Από όλα τα μονοπάτια δικαιούμαστε να περάσουμε. Τα πάντα μπορούμε να υιοθετήσουμε, να δοκιμάσουμε, να εξερευνήσουμε, να υπερασπιστούμε. Όχι μόνο δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, αλλά είναι και αναγκαία διαδικασία αυτό-αποκάλυψης και αυτό-ωρίμανσης.
Τα προβλήματα και οι περιορισμοί ξεκινάμε όταν υποθέτουμε ότι έχουμε βρει την απόλυτη αλήθεια, όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι εμείς είμαστε οι σωστοί, όταν αρνούμαστε να αμφισβητήσουμε τις ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ιδέες και θέσεις. Οι οδυνηρές ανατροπές ξεκινάνε όταν θέλουμε να κρατήσουμε, όταν νομίζουμε ότι «φτάσαμε» και όταν απειλούμαστε συθέμελα να μετακινηθούμε από την ασφάλεια του γνώριμου εγώ μας.
Advertisment
Πολλές φορές στη ζωή μου, στο παρελθόν, νόμιζα ότι είχα βρει τη «μια και μοναδική αλήθεια» και ότι τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να την μετακινήσει ή να την αντικαταστήσει. Μάλιστα έκανα κάθε φορά την ίδια σκέψη: «καλά, πώς δεν το είχα δει πιο πριν;» Στην πορεία διαπίστωνα, κάθε φορά, ότι τίποτα δεν είναι άσπρο – μαύρο, ότι τίποτα δεν είναι ακλόνητο και τίποτα δεν αποτελεί τη «μια και μοναδική αλήθεια», όσο ελκυστική και αν φαινόταν αρχικά… ΕΙΔΙΚΑ όσο πιο ελκυστική φαινόταν αρχικά!
Πολλοί άνθρωποι δεν νοιώθουν ασφάλεια να αμφισβητούν τις ιδέες τους, επειδή έχουν ταυτίσει τον εαυτό τους με αυτές. Όμως οι ιδέες αλλάζουν και ο εαυτός μας είναι διαχρονικός.
Τη στιγμή όμως που πιστεύεις ότι οι ιδέες σου ΕΙΣΑΙ εσύ, εκεί ακριβώς ξεκινούν να σε δεσμεύουν και να υποτάσσουν, θολώνοντας την κρίση σου. Τότε, υπηρετείς αυτές, κόντρα στον εαυτό σου που αναγκαστικά σταματάς να τον ακούς, να του δίνεις την απαραίτητη προσοχή. ΚΑΜΙΑ ιδέα δεν αξίζει την υποταγή του είναι σου: της διάκρισης, της ελεύθερης βούλησης, της αλλαγής, της ψυχικής γαλήνης και της πνευματικής ωρίμανσής σου.
Advertisment
Θέλουμε ο ένας να αλλάξουμε τη γνώμη του άλλου, να πείσουμε για το δικό μας σωστό, να τροποποιηθεί το σύμπαν για να ταιριάζει με τη δική μας θέαση. Και αυτό ακριβώς επιχειρούμε, σχεδόν κάθε λεπτό της μέρας, σε κάθε μας συναλλαγή, σε κάθε σχέση, σε κάθε γεγονός (ειδικά το αναπάντεχο) της ζωής μας. Έτσι συνεχίζουμε ορατούς και αόρατους πολέμους, έτσι δημιουργούμε αρνητικές, δυσλειτουργικές σχέσεις και τελικά απομονωνόμαστε. Έτσι βρισκόμαστε σε συνεχή διαμάχη με την ίδια τη ζωή και τον εαυτό μας (που αγνοούμε).
Η μόνη υποχρέωση και ευθύνη που έχουμε είναι να υπηρετούμε πιστά και με ευλάβεια τις ιδέες που υιοθετούμε, ΟΣΟ τις πιστεύουμε, ΟΣΟ μας εκφράζουν και τις επιλέγουμε. Ταυτόχρονα καλούμαστε να παρατηρούμε τι επίδραση έχουν αυτές οι ιδέες στη ζωή μας και να είμαστε πρόθυμοι να τις επαναδιαπραγματευθούμε, κάθε στιγμή. Δεν καλούμαστε να υπηρετούμε τις ίδιες ιδέες για όλη μας τη ζωή (αν και αυτό αποτελεί μια ακόμα πεποίθηση – πρόγραμμα). Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τις ίδιες ιδέες στα 20, στα 40 και στα 80. Αν αυτό συμβαίνει, το πιο πιθανόν είναι ότι δεν έχουμε κοιτάξει ποτέ μέσα μας πραγματικά, δεν έχουμε τολμήσει την αμφισβήτηση ή επανεξέταση των ιδεών μας. Σημαίνει ότι εξακολουθούμε να έχουμε πλήρη άγνοια του εαυτού μας, να συμπορευόμαστε ουσιαστικά με έναν άγνωστο.
Δεν έχουν όλοι το ψυχικό σθένος να αμφισβητούν κάθετα, τα πάντα, και ούτε οφείλουν. Όμως έχουμε όλοι υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό μας, να είμαστε συνειδητοί και ειλικρινείς με τον εαυτό μας ως προς το τι πιστεύουμε, τι υπηρετούμε και τι πράττουμε τελικά (υποστηρίζοντάς το με διαφορετικές τεχνικές άμυνας που εφευρίσκει ο νους για να παραμένουμε στο ψέμα μας).
Καλό είναι να έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι ΑΥΤΟ που πιστεύουμε είναι το τωρινό μας πιστεύω και να τολμούμε να το κάνουμε πράξη στη ζωή μας. Να είμαστε δηλαδή συνεπής με τον εαυτό μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν δεν έχουμε την ικανότητα να παρατηρούμε τον εαυτό μας στην δράση του, γιατί μαθαίνουμε να κρίνουμε τους άλλους και εμάς, με τον ίδιο τρόπο. Η μια πρακτική εμποδίζει την άλλη!
Βλέπω πολλά γύρω μου που είναι τόσο εμφανή, εκτός για αυτόν που τα εκδηλώνει. Αντιφάσεις φανερές, που όμως περνάνε εντελώς απαρατήρητες από το νου που έχει περιοριστεί στη γραμμική, αναλυτική επικριτική λογική. Μικρά καθημερινά, που κρύβουν (χωρίς να είναι ουσιαστικά κρυμμένα) την αλήθεια που αγνοούν οι άνθρωποι, δημιούργημα της παράνοιας του προγραμματισμού του νου.
Οφείλουμε ειλικρίνεια και την αλήθεια μας πρωτίστως στον εαυτό μας. Οι άνθρωποι μάθαμε να κάνουμε το αντίθετο: να προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους αλλά να λέμε ψέματα, συνέχεια, στον εαυτό μας. Ως επακόλουθο, χρησιμοποιούμε τις ιδέες μας για να εναντιωνόμαστε σε ανθρώπους… Ταυτιζόμαστε με τις ιδέες μας, χωρίς να συνειδητοποιούμε τις αντιφάσεις τους, τις συνέπειές τους, τα δικά μας δημιουργήματα.
Τα πάντα ξεκινούν με εμάς. Η θέαση είναι εντελώς υποκειμενική, όσοι κι αν τη συμμερίζονται. Πρώτα αναλαμβάνουμε την ευθύνη της δικής μας θέασης και έπειτα κατανοούμε οποιαδήποτε άλλη. Είναι όμως τόσο ελκυστικό και τόσο γλυκιά τροφή για το εγώ, να υποστηρίζουν τις ιδέες σου όλο και περισσότεροι… τις κάνει να φαίνονται αληθινές και ακλόνητες!
