Οι εντυπώσεις είναι πραγματική τροφή

Οι τροφές που μπαίνουν στον οργανισμό μας χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Την πρώτη, δηλαδή τον πρώτο τύπο διατροφής, μπορούμε να τον ονομάσου­με “φαγητό”. Αναντίρρητα, για τις τροφές που μπαί­νουν από το στόμα και μόνο από το στόμα, υπάρχει ένα μέσον που επιτρέπει το μετασχηματισμό αυτών των ζωτικών αρχών. Αναφέρομαι στο στομάχι.

Εάν δεν υπήρχε το στομάχι, δεν θα ήταν δυνα­τός ο μετασχηματισμός της πρώτης κατηγορίας τροφών. Ωστόσο η τροφή που μπαίνει από το στόμα δεν είναι η πιο σημαντική. Ξέρουμε καλά πώς μετασχηματίζονται οι τροφές μέσω της πέψης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε τελική ανάλυση οι ζωτικές αρχές μένουν απο­θηκευμένες μέσα στο αίμα και αυτό τις κατευθύνει σε όλα τα όργανα του σώματος. Ωστόσο μπορεί κανείς να μείνει για κάποιο χρονικό διάστημα χωρίς να φάει.

Advertisment

Ο Μαχάτμα Γκάντι μπορούσε να μείνει χωρίς τροφή μέχρι σαράντα μέρες, ή και περισσότερο. Έφτα­σε στο σημείο να μείνει δύο και τρεις μήνες χωρίς να φάει. Επομένως δεν είναι (αυτή) η πιο σημαντική τροφή.

Η δεύτερη κατηγορία τροφής είναι το “ΠΡΑΝΑ” που μπαίνει μέσα στο φυσικό μας σώμα, με το οξυ­γόνο. Είναι εκείνο που εισέρχεται από τις πύλες της αναπνοής και αναμφισβήτητα, υπάρχει ένα όργανο ή όργανα ειδικά για τον μετασχηματισμό της τροφής που εισχωρεί από τη μύτη. Έτσι λοιπόν ο αέρας, δια μέσου των πνευμόνων μετασχηματίζεται (φυσιολο­γικά) σε οξυγόνο, και αυτό το οξυγόνο (ΠΡΑΝΑ) αποθη­κεύεται κατόπιν σε όλο το “χείμαρρο” του αίματος.

Είναι πιο σημαντική η αναπνοή από ότι η τροφή που μπαίνει από το στόμα και πηγαίνει στο στομάχι, γιατί όπως ήδη είπα, θα μπορούσαμε να μείνουμε μέχρι και ένα μήνα χωρίς να φάμε, αλλά δεν θα μπο­ρούσαμε να μείνουμε πολλή ώρα χωρίς να αναπνεύσουμε.

Advertisment

Φυσιολογικά, μπορεί κανείς να βαστήξει χωρίς να αναπνεύσει ένα ή δύο λεπτά και μερικοί φτάνουν μέχρι τρία λεπτά. Εγώ λόγου χάρη θα μπορούσα να καταφέρω να μείνω χωρίς αναπνοή περισσότερο από τέσσερα λεπτά (ύστερα από εξάσκηση), αλλά αναντίρ­ρητα, πέρα από αυτό το μικρό και περιορισμένο χρο­νικό διάστημα, εάν δεν αναπνεύσουμε, πεθαίνουμε.

Επομένως η αναπνοή είναι πιο σημαντική και αυτό είναι πέρα για πέρα αλήθεια, από την φυσική τροφή.

Και τέλος υπάρχει μια τρίτη κατηγορία τροφής που πράγματι είναι ακόμα πιο σημαντική. Αναφέρομαι, με τρόπο εμφατικό, στις ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ. Αναμφίβολα, δεν θα μπορούσαμε εμείς να μείνουμε ούτε ένα δευτε­ρόλεπτο στη ζωή, εάν δεν υπήρχαν οι εντυπώσεις. Δεν μπορούμε να ζήσουμε, ούτε ένα δευτερόλεπτο χωρίς να δεχόμαστε εντυπώσεις.

Ο οργανισμός μας τρέφεται, πολύ ειδικά με τις εντυπώσεις. Εάν ο αέρας δεν έκανε εντύπωση στους πνεύμονες μας, ή στο αίμα μας, δεν θα ζούσα­με. Εάν το φαγητό δεν κατάφερνε να εντυπωσιάσει το στομάχι και την πεπτική οδό, επίσης δεν θα μπο­ρούσαμε να ζήσουμε.

Έτσι λοιπόν οι εντυπώσεις είναι θεμελιώδεις. Δυστυχώς, σε αντίθεση με την αναπνοή και την πρώτη κατηγορία τροφής που μπαίνει από το στόμα και πηγαί­νει στο στομάχι, δεν έχουμε (για την περίπτωση αυτή) ένα όργανο για να “ΧΩΝΕΥΕΙ” τις εντυπώσεις και αυτό είναι αξιοθρήνητο. Ο αέρας σχετίζεται με τους πνεύμονες, το φαγητό με το στομάχι, αλλά οι εντυπώσεις με ποιο όργανο σχετίζεται; Περνούν από το Νου κι αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε, αλλά δεν έχουμε πώς να “ΧΩΝΕΨΟΥΜΕ” τις εντυπώσεις, δεν υπάρχει ένα όργανο για την “ΠΕΨΗ” και τον “ΜΕ­ΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ” των εντυπώσεων.

Όλα τα συμβάντα της ζωής φτάνουν στο Νου υπό μορφή εντυπώσεων, όλα τα γεγονότα φτάνουν στον εγκέφαλο υπό μορφή εντυπώσεων. Η χαρά, η θλίψη, η ελπίδα, η απελπισία, τα προβλήματα, οι έννοιες κ.τ.λ. φτάνουν στο Νου υπό μορφή εντυπώσεων. Οποια­δήποτε περίσταση, οποιοδήποτε επεισόδιο, όσο και ασήμαντο να είναι πάντα φτάνει στο Νου υπό μορφή εντυπώσεων.

Επαναλαμβάνω: Δυστυχώς δεν διαθέτουμε ένα όργανο ικανό να “χωνεύει” εντυπώσεις αυτό το θεωρώ περισσότερο από απαραίτητο, γιατί αυτές οι ίδιες οι εντυπώσεις μετατρέπονται σε ψυχικά πρόσθετα δηλαδή σε “ΕΓΩ”. Εάν δεν “χωνέψουμε” την κακή εντύ­πωση που δεχόμαστε για παράδειγμα από έναν υβριστή, τότε αυτή η εντύπωση μετατρέπεται μέσα μας, σε ένα “ΕΓΩ” εκδίκησης. Εάν δεν “χωνέψουμε” την εντύ­πωση που μας προκαλεί ένα ποτήρι κρασί, προφανώς η εντύπωση αυτή μετατρέπεται σε ένα “ΕΓΩ” μέθης. Εάν δεν “χωνέψουμε” εμείς την εντύπωση που μας προκαλεί ένα πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, αναμφι­σβήτητα, αυτή η εντύπωση θα μετατραπεί, ακριβώς, σε ένα “ΕΓΩ” λαγνείας. Εάν δεν “χωνέψουμε” την εντύπωση που έφθασε στο Νου, σχετικά με μια περιου­σία, προφανώς αυτή η εντύπωση μπορεί να μετατραπεί ρου ΕΙΝΑΙ, μπροστά σε ένα πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, καταλήγει μοιχός.

Όταν κάποιος μάθει να ζει σε κατάσταση ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, ΕΠΑΓΡΥΠΝΟΥ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥ όταν κάποιος θυμάται τον εαυτό του από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό, όταν κάποιος δεν ξεχνά ποτέ τον εαυτό του, αναμφίβολα θα γίνει συνειδητός. Εάν κάποιος δεν ξεχνά τον εαυτό του μπροστά σε έναν υβριστή, εάν κάποιος δεν ξεχνά το ιδιαίτερο του ΕΙΝΑΙ, τότε μετασχηματίζει αυτές τις εντυπώσεις και τις μετατρέπει σε ΥΔΡΟΓΟΝΟ-24, που χρησιμεύει για να δυναμώνει το Αστρικό Σώμα, και σε ΥΔΡΟΓΟΝΟ-12 που χρησιμεύει για να θρέψει το Νοητικό και σε ΥΔΡΟΓΟΝΟ-6 που χρησιμεύει για να θρέψει το Αιτια­τό δηλαδή, μετασχηματίζει τις λέξεις του υβριστή σε μια δύναμη διαφορετική.

Εάν κάποιος δεν ξεχνά τον εαυτό του, μπροστά σε ένα ποτήρι κρασί, μετασχηματίζει αυτή την εντύ­πωση (αυτό το ΥΔΡΟΓΟΝΟ-48) σε ΥΔΡΟΓΟΝΟ-24 και 12 και 6. Εάν κάποιος δεν ξεχνά τον εαυτό του, εμπρός σε ένα γερό ποσό χρημάτων, μετασχηματίζει αυτή την εντύπωση σε ΥΔΡΟΓΟΝΟ-24, 12 και 6.

Επομένως, το ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ είναι το κλειδί που μας επιτρέπει, να χειριστούμε έξυπνα την Συνείδηση. Όταν κάποιος δεν ξεχνά τον εαυτό του, παρεμβάλλει ανάμεσα στο Νου και στις εντυπώσεις, αυτό που ονομάζεται “Συνείδηση”.

Το ωραίο είναι, να είναι η Συνείδηση αυτή που δέχεται τις εντυπώσεις που έρχονται από τον εξωτερικό κόσμο, γιατί η Συνείδηση μπορεί να τις μετασχηματίζει σε κάτι διαφορετικό: σε στοιχεία δημιουργικά, σε στοιχεία υπέροχα του ΕΙΝΑΙ, σε δυνάμεις διαμαντένιες που χρησιμεύουν για την ανά­πτυξη των “Τσάκρας”, σε δυνάμεις πολλαπλές που χρησιμεύουν για την ανάπτυξη συγκεκριμένων εξουσιών που υφίστανται μέσα στην εσωτερική μας κατάσταση.

Είναι λοιπόν απαραίτητο, να ξέρουμε ότι όλα τα “ΕΓΩ” που σίγουρα έχουμε, είναι το αποτέλεσμα εντυπώσεων “ΟΧΙ ΧΩΝΕΜΈΝΩΝ”, “ΟΧΙ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΈΝΩΝ” και αυτό είναι αξιοθρήνητο.

Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν θυμούνται ποτέ τους εαυτούς τους, γι’ αυτό και οι εντυπώσεις φτάνουν στο Νου μας και παραμένουν έτσι, τελείως αμετασχημάτιστες, δίνοντας καταγωγή (όπως είναι φυσικό) στα ψυχικά πρόσθετα, στα “ΕΓΩ”. Είναι απαραίτητο να διαλύσουμε τα “ΕΓΩ” αλλά είναι επίσης απαραίτητο “ΝΑ ΜΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΓΩ”. Κάποιος θα μπορούσε να έχει την πολυτέλεια να διαλύσει όλα τα “ΕΓΩ” αλλά εάν ξεχνά τον εαυτό του, θα ξαναδημι­ουργήσει νέα “ΕΓΩ” (να το σοβαρό).

Η ενθύμηση του εαυτού μας, είναι κάτι ενδια­φέρον. Όταν κάποιος θυμάται τον εαυτό του, γεννά δυνάμεις διαφορετικές απ αυτές των ομοίων του: δυνάμεις διακεκριμένες, δυνάμεις που τον κάνουν ένα πρόσωπο τελείως διαφορετικό από όλους τους άλλους.

Ενδιαφέρον καταλήγει να ξέρουμε λοιπόν, ότι αυτοί που δημιουργούν τέτοιες δυνάμεις είναι διαφο­ρετικοί, ότι ως και η δυναμικότητα τους στη ζωή είναι διαφορετική. Εάν τοποθετήσουμε δύο πρόσωπα σ’ ένα μέρος αφιλόξενο, με κακή τροφή, κακό περιβάλ­λον, κ. τ. λ. (έναν που ποτέ δεν θυμάται τον εαυτό του, που ζει μια ζωή μηχανική, και έναν άλλο, που πάντοτε θυμάται τον εαυτό του από λεπτό σε λεπτό, που πάντοτε θυμάται το ιδιαίτερο του ΕΙΝΑΙ, που ποτέ δεν ξεχνά το Εσώτερο ΕΙΝΑΙ του) μπορείτε να είστε απόλυτα σίγουροι ότι ο πρώτος, θα πέθαινε γρήγορα και ότι ο δεύτερος θα ζούσε, παρά το αφιλόξένο περιβάλλον, γιατί είναι περιτριγυρισμένος από δυνάμεις διαφορετικές από αυτές των άλλων αν­θρώπων.

Όλο το πρόβλημα της ελευθερίας, θεμελιώνεται στο μετασχηματισμό και ο μετασχηματισμός έχει για βάση τη θυσία. Εάν παρατηρήσουμε για παράδειγμα ένα αυγό (ας είναι από ένα φίδι, ή από ένα πουλί), βλέπουμε εκεί λανθάνουσες δυνατότητες που επιδέχο­νται ανάπτυξη. Τέτοιες δυνατότητες γίνονται ένα γεγονός μέσω του μετασχηματισμού. Η φωτιά του τζα­κιού, αυτή που μας ζεσταίνει κατά την διάρκεια των χειμωνιάτικων ημερών, είναι αποτέλεσμα του μετασχηματισμού. Η πέψη μέσα μας, είναι ολόκληρη μια διαδικασία μετασχηματισμού μέσω του οποίου, είναι δυνατόν να υπάρχουμε.

Ο μετασχηματισμός του αέρα μέσα στους πνεύμο­νες είναι μια άλλη διαδικασία μετασχηματισμού, και αν θέλουμε να μετασχηματισθούμε ψυχολογικά, είναι αναγκαίο να μετασχηματίσουμε και τις εντυπώ­σεις, δηλαδή, να μετασχηματίσουμε την τρίτη κατηγο­ρία τροφών.

Επαναλαμβάνω: Όλα τα περιστατικά της ζωής (που φτάνουν στο Νου) έρχονται σαν εντυπώσεις. Μιλώ σε σας, που είσαστε εδώ μαζεμένοι σ’ αυτή την αίθουσα, σ’ αυτή τη Λουμισιάλ. Τί είναι αυτό που φτάνει στο Νου σας; Η εντύπωση, μια σειρά από εντυ­πώσεις: Βλέπετε έναν άνθρωπο και τον ακούτε. Αυτές οι εντυπώσεις φτάνουν στο Νου. Και την στιγμή που σας μιλώ, είσαστε σίγουροι ότι “χωνεύετε” αυτή την εντύπωση, αυτή την εντύπωση του να βλέπετε έναν άνδρα να σας μιλά, να σας δίνει εσωτερικές διδασκαλίες; Είσαστε σε διαδικασία “πέψης” αυτού που δέχεστε, ή όχι; Εάν εσείς δεν βρίσκεστε σε διαδικασία “πέψης” ή μετασχηματισμού αυτής της εντύπωσης, αυτής του να βλέπετε μπροστά σας τον ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ, να σας μιλά, χάνετε αξιοθρήνητα τον καιρό σας. Γιατί; Διότι δεν “χωνεύετε” τις εντυπώσεις, διότι δεν τις μετασχηματίζετε. Εάν δεν “χωνεύετε” δεν μετασχηματίζετε· στην Επιστήμη των Μετασχηματισμών υπάρχει “η πέψη” των εντυπώσεων.

Τί να κάνετε εσείς για να “χωνέψετε” αυτή την εντύπωση; Με βλέπετε εδώ, να δίνω μια διάλεξη και δεν πρέπει να ξεχνάτε το ιδιαίτερο σας ΕΙΝΑΙ, να είναι το ΕΙΝΑΙ που δέχεται τις εντυπώσεις, να περνά όλη η διδασκαλία στο ΕΙΝΑΙ, να ακούτε με την επιθυμία να φτάσετε στο ΕΙΝΑΙ.

Εάν “χωνέψετε” τις εντυπώσεις, θα καταλάβετε καλύτερα την διδασκαλία’ εάν δεν συμπεριφερθείτε έτσι, χάνετε τον καιρό σας και η διάλεξη θα απέβαι­νε ολοκληρωτικά άχρηστη. Πρέπει να αρχίσουμε ΜΕ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, γιατί εκείνος που ακούει το λόγο και δεν τον εφαρμόζει, μοιάζει με τον άνθρωπο που κοι­τάζει στον καθρέπτη και μετά γυρίζει την πλάτη και αποσύρεται. Δεν αρκεί λοιπόν, να ακούμε το λόγο πρέπει να “ΤΟΝ ΧΩ-ΝΕ-ΨΟΥ-ΜΕ”, και αυτό ακριβώς είναι το θεμελιώδες.

Βλέπετε πόσο σημαντικό είναι αυτό το γεγονός που ονομάζεται “ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ”. Δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο χωρίς τις εντυπώσεις, ούτε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου.

Έτσι λοιπόν, αξίζει τον κόπο να τις μετασχη­ματίζουμε σε κάτι διαφορετικό: σε δυνάμεις, σε φως, σε φωτιά, σε αρμονία, σε ομορφιά… Επιπλέον αν δεν τις μετασχηματίσουμε (επαναλαμβάνω, αν και γίνομαι κουραστικός με την επανάληψη), μετατρέπο­νται απλά, σε καινούργια “ψυχικά πρόσθετα” σε και­νούργια “ΕΓΏ”.

Είναι απαραίτητο να είμαστε πιο στοχαστικοί. Τί είμαστε εμείς στη πραγματικότητα; Έτσι όπως συναντιόμαστε χωρίς να “χωνεύουμε” εντυπώσεις, δημιουργώντας νέα “ΕΓΩ” από δευτερόλεπτο σε δευτε­ρόλεπτο, από στιγμή σε στιγμή, δεν είμαστε παρά απλές μηχανές ελεγχόμενες από τα “ψυχικά πρόσθετα”.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο μεγάλης δραστηριότητας, όπου όλοι πιστεύουν πως ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ: Όλα μας ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, όπως όταν βρέχει, όπως όταν βροντά. Γιατί; Απλά γιατί δεν έχουμε ενσαρκωμένο το ΕΙΝΑΙ. Μόνο το ΕΙΝΑΙ μπορεί να κά­νει. Το ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙ και ο αληθινός άνθρωπος είναι αυτό το ΕΙΝΑΙ. Αλλά εάν δρα η μηχανή, δρα κάτι που δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Δρα ένα ρομπότ προγραμματι­σμένο από ένα κομπιούτερ υπέροχο που ονομάζεται “εγκέφαλος” και δρα μηχανικά. Τότε ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ, ΔΡΑ (άλλο πράγμα είναι να ΚΑΝΕΙ κανείς και άλλο να ΔΡΑ). Η οποιαδήποτε μηχανή δρα, κινείται, προχωρά, εκπληρώνει τις λειτουργίες της, γιατί είναι μηχανή και είναι προγραμματισμένη για να εκπληρώνει τις λειτουργίες της, αλλά να ΚΑΝΕΙ κανείς είναι κάτι διαφορετικό. Μονό ο Άνθρωπος μπορεί να κάνει και· ο Άνθρωπος ο αληθινός είναι το ΕΙΝΑΙ. Διαχωρίστε τον αληθινό Άνθρωπο που είναι το ΕΙΝΑΙ, από τη μηχανή (η μηχανή δεν είναι το ΕΙΝΑΙ).

Επαναλαμβάνω: Το “διανοητικό ζώο” είναι ένα προγραμματισμένο ρομπότ και ο εγκέφαλος του είναι ένα κομπιούτερ υπέροχο, ένα κομπιούτερ που στηρίζε­ται στον εαυτό του, ένα κομπιούτερ που μαθηματικά υπολογίζει, με απόλυτη ακρίβεια ένα κομπιούτερ που καταχωρεί τα οπτικά κύματα και τα ακουστικά κύματα, που καταχωρεί το εξωτερικό και το εσωτερικό, που εφοδιάζεται από τον ίδιο τον εαυτό του. Είναι ένα κομπιούτερ “πρώτης ποιότητας” υπέροχο, αλλά είναι αυτό και τίποτε πάρα πάνω: ένα κομπιούτερ.

Μετά από αυτό το κομπιούτερ, ακολουθεί ο φυσικός οργανισμός και το κομπιούτερ τον χρησιμο­ποιεί για να πηγαίνει, να έρχεται κ.τ.λ. Ένα τέτοιο κομπιούτερ, βρίσκεται στα χέρια του ΕΓΩ, όχι του ΕΙΝΑΙ, και το ΕΓΩ είναι το αποτέλεσμα πολλών εντυ­πώσεων που “δεν χωνεύτηκαν”. Τότε αυτό που δρα εδώ, σ’ αυτόν τον οδυνηρό κόσμο που ζούμε, είναι μια μηχανή εφοδιασμένη με ένα μεγάλο κομπιούτερ. Εδώ δεν δρα το ΕΙΝΑΙ, αλλά η μηχανή. Μπορούμε να πούμε ότι η μηχανή είναι ανθρώπινη και το ΕΙΝΑΙ είναι το ΕΙΝΑΙ.

Αλλά, τί είναι στην πραγματικότητα, αυτό που ονομάζουμε “ζωή”; Σίγουρα, είναι σα μια ταινία. Εάν, και όταν φτάνει η ώρα του θανάτου, ξαναγυρίζου­με την ταινία από το σημείο που ξεκίνησε και την ξαναπαίζουμε ως την Αιωνιότητα. Ξαναγυρίζει, επι­στρέφει κάποιος μ’ αυτό το ΕΓΏ και αυτό το κάνει με την ταινία του. Καθώς ξαναφτιάχνει κάποιος έναν νέο οργανισμό προβάλλει ξανά την ταινία του στην οθόνη της ύπαρξης. Και τί προβάλλει; Τη ζωή του. Ποια απ’ όλες; Πάντα την ίδια, την ίδια που είχε στη προηγούμενη του ύπαρξη δηλαδή επαναλαμβάνει το ίδιο που έκανε στη περασμένη ύπαρξη, στις περα­σμένες υπάρξεις. Όλο αυτό που κάποιος προβάλλει, πράγματι είναι προγραμματισμένο (από τότε που γεν­νήθηκε) στον εγκέφαλο.

Σαν να είμαστε ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΈΝΑ ΡΟΜΠΟΤ: Το ΕΙΝΑΙ δεν επεμβαίνει με τίποτα σ’ αυτή την τραγωδία. Το ΕΙΝΑΙ δεν μπαίνει σε τέτοιες υποθέσεις. Το ΕΙΝΑΙ του καθενός μας κινείται ελεύθερα στο “Γαλαξία”.

Υπάρχουν και ζουν εδώ, σ’ αυτή την οδυνηρή Κοιλάδα” της ζωής, ένα σωρό σκιές εφοδιασμένες με φυσικούς οργανισμούς. Και τι ΚΑΝΟΥΝ αυτοί οι οργανισμοί; Τίποτα. Κινούνται μηχανικά, σύμφωνα με το πρόγραμμα που τους έχουν καταθέσει στον εγκέ­φαλο (δεν λέω μόνο στο φυσικό εγκέφαλο αλλά στους τρεις εγκεφάλους: στο Διανοητικό, στο Συναισθηματι­κό και στο Κινητικό). Και το ΕΙΝΑΙ, τι κάνει ενώ εμείς βρισκόμαστε εδώ υποφέροντας, δουλεύοντας, κλαίγοντας, μοχθώντας να βρούμε με τι θα πληρώσουμε το νοίκι, με τι θα αγοράσουμε ένα κοστούμι κ.τ.λ. Αυτό ζει ευτυχισμένο στο “Γαλαξία” κινείται ελεύθε­ρα στο “Γαλαξία”. Τότε, τι είναι αυτή η οδυνηρή ύπαρξη που εμείς φέρουμε; Καθαρή αυταπάτη, κάτι μάταιο. Δικαιολογημένα λένε οι Ινδουιστές ότι αυτός ο κόσμος είναι μόνο “ΜΑΥΑ” ότι αυτός ο κόσμος είναι απατηλός ότι δεν έχει καμία αξία.

Χρειαζόμαστε επαναλαμβάνω να έχουμε πραγματι­κή ύπαρξη, γιατί ακόμα δεν την έχουμε. Καυχιέται κανένας από εσάς ότι έχει πραγματική ύπαρξη; Ποιος από εσάς έχει πραγματική ύπαρξη; Μη μου πείτε ότι αληθινά την έχετε.Εγώ δεν βλέπω εδώ παρά μηχανές που κινούνται, μηχανές προγραμματισμένες, ρομπότ προγραμματισμένα τίποτα περισσότερο. Είναι ξεκάθα­ρο, χρειάζεται πάντα να σταματήσουμε να είμαστε ρομπότ και μπορούμε να σταματήσουμε να είμαστε. Αλλά για να σταματήσουμε να είμαστε ρομπότ, χρειά­ζεται να εξαλείψουμε όλα τα “ψυχικά πρόσθετα”, αυτό είναι προφανές.

Έτσι λοιπόν, εσείς πια ξέρετε πως πρέπει να εξαλείψουμε τα “ψυχικά πρόσθετα” επί πλέον ξέρε­τε ότι δεν είναι μόνον αυτό. Χρειάζεται να ΣΤΑΜΑΤΗ­ΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΝΕΑ “ΠΡΟΣΘΕΤΑ” και τα δημι­ουργούμε καθημερινά, “μη χωνεύοντας” τις εντυπώ­σεις. Χρειάζεται να “χωνεύουμε” τις εντυπώσεις, μετασχηματίζοντάς τις, σε δυνάμεις διαφορετικές ώστε να μη δημιουργούμε καινούργια “ΕΓΏ” και χρειά­ζεται να “χωνέψουμε” τις παλιές εντυπώσεις, αυτές που έδωσαν καταγωγή στα “ΕΓΩ” που σίγουρα έχουμε. Αυτό είναι δυνατόν μέσω του ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ, του ΑΥΤΟ-ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ και της ΕΞΑΛΕΙΨΗΣ. Όταν κάποιος “χωνέψει” τις παλιές εντυπώσεις που είναι καταχωρημένες στους πέντε κυλίνδρους της μηχανής (σαν συνήθειες, κατώ­τερες συγκινήσεις, αρνητικές σκέψεις, διεφθαρμένα ένστικτα, σεξουαλικές καταχρήσεις κτλ.), τότε αποσυνθέτει αυτά τα απάνθρωπα στοιχεία, είναι ευνό­ητο.

Έτσι λοιπόν, δεν πρέπει μόνο να “χωνέψουμε” τις νέες εντυπώσεις που φτάνουν στο Νου, αλλά και τις παλιές εντυπώσεις. Και “χωνεύονται” (επαναλαμβά­νω και διασαφηνίζω) όταν είμαστε αυτοπαρατηρούμενοι από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό.

Χρειάζονται παραδείγματα και θα σας τα δώσω. Ας υποθέσουμε, αίφνης, ότι είμαστε ζηλιάρηδες. Ένας άνδρας ανακάλυψε ότι η γυναίκα του έχει άλλον άνδρα, και προφανώς το “ΕΓΩ” της ζήλιας ξεπήδησε εκεί. Τι να κάνει; (Ανακαλύπτοντας το, πρέπει να το κατανοήσει, αυτό είναι ευνόητο). Ο Νόμος της Υποτροπής λέει ότι σε μια προηγούμενη ύπαρξη, υπήρ­ξε το ίδιο τρίγωνο. Έτσι λοιπόν αυτή η ζήλια, που αισθάνεται, οφείλεται σε μια εντύπωση “μη χω­νευμένη, μη μετασχηματισμένη”. Εάν αμέσως κάποιος προσπαθήσει να “χωνέψει” μια τέτοια εντύπωση, θα λέγαμε, να την μετασχηματίσει σε κάτι διαφορετικό, εάν κάποιος μέσω του στοχασμού, φτάσει στο συμπέ­ρασμα ότι οι ζήλε ιέ ς είναι παράλογες, ότι δεν έχουν πραγματική έννοια, τότε κάνει την “πέψη” αυτής της κακής εντύπωσης που έρχεται από τους αρχαίους καιρούς. Όταν κάποιος κάνει αυτή την “πέψη” βρί­σκεται πια με τις καλύτερες δυνατότητες για την αποσύνθεση του ΕΓΩ. Θα έλειπε μόνον η ικεσία (η ικεσία προς στην Ντέβι- Κουνταλίνη-Σάκτι), για να είναι αυτή που θα αποσυνθέσει αυτό το ΕΓΏ, που προήλθε από μια εντύπωση “αχώνευτη” και τελικά αυτό το ΕΓΩ της ζήλιας γίνεται σκόνη.

Ας υποθέσουμε ότι ερχόμαστε στα χέρια με ένα άλλο πρόσωπο γιατί δε θέλει να μας επιστρέψει κάποια χρήματα που μας χρειάζονται (αναντίρρητα πρόκειται για μια εντύπωση “αχώνευτη”. Εάν κατά τη στιγμή που πάμε να εισπράξουμε τα χρήματα, ο οφειλέτης δεν θελήσει να μας τα πληρώσει και νιώσουμε μια μεγάλη εναντίωση και την επιθυμία να έλθουμε στα χέρια μ’ αυτόν του κύριο, τότε οφείλουμε να είμαστε αρκούντως αντιληπτικοί ώστε (όταν γυρί­σουμε στο σπίτι) να διαλογιστούμε και έτσι, ευρισκό­μενοι εν ειρήνη” μέσω της στοχαστικής ανάλυσης, να κάνουμε την “πέψη” αυτής της κακής εντύπωσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Νόμος της Υποτροπής δούλεψε εκεί, έδωσε την ίδια περίπτωση: Δανείσαμε (στον ίδιο κύριο) συγκεκριμένη ποσότητα χρημάτων και δεν μας την επέστρεψε. Και στη προηγούμενη ζωή ο Νόμος της Υποτροπής έδωσε την ίδια περίπτωση και στην αντί προηγούμενη την ίδια, και πάντοτε συνέβαινε το ίδιο, και λόγω αυτού φτιάξαμε ένα “ΕΓΩ” μίσους εναντίον αυτού του κυρίου. Τώρα γίνε­ται πια ανάγκη να “χωνέψουμε” τελείως αυτή τη κακή εντύπωση (που έρχεται από ένα μακρινό παρελθόν και που έχει μετατραπεί σε ένα “ΕΓΩ”) να τη “χωνέ­ψουμε” μέσω του στοχασμού, κατανοώντας ότι, ό,τι έχει σχέση με χρήματα είναι μάταιο, απατηλό, και ότι την ώρα του θανάτου δεν θα πάρουμε μαζί μας ούτε μια δεκάρα για την Αιωνιότητα. Όταν πια συνει­δητοποιήσουμε αυτό το πράγμα, τότε παρακαλούμε τη Ντέβι- Κουνταλίνη-Σάκτι, να αποσυνθέσει αυτό το ΕΓΩ (που δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας σει­ράς από εντυπώσεις “μη χωνεμένες”) και είναι ξεκά­θαρο ότι η Θεϊκή Μητέρα θα το κάνει σκόνη και θα μείνουμε ελεύθεροι από αυτή την κακιά εντύπωση.

Όλα τα “ΕΓΏ” μας δεν είναι παρά το αποτέλεσμα εντυπώσεων “μη μετασχηματισμένων”, “μη χωνεμένων”. Όταν τέτοιες εντυπώσεις αποσυνθέτουν οι δυνάμεις τους μετασχηματίζονται σε κάτι διαφορετικό σε ΥΔΡΟ­ΓΟΝΟ-24, 12 και 6 και μένει μια καθαρότητα.

Έτσι λοιπόν οι εντυπώσεις, περασμένες και τωρινές, πρέπει να μετασχηματισθούν σε κοσμικές δυνάμεις και αυτό είναι δυνατό, αν εμείς ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ­ΜΕ ΙΌΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ. Όταν κάποιος δεν ξεχνά τον εαυτό του, όταν κάποιος ζει σε κατάσταση ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, ΕΠΑΓΡΥΠΝΟΥ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥ, τότε μετασχηματίζει αυτές τις εντυπώσεις σε κάτι διαφορετικό.

Εάν κάποιος κατορθώσει να μετασχηματίσει την ολότητα των εντυπώσεων του θα γίνει ένας αληθι­νός ΜΑΚΑΡΙΟΣ, διότι το ΕΙΝΑΙ θα μείνει σ’ αυτόν κι αυτός στο ΕΙΝΑΙ, και τότε θα αποκτήσει πραγματι­κή υπόσταση. Τότε ναι, θα μπορεί να ΚΑΝΕΙ, γιατί θα κατέχει το ενσαρκωμένο ΕΙΝΑΙ.

Έτσι όπως βρισκόμαστε, δεν είμαστε παρά προ­γραμματισμένα ρομπότ. Αυτές οι “μη χωνεμένες” εντυ­πώσεις, θα μείνουν αποθηκευμένες στους τρεις εγκε­φάλους μας και θα επαναλαμβάνονται (εκείνες οι εντυπώσεις) από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό κατά την διάρκεια όλης της ζωής. Αυτός είναι ο μηχανισμός του Νόμου της Υποτροπής: μια επανάλη­ψη παλιών εντυπώσεων. Πιστεύετε πως αυτό είναι ευχάριστο; Να είμαστε μηχανές, να παίζουμε ρόλο ρομπότ, να μην έχουμε το ΕΙΝΑΙ ενσαρκωμένο, να ζούμε έτσι (σαν σκιές) σ’ αυτή την “κοιλάδα των δακρύων”; Πιστεύετε πως αξίζει τον κόπο να έχουμε μια τέτοια ύπαρξη; Και τι είμαστε; Άθλιες σκιές, προγραμματισμένα ρομπότ, προγραμματισμένα από τις παλιές εντυπώσεις του παρελθόντος. Όλες οι εντυπώ­σεις των περασμένων μας υπάρξεων που έμειναν χωρίς “να χωνευτούν” αποθηκεύτηκαν στους τρεις εγκεφάλους και τώρα επαναλαμβάνονται μηχανικά. Έτσι πράγματι μοιάζουμε με αληθινά ρομπότ. Είμαστε ρομπότ, που κινούνται μηχανικά σ’ αυτή την “κοιλάδα των δακρύων”.

Μέχρι πότε θα θέλετε εσείς να ζείτε μετατρεμμένοι σε ρομπότ; Μέχρι ποιο χρόνο, μέχρι ποια μέρα;

Στοχαστείτε επάνω σ’ αυτό αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί αλήθεια είναι κρίμα να είναι κανείς ρομπότ…

Ως εδώ η ομιλία μου, και τώρα πριν κλείσουμε αυτή τη διδασκαλία, αρμόζει αυτοί που θέλουν να κάνουν ερωτήσεις να τις κάνουν με απόλυτη ελευθε­ρία, και αυτοί που δεν συμφωνούν, να πουν γιατί δεν συμφωνούν.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Όταν μια εντύπωση μετασχηματίζεται και περνά από ΥΔΡΟΓΟΝΟ-48 σε ΥΔΡΟΓΟΝΟ-24 και έπειτα 12 και 6, μπορεί να συνεχίζει από ΥΔΡΟΓΟΝΟ-6 σε ΥΔΡΟΓΟΝΟ-3;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ναι μπορεί να συνεχίσει, για να θρέψει τα Υπαρξιακά Σώματα τα πιο ανυψωμένα και μέχρι ΥΔΡΟΓΟΝΟ-1 μπορεί να φτάσει. Να έχετε υπόψη σας ότι, μπορούμε να δημιουργήσουμε, όχι μόνο τα Σώματα Αστρικό, Νοητικό και Αιτιατό, αλλά επίσης μπορεί κάποιος να έχει την πολυτέλεια να δημιουργή­σει τα ΤΕΣΣΕΡΑKAYAS (ΚΑΤΙΑΣ): Το NIRMANAKAYA/ το SAMBOGAKAYA, το ADDIKAYA και το DHARMAKAYA. Προφανώς, τα πολύ εκλεπτυσμένα Υδρογόνα που χρειά­ζονται για να θρέψουν τέτοιου επιπέδου οχήματα, πρέπει να εξέλθουν από αυτόν εδώ τον φυσικό κόσμο στο οποίο ζούμε. Πρέπει να πηγάσουν να προέλθουν από τις μετασχηματισμένες εντυπώσεις και με άλλα λόγια από το ΥΔΡΟΓΟΝΟ-48 μετασχηματισμένο, κλιμακω­τά, βαθμηδόν.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Δάσκαλε, το να “χωνεύουμε” εντυπώ­σεις είναι απλώς μια ψυχολογική στάση, ή είναι το να σκεπτόμαστε “εδώ βρίσκομαι” διατηρώντας αυτή τη σκέψη μέσα μας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εάν εσύ λες “εδώ βρίσκομαι” ποιος το διαβεβαιώνει αυτό; Το διαβεβαιώνει απλά το ρομπότ. Το ρομπότ λέει: “Ναι, εγώ βρίσκομαι εδώ”. Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό, πρόκειται για το να μη ξεχνά κανείς το ιδιαίτερο του ΕΙΝΑΙ, κάτι που είναι βέβαια διαφορετικό. Αυτό το ΕΙΝΑΙ ζει κανονι­κά στο “Γαλαξία” και δεν είναι σίγουρα ενσαρκωμένο στο ρομπότ, γιατί το ΕΓΏ και το ΕΙΝΑΙ, είναι ασυ­μβίβαστα. Το θέμα είναι να μη ξεχνά κανείς το ΕΙΝΑΙ. Δεν είναι το θέμα να διαβεβαιώνει το ρομπότ, αλλά να διαβεβαιώνει το ΕΙΝΑΙ, πράγμα που είναι διαφορετικό. Κάποια άλλη ερώτηση;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, μια και είναι το ανθρώπινο σώμα ή η μηχανή αυτό που μπορεί να “χωνεύει” τις εντυπώσεις, πώς τις “χωνεύει” ένας απενσαρκωμένος;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Τι σχέση έχουν οι απενσαρκωμένοι με το ζήτημα του ότι είμαστε ρομπότ;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Είναι η ερώτηση μου, τίποτε περισ­σότερο. ..

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν είναι για εντυπώσεις “αυτής της πλευράς” αυτό για το οποίο μιλώ. Η μήπως δεν έχεις καταλάβει; Εντύπωση είναι, για παράδειγμα, να βλέπεις αυτή την μηχανική συσκευή, εντύπωση είναι αυτό που τρως, αυτό που πίνεις, αυτό που φτάνει στο Νου σου δια μέσου των αισθήσεων. Όλα αυτά είναι εντυπώσεις. Εντυπώσεις είναι να υπάρ­χεις·, να ζεις: η χαρά, η θλίψη, αυτό που μας απα­σχολεί, αυτό που μας φέρνει επιθυμίες, αυτό που μας φέρνει ελπίδα, αυτό που μας φέρνει απελπισία. Όλα αυτά είναι εντυπώσεις. Τι σχέση έχουν οι απενσαρκωμένοι σ’ αυτό το “έργο”. Καμία. Έτσι δεν είναι;

Ότου λέμε ότι πρέπει να μετασχηματίζουμε τις εντυ­πώσεις, θέλουμε να πούμε ότι πρέπει να χρησιμοποιή­σουμε ένα όργανο. Ποιο; Τη Συνείδηση. Αλλά η Συνεί­δηση τί είναι; Γιατί υπάρχει; Η Συνείδηση είναι του ΕΙΝΑΙ, και όταν κάποιος δεν ξεχνά το ιδιαίτερο του ΕΙΝΑΙ, η Συνείδηση προφανώς λειτουργεί.

Το να μη ξεχνά κανείς το ιδιαίτερο του ΕΙΝΑΙ είναι καταπληκτικό. Γιατί υπάρχουν οι “ΠΕΣΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ”; Διότι ξέχασαν τον εαυτό τους μια στιγμή, χρόνο που αρκούσε για να πέσουν στο γκρεμό με το κεφάλι. Όταν λέω “ΜΗ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ” δεν εννοώ μ’ αυτό ότι πρέπει να επιβεβαιώνει η μηχανή, το ρομπότ. Όχι. “ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ” σημαίνει να μην ξεχνάτε το βαθύ Εσωτερικό σας ΕΙ­ΝΑΙ. Σ’ αυτό αναφέρομαι και το τονίζω και πρέπει να συνεννοούμαστε στο φως μιας ψυχολογίας Πειραμα­τικής, Επαναστατικής. Καμιά άλλη ερώτηση;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, ένα πρόσωπο που ποτέ δεν έχει εμπειριώσει το ΕΙΝΑΙ και ποτέ δεν έχει δεχθεί τέτοιο είδος σπουδών, τι ψυχολογική στάση πρέπει να πάρει για να μην ξεχνά τον εαυτό του και να επαναβεβαιώνει το ΕΙΝΑΙ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η Προσωπικότητα πρέπει να γίνεται κάθε φορά όλο και πιο παθητική, με το σκοπό να γίνουμε αντιληπτικοί. Όταν κάποιος γίνει αντιληπτι­κός, θα νιώθει κάθε φορά και περισσότερο το ΕΙΝΑΙ, μέσω. του Ανωτέρου Συγκινησιακού του Κέντρου. Γι’ αυτό είναι γραμμένο: ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΟΨΟΝΤΑΙ… Πρέπει να καθαρίσουμε την καρδιά για να υπάρχει ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ πιο εξυψωμένη από την ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ. Όταν υπάρχει εγκεφαλικότητα όσο και αν είναι αυτή μεγά­λη, φαίνεται πολύ φτωχή μπροστά στη ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ. Η Συναισθηματική νοημοσύνη επιτρέπει (σε κάποιον) να εμπειριώσει το ΕΙΝΑΙ. Εδώ σας διδά­σκω λοιπόν πως επιτυγχάνεται η ανάπτυξη της συναι­σθηματικής νοημοσύνης, που θα αναπτύσσεται (κάθε φορά περισσότερο) καθώς η καρδιά καθαρίζει, δηλαδή καθώς εξαλείφονται τα “ψυχικά πρόσθετα”. Εάν στην αρχή ή συγκινησιακή νοημοσύνη υφίσταται μονάχα με μια μορφή σαφώς ελλειμματική αρχικά, όσο εξαλεί­φουμε το ΕΓΩ, αυτή η συγκινησιακή νοημοσύνη θα γίνεται κάθε φορά και πιο καθαρή, πιο ικανή…

Ας μη ξεχνάμε το ΕΙΝΑΙ, ας δίνουμε πάντοτε προσοχή στη καρδιά ώστε να είναι καθαρή και έτσι, είναι πέρα για πέρα αλήθεια, ότι δε θα δημιουργή­σουμε νέα ΕΓΩ. Αλλά ενώ εμείς ξεχνάμε το ΕΙΝΑΙ, οι εντυπώσεις θα φτάνουν στο Νου και θα μένουν “αχώνευτες”. Τότε αυτές θα μετατραπούν σε καινούρ­για “ΕΓΩ” ή θα ενισχύσουν τα ήδη εγκαθιδρυμένα στους πέντε κυλίνδρους της οργανικής μηχανής. Αυτό είναι προφανές.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, μερικές φορές, για παράδειγμα νιώθουμε ότι δρα το “ΕΓΩ” του θυμού. Κάποιος έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει θυμό και θέλει να κατανόησει το φαινόμενο που τον προκαλεί. Ωστόσο στην αρχή, δεν αισθάνεται κανείς δυνατός γιατί αυτό το “ΕΓΩ” είναι πιο ισχυρό από ότι η επιθυμία του να το παρατηρήσει. Τί μπορούμε να κάνουμε σ’ αυτή την περίπτωση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Προφανώς το “ΕΓΩ” του θυμού, απόλυ­τα εγκαθιδρυμένο στους πέντε κυλίνδρους, έχει μετα­τραπεί (στη περίπτωση αυτή) σε αφέντη και κύριο όλης της μηχανής. Ωστόσο, υφίσταται ένα μικρό περι­θώριο (σίγουρα πολύ περιορισμένο) ελευθερίας. Μι­λώντας με αναλογίες, θα λέγαμε ότι αυτό το περιθώ­ριο είναι τόσο μικρό, όσο αυτό που μπορεί να υπάρ­χει ανάμεσα σε ένα βιολί και τη θήκη που το περιέ­χει. Είναι πολύ περιορισμένο, στ’ αλήθεια, αλλά αν το χρησιμοποιήσουμε έξυπνα, μπορεί να μεγαλώσει. Πρέπει να επικαλεσθούμε τον ΠΡΟΔΗΛΟ ΑΥΤΟΣΤΟΧΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ και πρέπει να επικαλεσθούμε επίσης την αυτοπαρατήρηση. Να παρατηρήσουμε αυτό το “ΕΓΩ” του θυμού σε δράση. Όταν κάποιος αυτοπαρατηρείται κατά την διάρκεια μιας εφόδου του θυμού, καταλαβαί­νει ότι κάτι, κάτι διαφορετικό απ’ αυτόν, έχει μπει στους εγκεφάλους του, και τους σφετερίζεται. Εάν κανείς έχει διαπιστώσει (κατά την διάρκεια της αυτοπαρατήρησης) αυτή την πραγματικότητα, μπορεί να κάνει ένα άλλο βήμα που είναι αυτό του ΠΡΟΔΗΛΟΥ ΑΥΤΟΣΤΟΧΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, και αν μέσω του ΠΡΟΔΗΛΟΥ ΑΥΤΟΣΤΟΧΑΣΜΟΥ, φτάνει στο συμπέρασμα ότι ένα δαιμό­νιο του θυμού τον αντιπροσωπεύει, τότε μπορεί να κάνει το τρίτο βήμα, του εσωτερικού βαθιού διαλογισμού.

Μέσα από τον διαλογισμό έρχεται η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΝΑΛΥΣΗ: Πρέπει να ρίξει φως επάνω σ’ αυτόν τον εξυπνάκια, να φωτίσει τον Νου επάνω σ’ αυτό που συνέβη ώστε να αναβλύσει ο θυμός, και έτσι θα κατορ­θώσει να ανακαλύψει ότι αυτό το “ΕΓΩ” του θυμού έχει άλλες ρίζες (μπορεί να είναι η ΑΥΤΟΑΓΑΠΗ μπο­ρεί να συμβαίνει το ότι κάποιος μας πλήγωσε την αυτοαγάπη, ή μπορεί να είναι ότι κάποιος μας πλήγω­σε την ευθιξία, ή ότι μας πλήγωσε την ματαιοδοξία, κ.τ.λ.) Εάν κάποιος λοιπόν, καταφέρει να ανακαλύ­ψει την αιτία αυτού του θυμού, τότε κατανοεί ότι αυτός ο θυμός είναι βλακώδης. Και αν κάποιος κατα­νοήσει ότι αυτός ο θυμός είναι βλακώδης, βρίσκεται κοντά στο να τον αποσυνθέσει. Μένει πια να επικα­λεσθεί την Κουνταλίνη-Σάκτι, για να αποσυνθέσει αυτό το συγκεκριμένο “ψυχικό πρόσθετο”. Είμαι βέ­βαιος ότι αυτή θα μας βοηθήσει κατά την διαδικασία της αποσύνθεσης. Αυτός είναι ο προφανής δρόμος που πρέπει να ακολουθούμε. Καμιά άλλη ερώτηση;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Δάσκαλε, στο μετασχηματισμό ή “πέψη” των εντυπώσεων, τι ρόλο παίζει η Έμπνευση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι Αδελφοί Μυημένοι, λένε ότι είναι τρεις οι σκάλες που οδηγούν στη Μύηση: Φαντασία, Έμπνευση και Διαίσθηση (αυτό είναι το κλειδί).

Όλοι οι Αδελφοί είναι γεμάτοι Έμπνευση (αυτό είναι αναμφίβολο) αλλά, άλλο πράγμα είναι η Έμπνευση και άλλο η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Θα μπορούσε κάποιος να νιώθει εμπνευσμένος, αλλά αν δεν επιτύχει την εξάλειψη των “ΕΓΏ” η Συνείδηση δεν είναι αντικειμενική. Δηλαδή, εάν η Συνείδηση του δεν είναι αντικειμενική, ακόμα κι αν αισθάνεται εμπνευσμένος δε θα φτάσει στη ΦΩΤΙΣΗ απ’ αυτό μόνο το λόγο. Για να φτάσει κανείς στη φώτιση, χρειάζε­ται να εξαφανισθούν τα “ψυχικά πρόσθετα”. Μόνο αν εξαφανισθούν, αποσυντεθούν τα “ψυχικά πρόσθετα” αναβλύζει μέσα μας η αυθεντική ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΜΠΝΕΥ­ΣΗ, που οδηγεί κάποιον στην πιο εξυψωμένη σκάλα της Διαίσθησης.

Πρέπει να αποσυνθέσουμε τα “ψυχικά πρόσθετα” και δεν θα μπορούσαμε να τα αποσυνθέσουμε εάν δεν ζούμε σε κατάσταση ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, ΕΠΑΓΡΥΠΝΟΥ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥ. Κάποια άλλη ερώτηση;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Στην ψυχολογική δουλειά για την εξάλειψη του “ΕΓΩ”, τι ρόλο αναλαμβάνει η δύναμη του Τρίτου Λόγου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Υπάρχει ένα TRIMURTI πολύ εξυψωμένο που είναι ο Πατέρας, ο Λόγος και το Άγιο Πνεύμα. Αναμφισβήτητα, το Άγιο Πνεύμα είναι η σεξουαλική δύναμη που αναπτύσσεται, που ξεδιπλώνεται και προο­δεύει στο “Αναμμένο Σιδηρουργείο του Ηφαίστου” Εάν -εμείς επικαλεσθούμε τη Σάκτι-Κουνταλίνη, ακρι­βώς κατά τη διάρκεια της εργασίας στο “Σιδηρουργείο των Κυκλώπων” αυτή θα μας συμπαρασταθεί, ενισχύοντας την δύναμη του Τρίτου Λόγου, δηλαδή του Αγίου Πνεύ­ματος. Αυτή θα αποσυνθέσει, πολύ γρήγορα το “ψυχικό πρόσθετο” που εκδηλώνεται με μορφή ελαττώματος. Έτσι είναι το πώς το Άγιο Πνεύμα, ο Σίβα, ή Τρίτος Λόγος, όπως λες, εξασκεί το ρόλο του στη δουλειά της αποσύνθεσης.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η σεξουαλική δύναμη, δε θα δούλευε, αν δεν υπήρχε αποσύνθεση του Εγώ και πολύ περισσό­τερο “πέψη” των εντυπώσεων;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο ASHIATA SHIEMASH, ο μεγάλος Αβατάρας της Βαβυλωνίας, αναντίρρητα είχε επιτύχει την ολοκληρωτική αποσύνθεση όλων των “ψυχικών πρό­σθετων”. Έτσι λοιπόν αυτός δεν ξεχνούσε του εαυτό του. Από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό δέχο­νταν και “χώνευε” τις εντυπώσεις. Χάρη σ’ αυτό μετα­τράπηκε στον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. Αυτό είναι όλο…

Samael Aun Weor
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ