Μια φορά κι έναν καιρό, ο Αρχιδιάβολος περπατούσε συνοδευόμενος από έναν δαίμονα.
Καθώς περπατούσαν λοιπόν και κατάστρωναν δολοπλοκίες και κάθε είδους πονηρά σχέδια, κάποια στιγμή παρατήρησαν έναν άντρα να περπατάει στην αμμουδιά μια υπέροχης παραλίας.
Κάτι σε αυτόν τον άντρα τράβηξε προς στιγμήν την προσοχή του δαίμονα ο οποίος σκούντηξε τον Αρχιδιάβολο και του έδειξε προς την κατεύθυνση που ήταν ο άνθρωπος αυτός.
Ο άντρας περπατούσε διαλογιζόμενος και ήταν απορροφημένος από την ομορφιά του περιβάλλοντός του.
Καθώς περπατούσε όμως, κάποια στιγμή κοντοστάθηκε και κοίταξε κάτω στην αμμουδιά.
Advertisment
Ο Αρχιδιάβολος και ο δαίμονας παρακολουθούσαν με περιέργεια τον άντρα και ο δαίμονας αποφάσισε να τον πλησιάσει λίγο για να δει τι είχε βρει στην αμμουδιά.
Ο άντρας λοιπόν είδε κάτι να λαμπυρίζει κάτω στα πόδια του, έσκυψε και το πήρε στα χέρια του.
Μόλις το αντίκρισε, ένα χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό του και γεμάτος ευγνωμοσύνη, ύψωσε τα χέρια του στον αέρα.
Ο δαίμονας, έντρομος έτρεξε στον Αρχιδιάβολο και του είπε “Αυτός ο άνθρωπος βρήκε ένα κομμάτι αλήθειας!”
Ο Αρχιδιάβολος, φανερά αδιάφορος όμως, γύρισε από την άλλη και συνέχισε τον δρόμο του.
Τότε ο δαίμονας, μην κατανοώντας την στάση του αυτή έτρεξε πάλι κοντά του και του είπε απεγνωσμένα “Μα δεν καταλαβαίνεις; Ο άνθρωπος αυτός βρήκε ένα κομμάτι αλήθειας. Δεν θα κάνεις κάτι;”
“Όχι, δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, γιατί κάθε φορά που ο άνθρωπος βρίσκει μια αλήθεια, τότε δημιουργεί μια θρησκεία” αποκρίθηκε ο Αρχιδιάβολος αδιάφορος και συνέχισε την πορεία του.
Advertisment
