τα δυο σου αδέρφια. Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στη Γη Κωνσταντίνε;»
«Να πω 6 ίσως και 7 δισεκατομμύρια από ότι λένε οι στατιστικές. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά…»
«Στη Γη λοιπόν είστε τόσα αδέρφια, όσος είναι και ο αριθμός των κατοίκων της Γης. Όλοι όσοι περπατάτε, αναπνέετε, ζείτε, εργάζεστε, σκέπτεστε πάνω στον πλανήτη, είστε Αδέρφια. Ο βασικός λόγος είναι ένας και μοναδικός: ΠΡΟΕΡΧΕΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΗΓΗ!! Δημιουργηθήκατε στην ίδια Ουράνια Μήτρα, όχι ταυτόχρονα αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Όπως ονομάζονται στη Γη ‘αδέρφια’ τα παιδιά από την ίδια μητέρα – ‘μήτρα’, έτσι και στην Ουράνια Δημιουργία, όσες ψυχές ζωοποιούνται στην ίδια Ουράνια Μήτρα λέγονται ‘Αδερφές Ψυχές’. Οι ψυχές των ανθρώπων όλων, όχι μόνον όσων κατοικούν στον πλανήτη σας, προέρχονται από το ίδιο ‘Ουράνιο Εκκολαπτήριο Ψυχών’ κάτω από την απόλυτη επίβλεψη μου. Καμία νεαρή ψυχή δεν αναχωρεί για το αιώνιο συμπαντικό ταξίδι της αν δεν σιγουρευτώ ότι είναι τέλεια και ορθά προετοιμασμένη. Και κυρίως ότι γνωρίζει όλους τους Συμπαντικούς Νόμους που Εγώ θέσπισα για την δική σας άνεση.»
Άκουγα αυτά που έλεγε ο Θεός και μέσα μου υπήρξε μια αναταραχή. Αισθανόμουν σαν το παιδί εκείνο που η μητέρα του είχε ζητήσει να κάνει κάτι, αλλά εκείνο παρασύρθηκε από το παιγνίδι του και ξέχασε να το κάνει. Μια ενοχή άρχισε να σχηματίζεται κάπου στο είναι μου… Σαν να έκανα κάτι στραβό σε κάτι πολύ σημαντικό.. χωρίς όμως να έχω κάποια ανάμνηση.
«Στη Γη λοιπόν όπου αυτή τη στιγμή ζείτε, ακολουθείτε ένα Ουράνιο Πρόγραμμα. Δεν βρίσκεστε όλοι μαζί εδώ χωρίς λόγο και αιτία. Τίποτα δεν υπάρχει στο Σύμπαν που Δημιούργησα Εγώ για σας χωρίς λόγο και αιτία. Είστε Αδερφές Ψυχές και συνεργάζεστε βοηθώντας η μία την άλλη να ακολουθήσετε τα στάδια της ατομικής σας προόδου και εκπαίδευσης για την τελειοποίηση σας. Και αυτό, διότι πρέπει να φτάσετε στην Τελική σας Κρίση, αφού ανέβετε όλα τα επίπεδα ψυχικής εξέλιξης. Το ότι συναντηθήκατε στη Γη είναι αποκλειστικά δική σας απόφαση, ανεξάρτητα αν είναι καλή ή κακή. Είναι δική σας επιλογή.»
Άκουγα αυτά που έλεγε ο Θεός και κάποιες αμυδρές πεταλουδένιες αναμνήσεις άρχισαν να διασχίζουν τον νου μου. Σαν κομμάτια ενός παζλ που δεν γνωρίζω την συνολική εικόνα. Εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν αστραπιαία. Έβαλα τα χέρια μου στο κεφάλι. ‘Τι είναι αυτά που μου λέει’ μ’ έπιασα να αναρωτιέμαι. ‘Επίπεδα ψυχικής εξέλιξης, Τελική Κρίση… Τι είναι όλα αυτά.’
«Δεν θυμάμαι τίποτα για όλα αυτά… Τίποτα απολύτως» είπα στον Θεό όντας σίγουρος ότι παρακολουθούσε όλη την εσωτερική μου πάλη.
«Το ξέρω γιέ Μου. Το ξέρω. Ήξερα ότι θα συναντούσατε αυτό το πρόβλημα από την στιγμή που αποφασίσατε να ακολουθήσετε αυτή την πορεία προς τον κόσμο της φθοράς και του χρόνου. Όμως δεν μπορούσα να σας σταματήσω. Υπάρχει ένας Συμπαντικός Νόμος που λέει ότι οι ψυχές σας έχουν Ελευθερία Βούλησης. Τον Νόμο αυτόν το δημιούργησα Εγώ. Επομένως δεν μπορώ να τον παραβώ. Στον κόσμο αυτό που ήρθατε, τον φθαρτό, τον κόσμο του χρόνου, ξεχάσατε το παρελθόν σας. Ξεχάσατε τι είστε και ποιοι είστε. Και τώρα δυσκολεύεστε να επιστρέψετε στην αιώνια ζωή. Αν όμως ακολουθήσετε τις συμβουλές μου τότε θα έρθετε κοντά μου σύντομα. Πολύ σύντομα θα είστε και πάλι αιώνιες μακριά από τον κόσμο του πόνου και του φόβου, της αγωνίας και της λήθης.»
«Ποιες είναι οι συμβουλές σου Θεέ μου» ρώτησα ελπίζοντας να λάβω κάτι χρήσιμο.
– Να συμπεριφέρεστε μεταξύ σας όλοι σαν να είστε πραγματικά αδέρφια.
– Να θέλετε να θυμηθείτε ποιοι είστε πραγματικά και ποια είναι η καταγωγή σας.
– Να κάνετε τα πάντα με γνώμονα την ΑΓΑΠΗ και την ΣΥΜΠΟΝΙΑ.
– Να ευχαριστείτε ο ένας τον άλλον για το παραμικρό.
– Να δίνετε βοήθεια και συμπαράσταση χωρίς να ζητάτε τίποτα.
– Να δίνετε αγάπη σε ότι δημιούργησα Εγώ χωρίς όρους.
– Σε όλα να βλέπετε μέσα τους Εμένα.
-Να ευλογείτε ο ένας αδερφός τον άλλον καθημερινά.
Τα λόγια του Θεού αντηχούσαν μέσα μου. Αντηχούσαν στην καρδιά μου, στο μυαλό μου, στα κύτταρα μου, σε όλη μου την δομή. Μια ζάλη μου ήρθε και παρ’ όλο που καθόμουν, ένιωσα πως έπρεπε να κρατηθώ από κάπου. Ένα θερμό κύμα αέρα με τύλιξε και με ηρέμησε. Αισθάνθηκα τους παλμούς της καρδιάς μου να καλμάρουν. Να έρχομαι σε μια ηρεμία. Το φως που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν διάχυτο στον χώρο άρχισε να αυξάνει σε ένταση. Οι ακτίνες ήταν τόσο έντονες που δεν υπήρχε καμιά σκιά στον χώρο. Μόνο Φως. Έκλεισα τα μάτια μου αλλά το Φως δεν έφυγε, ούτε λιγόστεψε. Απλά άρχισε να μειώνεται ώσπου χάθηκε. Και εγώ έμεινα σαν χαμένος. Η αίσθηση που μου άφησε όλο αυτό το ‘γεγονός’, αν πραγματικά υπήρξε, ήταν πως τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι άνθρωποι, βρισκόμασταν σε εντελώς λάθος κατεύθυνση. Όλοι, με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, με τους εγωισμούς μας, τα εγώ μας, τραβούσαμε προς την αυτοκαταστροφή. Μου ήρθαν στο νου τα λόγια του Θεού ‘Πολύ σύντομα θα είστε και πάλι αιώνιες μακριά από τον κόσμο του πόνου και του φόβου, της αγωνίας και της λήθης.’
«Θεέ μου» είπα με φωνή.. «Βοήθησε μας να θυμηθούμε..!!»
Και τότε μια σκέψη μου ήρθε στον νου μου: «Για να θυμηθείτε πρέπει να σκέπτεστε με Αγάπη. Αν σκέπτεστε με Αγάπη θα θυμηθείτε!! Η Αγάπη είναι η μεγάλη μου αγκαλιά!!»[divider type=””]
Το κείμενο είναι δώρο για τους αναγνώστες της Εναλλακτικής Δράσης από τον κ. Χατζηκωνσταντίνου Γεώργιο – συγγραφέα.
Τον ευχαριστούμε θερμά!
