Οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου μού έμαθαν πολλά.
Μου έμαθαν πως μπορώ να βασίζομαι σε εκείνους. Και μετά ήρθε η ζωή να μου αποδείξει πως μόνο σε μένα μπορώ να βασίζομαι.
Advertisment
Μου έμαθαν ότι μπορώ να περιμένω τα πάντα από εκείνους και τώρα πρέπει να μάθω να μην περιμένω τίποτα από κανέναν.
Μου έμαθαν πως αγάπη σημαίνει να δίνεις και να θυσιάζεσαι, αλλά τελικά ανακάλυψα πως μπορώ να αγαπάω και χωρίς να μου δίνουν ή να θυσιάζονται για μένα.
Μου έμαθαν πως ένας άνθρωπος έρχεται για να μείνει στη ζωή μου για πάντα και εγώ τελικά έμαθα πως το για πάντα κρατάει μια στιγμή μονάχα, είναι η στιγμή που η καρδιά ανοίγει για να χαράξει πάνω της ένα ανεξίτηλο σημάδι ευγνωμοσύνης.
Advertisment
Μου έμαθαν πώς μπορώ από παιδί να γίνω ενήλικας και τώρα πρέπει να δεχτώ πως το παιδί μέσα μου θα υπάρχει πάντα και θα περιμένει να το αγκαλιάζω και να το παρηγορώ.
Μου έμαθαν να είμαι δυνατή και να μη κλαίω, αλλά εγώ έμαθα πως το κλάμα είναι δύναμη και γι’ αυτό κλαίω.
Μου έμαθαν πως για να ζω καλά πρέπει να έχω καλή παρέα. Και τώρα πρέπει να μάθω να περνάω καλά και χωρίς παρέα. Βασικά να μάθω να ζω.
Μου έμαθαν πολλά, κάποια λάθος, κάποια σωστά… ποιος ξέρει…
Ένα είναι σίγουρο: οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου κράτησαν για λίγο το χέρι μου, για να είναι τα βήματα μου πιο σταθερά σε αυτό το μονοπάτι.
Και εγώ τι έκανα; Κράτησα το χέρι τους για όσο χρειαζόταν, για όσα άντεχαν, για όσο άντεχα.
Μπορεί να άφησα το χέρι τους για να πορευθώ με τα δικά μου βήματα, όμως κράτησα την αγάπη τους. Γιατί ό,τι σου μαθαίνει κανείς είναι από αγάπη.
Οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου θέλω να ξέρουν πως το σημάδι στην καρδιά έχει χαραχτεί, από τον καθένα ξεχωριστά. Αυτά τα σημάδια μου δίνουν δύναμη να κρατήσω και εγώ το χέρι κάποιου για να κάνω τα βήματά του πιο σταθερά. Για όσο χρειαστεί. Για όσο αντέξει. Για όσο αντέχω.
Οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου είμαι εγώ…
Ματίνα Σταθάκη – www.animartists.com
