Η ακόλουθη ρήση συνοψίζει το μύθο για τις λοιμώξεις: [quote_center]«Το να λέμε ότι τα βακτήρια και οι ιοί προκαλούν τις παθήσεις, είναι σαν να λέμε ότι οι μύγες δημιουργούν όλα τα σκουπίδια»[/quote_center]. Η αλήθεια είναι ότι τα μικρόβια συντελούν στη θεραπεία των παθήσεων ή, τουλάχιστον, προλαμβάνουν την επιδείνωση τους. Η λοίμωξη είναι μία από τις πιο θαυμαστές διαδικασίες αυτοάμυνας του οργανισμού. Σε αυτή την αποστολή διάσωσης, το ανοσοποιητικό σύστημα καταπολεμά τα βακτήρια και τους ιούς που έχουν «προσκληθεί» από τον αδύναμο οργανισμό του ξενιστή και από την παρουσία του τοξικού υλικού. Η δραστηριοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος αποτελεί ζωτικό παράγοντα για την αποκατάσταση των λειτουργιών του οργανισμού. Παρότι αυτά τα δύο φαινόμενα φαντάζουν αντιφατικά, δεν είναι. Και τα δύο είναι απαραίτητα για τη θεραπεία. Οι μικροοργανισμοί διασπούν τα αδύναμα, φθαρμένα και νεκρά κύτταρα με τις τοξίνες που παράγουν. Το ανοσοποιητικό σύστημα είναι εξίσου απαραίτητο για τη ρύθμιση της δραστηριότητας των μικροοργανισμών και την αποβολή τους όταν η παρουσία τους έχει καταστεί περιττή.
Εν γένει, οι γιατροί καταπολεμούν τις βακτηριακές λοιμώξεις με αντιβιοτικά. Θεωρούν ότι τα βακτήρια που προκαλούν τη λοίμωξη είναι επιβλαβή, αλλά αυτή η άποψη εί¬ναι όχι μόνο εσφαλμένη, αλλά ενδεχομένως και απειλητική για τη ζωή. Όταν καταρρέουν οι αυτοθεραπευτικοί μηχανισμοί του οργανισμού, οι μικροοργανισμοί προσελκύονται από ένα αδύναμο όργανο ή από τμήματα του σώματος που έχουν υποστεί φθορές. Τα βακτήρια και οι ιοί αποφεύγουν τις υγιείς, καθαρές περιοχές, γιατί δεν έχουν τίποτα να τους προσφέρουν. Γι’ αυτό, είναι λάθος να θεωρούμε ότι οι μικροοργανισμοί είναι από μόνοι τους νοσογόνοι. Αυτή η απλή αλήθεια επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι αν 100 άτομα εκτεθούν στον ίδιο ιό γρίπης, μόνο ένα μικρό ποσοστό θα νοσήσει. Οι σύγχρονες ιατρικές έρευνες ποτέ δεν επιδίωξαν να κατανοήσουν τι καθιστά έναν άνθρωπο απρόσβλητο από έναν ιό, και έναν άλλο άνθρωπο ευπαθή στον ίδιο ιό. Διαφορετικά, όλοι θα είχαμε μάθει προ πολλού πώς να παραμένουμε υγιείς ή πώς να ανακτάμε την υγεία μας όποτε νοσούμε.
Advertisment
Η μικροβιακή θεωρία των ασθενειών, στην οποία βασίζεται το σύγχρονο ιατρικό σύστημα, διατυπώθηκε από τον Γάλλο χημικό Λουί Παστέρ στα τέλη του 19ου αιώνα. Παρότι ο Παστέρ παραδέχτηκε στο νεκροκρέβατό του ότι η θεωρία του είναι εσφαλμένη, ο κόσμος την είχε ήδη αποδεχτεί και είχε αρχίσει να καθιερώνει το μύθο της μικροβιακής θεωρίας των ασθενειών. Τελικά, ο Παστέρ κατάλαβε ότι οι μικροοργανισμοί δεν μπορούν να προκαλέσουν μια λοίμωξη αν δεν υπάρχει το ανάλογο υπόβαθρο. Αναγνώρισε ότι το κυτταρικό περιβάλλον καθορίζει τον τύπο και την ποσότητα των μικροοργανισμών που προσκολλώνται στα οργανικά κύτταρα. Αυτή ήταν η άποψη ενός σύγχρονου του Παστέρ, του Αντουάν Μποσάμπ, ο οποίος τη διακήρυττε πολύ πριν φτάσει στην ίδια συνειδητοποίηση ο Παστέρ, στο τέλος της ζωής του. Ο Μποσάμπ θεωρούσε ότι η κατάσταση του αίματος και των ιστών καθορίζουν αν το άτομο θα νοσήσει ή όχι.
Το 1883, ο Μποσάμπ δήλωσε: «Τα αίτια της νόσησης είναι πάντα μέσα μας». Εκτιθέμεθα σε μικροοργανισμούς σε 24ωρη βάση, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Ουσιαστικά, στο σώμα μας βρίσκονται περισσότεροι μικροοργανισμοί παρά κύτταρα. Ορισμένοι χρειάζονται οξυγόνο για να επιβιώσουν, ενώ άλλοι όχι. Ορισμένοι μικροοργανισμοί συντελούν στην πέψη και παράγουν σημαντικές ουσίες, όπως η βιταμίνη Β12, ενώ άλλοι διασπούν απόβλητα, όπως το κοπρώδες υλικό. Χωρίς αυτούς θα πνιγόμασταν στα απόβλητα που παράγει ο οργανισμός μας. Προφανώς, για να επιβιώσουμε χρειαζόμαστε και τους δύο τύπους μικροοργανισμών, και ο οργανισμός μας τους φιλοξενεί. Το έργο του Μποσάμπ δείχνει ότι αν η οξεοαλκαλική ισορροπία (ρΗ) του οργανισμού ρέπει προς το όξινο, ο οργανισμός παράγει περισσότερη τροφή για τους καταστροφικούς μικροοργανισμούς, με επακόλουθο να αυξάνεται ο κίνδυνος για νόσηση.
Στα πειράματα του, ο Μποσάμπ απέδειξε τον πλειομορφισμό – δηλαδή ότι στο αίμα και τα κύτταρα μας υπάρχουν αρχέγονοι μικροοργανισμοί, οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν μορφή και να εμφανίζονται ως διαφορετικά μικρόβια. Με άλλα λόγια, τα αβλαβή μικρόβια ευδοκιμούν στο υγιές αλκαλικό ρΗ, αλλά μετατρέπονται σε βακτήρια όταν το ρΗ γίνεται ελαφρώς όξινο. Αυτά τα βακτήρια μετατρέπονται σε μύκητες όταν το ρΗ γίνεται πιο όξινο, ενώ αν το ρΗ γίνει ακόμα πιο όξινο μετατρέπονται σε ιούς. Το ρΗ γίνεται όξινο όταν στα υγρά και τους ιστούς του οργανισμού εγκλωβίζονται απόβλητα του μεταβολισμού, νεκρά κύτταρα, πρωτεΐ¬νες αίματος και τοξίνες”. Το επακόλουθο είναι μία κρίση τοξίκωσης, που δεν είναι παρά η προσπάθεια του οργανισμού να ανακτήσει το αλκαλικό του ρΗ.
Advertisment
Η λοίμωξη είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα του οργανισμού για την υπερνίκηση της κρίσης τοξίκωσης, παρεκτός αν το ανοσοποιητικό σύστημα έχει κατασταλεί σε ακραίο βαθμό, όπως συνέβη τον Μεσαίωνα, όταν η πανώλης εξόντωσε χιλιάδες υποσιτισμένους ανθρώπους με αποδιοργανωμένο ανοσοποιητικό σύστημα. Τα μικρόβια συμπεριφέρονται ανεξέλεγκτα μόνο όταν ο βαθμός τοξίκωσης του οργανισμού είναι ιδιαίτερα υψηλός. Σε αυτή την περίπτωση, η ιατρική παρέμβαση είναι δικαιολογημένη. Ωστόσο, θα πρέπει αφενός να είναι βραχύχρονη, αφετέρου να συνοδεύεται από αποτοξινώσεις. Η καταστολή μιας λοίμωξης με φάρμακα μπορεί να συνεπάγεται σοβαρές συνέπειες, οι οποίες ενίοτε εμφανίζονται μετά από χρόνια ως καρδιοπάθεια, ρευματισμοί, διαβήτης και καρκίνος. Το ίδιο ισχύει και για τα αναλγητικά φάρμακα – τα ευρέως χρησιμοποιούμενα φάρμακα του σύγχρονου κόσμου.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Andreas Moritz “Το Πλήρες βιβλίο της Εναλλακτικής Ιατρικής” τόμος 2 Εκδόσεις Διόπτρα
