Στις 10 Αυγούστου 1976, ένα τρομερό δυστύχημα έβαψε με αίμα τους δρόμους του Μπέλφαστ στη Βόρεια Ιρλανδία. Ένα μέλος του IRA παρέσυρε και σκότωσε με το αυτοκίνητό του τρία μικρά παιδιά, όταν τραυματίστηκε θανάσιμα από το βρετανικό στρατό που τον καταδίωκε.
Η Τζόαν, ο Άντριου και ο Τζον ήταν ανίψια της Μορίντ Μαγκουάιρ –μιας νεαρής γραμματέως, η οποία αντέδρασε στη βία που έπληξε την οικογένειά της. Μαζί με την Μπέτι Ουίλιαμς, μια αυτόπτη μάρτυρα στο δυστύχημα, ξεκίνησε να οργανώνει ειρηνικές πορείες για να δοθεί τέλος στην αιματοχυσία.
Advertisment
Κάθε βδομάδα επί έξι μήνες, το κίνημά τους, Άνθρωποι της Ειρήνης, συγκέντρωνε χιλιάδες κόσμου σε διαδηλώσεις στην Ιρλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία. Τα μέλη του κινήματος –κυρίως γυναίκες– επιζητούσαν μη βίαιη λύση στο Βορειοϊρλανδικό και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ των κοινοτήτων. Κατά τη διάρκεια της δράσης τους, τα βίαια περιστατικά μειώθηκαν κατά 70%, ενώ ποτέ δεν επανήλθαν στα πρότερα επίπεδά τους. Το καταλυτικής σημασίας έργο τους οδήγησε στη βράβευση των δύο γυναικών με το Νόμπελ Ειρήνης του 1976.
Γυρίζοντας αδιάκοπα μέχρι τις μέρες μας σε περιοχές συγκρούσεων ανά τον κόσμο, η Μαγκουάιρ συνεχίζει τις δράσεις της για την ειρήνη. Σε συνεργασία με τοπικές οργανώσεις, πολιτικούς ηγέτες και εκκλησιαστικούς φορείς, προωθεί το διάλογο και τη μη βία μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών βαθιά διαιρεμένων κοινοτήτων. Σε πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα, ύστερα από πρόσκληση του Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑ.Δ.Ο.Π.), η Μαγκουάιρ μίλησε για την καταπολέμηση της ρατσιστικής βίας, στο 1againstracism.gr, τη σχετική πλατφόρμα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.
«Όλοι εμείς που εργαζόμαστε για την ειρήνη, για τη μη βία, ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, είναι πολύ σημαντικό να συνεργαστούμε και να προσπαθήσουμε να ακούσουμε τις φωνές της άλλης πλευράς. Αν δεν κατανοήσουμε ποιες είναι οι ανησυχίες τους, ποιοι είναι οι φόβοι τους και πώς μπορούμε να διαχειριστούμε αυτά τα ζητήματα από κοινού μέσα στην κοινωνία, δεν πρόκειται να βρούμε την πηγή της τόσης βίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεχόμαστε τη μισαλλοδοξία, τη βία ή τις ρατσιστικές ενέργειες , ενάντια σε μειονοτικές ή άλλες ομάδες. Αλλά είναι καθήκον όλων μας να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τη ρίζα αυτών των φαινομένων στην κοινωνία».
Advertisment
«Τι βρίσκεται στη βάση του ρατσισμού; Τι βρίσκεται στη βάση αυτών των φόβων; Δυστυχώς, κάποιες φορές οι κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να προβάλουν μια εικόνα της άλλης πλευράς που τη δαιμονοποιεί. Παρουσιάζουν άλλους, όπως π.χ. τον μουσουλμανικό αραβικό κόσμο, ως κάτι το οποίο πρέπει να φοβόμαστε. Όμως εμείς πρέπει να πούμε όχι σε αυτή τη λογική και να δημιουργήσουμε γέφυρες μεταξύ μας, ως μια ανθρώπινη οικογένεια. Όσοι από εμάς προέρχονται από κοινωνίες όπου υπήρχαν συγκρούσεις, το μάθημα που πήραμε ήταν ότι ο μιλιταρισμός, η βία, ο ένοπλος αγώνας και η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι τμήμα ενός φαύλου κύκλου, τον οποίο πρέπει να σπάσουμε».
«Η οικονομική κρίση συμβάλλει στην εμφάνιση του ρατσιστικού φαινομένου, καθώς φέρνει τους ανθρώπους στα όριά τους. Όταν δεν έχεις δουλειά, νιώθεις τελείως περιθωριοποιημένος και απομονωμένος, σε αντιμετωπίζουν ως κατώτερο άνθρωπο. Αλλά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν πάντοτε πολιτικές ρίζες στην αύξηση της βίας. Η βία είναι πάντοτε το τελικό αποτέλεσμα».
«Πρέπει να αλλάξουμε τις πολιτικές στην κορυφή, πολλές από τις οποίες υποστηρίζουν τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο, και να ασχοληθούμε με το ζήτημα του ανθρώπου, της φτώχειας, της περιθωριοποίησης και των άστεγων, να υποστηρίξουμε τους πρόσφυγες, τους αιτούντες άσυλο και να χρησιμοποιούμε ειρηνικό τρόπο για να επιλύσουμε προβλήματα. Αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση για όλους μας και αυτό πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε την κοινωνία και να δώσουμε ελπίδα».
