Έξι όροφοι. Ο ένας στοιβαγμένος επάνω στον άλλο. Κάθε όροφος δύο με τρία διαμερίσματα. Η ημέρα ξεκινάει την ώρα που θα ξυπνήσει ο πρώτος ένοικος κ θα κοιμηθεί ο τελευταίος, δηλαδή στις πέντε κ μισή το πρωί. Φασαρία στον τρίτο όροφο. Η βρύση τρέχει, ακούγονται βήματα, κλειδιά στην πόρτα, ο ανελκυστήρας βουίζει, η μηχανή παίρνει μπρος, φεύγει…. Σειρά έχουν οι μικροί μπόμπιρες στον τέταρτο. Κλάματα, τσακωμοί, γέλια, τρέχουν στη σκάλα, το σχολικό ξεφυσά στην είσοδο της οικοδομής, η μαμά φωνάζει…. Κάθε πρωί, το ίδιο σκηνικό… Σηκώνεσαι απτό κρεβάτι, κάνεις καφέ, ανοίγεις υπολογιστή, παίρνεις εφημερίδα… Χτυπάει το θυροτηλέφωνο. Ποιος να είναι πρωί πρωί;!
«Κυρά Λενιώ, εγώ είμαι, ήρθα για καφέ». Μα καλά κυρία μου δε βλέπεις το όνομα στην ταμπελίτσα, που μου χτυπάς το κουδούνι σαν να μην υπάρχει αύριο;! Ανεβαίνει στης κουτσομπόλας στο δεύτερο όροφο. Γιατί κάθε οικοδομή που σέβεται τον εαυτό της έχει κ την κουτσομπόλα της. Πιστή στο καθήκον! Ποιος έρχεται, ποιος φεύγει, ποιος χώρισε κ με ποιον, ποιος πέταξε τα σκουπίδια, ποιος πήγε τουαλέτα το πρωί… Τα ξέρει όλα! Με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Υποπτεύεσαι πως έχει φακελωμένο κάθε ένοικο κ προσθέτει καθημερινά τα καινούργια στοιχεία που προκύπτουν. Ελπίζεις μόνο να κρατάει τα δικά σου σε ωραίο χρωματιστό φάκελο….
Advertisment
Μεσημέρι…. Οι ένοικοι επιστρέφουν, τρώνε, συζητούν, ξεκουράζονται… Επικρατεί απόλυτη ηρεμία… Κ τότε χτυπά το θυροτηλέφωνο, η αρχή του κακού!! Το σκυλάκι στον έκτο γαυγίζει ασταμάτητα, το μωρό στον τρίτο κλαίει, οι μπόμπιρες του τετάρτου ξυπνούν, η κουτσομπόλα βγαίνει στο μπαλκόνι να δει ποιος είναι. «Έφερα τα σουβλάκια μαντάμ!» Ποια σουβλάκια;! Κοσμοχαλασιά…! Το φαγητό για τον μυστήριο τύπο του δευτέρου ορόφου… Τον ένοικο φάντασμα, τον μίστερ ανύπαρκτο! Έρχεται κ φεύγει χωρίς να ακούει κανείς τίποτα! Ακόμη κ η κυρακουτσομπόλα έχει ζωγραφίσει ένα τεράστιο ερωτηματικό στο φάκελό του. Κ ας ξεροσταλιάζει όλη μέρα στο ματάκι της πόρτας…. Μια χαρά, δεν ενοχλεί κανένα απλώς σε τρομάζει που δεν έχεις δει ποτέ πρόσωπο, δεν έχεις ακούσει ποτέ μια φωνή… Πέπλο μυστηρίου απλώνεται….
Επιτέλους νύχτωσε! Ώρα για ξεκούραση… Βιβλιαράκι ανά χείρας, το φωτιστικούλι ανάβει, χαλάρωση!!Αμ δε! Ξεχνάς το φοιτητή που μένει δίπλα σου;! Νυχτόβιο είδος! Την ώρα που εσύ κοιμάσαι κ ονειρεύεσαι μαγικά νησιά αυτός επιστρέφει. Βήματα στη σκάλα, κλειδιά στην πόρτα, παπούτσια πετάγονται… Κάτι πέφτει με θόρυβο… Βρίζει… Βάζει μουσική… Τι πιο φυσικό για τις τέσσερις η ώρα το πρωί!! Κ μπαπ κ μπουπ η μουσική κ δώστου να διαπερνάει τον τοίχο κ να σου τρυπάει τα τύμπανα. Θυμάσαι το ωραίο σου σπιτάκι στο χωρίο… Με τα αδιάκριτα ενοχλητικά κ περίεργα, αλλά ταυτόχρονα πιο οικία, βλέμματα της γειτόνισσας κ τον κόκορα που θέλεις να ξεκάνεις (κατά λάθος!) με τη σφεντόνα κάθε πρωί που σε ξυπνάει… Μετά πάλι σκέφτεσαι να ζούσες σε έναν πελώριο ουρανοξύστη κ να χες άλλους πενήντα κ βάλε ορόφους από πάνω. Σε πιάνει φρίκη κ συμβιβάζεσαι με τους πέντε… Η μουσική κλείνει… Ησυχία για λίγο, θα κοιμηθείς… Φασαρία στον τρίτο όροφο. Η βρύση τρέχει, ακούγονται βήματα κ φτού κ απ’ την αρχή… Καλημέρα….!
Μπαχτσέ Ερμιόνη
Advertisment
photo: spray-paint by Phlegm
