Έχω καιρό να γράψω. Αρκετό είναι η αλήθεια. Γράφω από καρδιάς όμως. Όπως και την τελευταία φορά που έγραψα. Και είναι λίγο περίεργα τα πράγματα τελευταία.
Είναι πράγματα που απλά δεν θέλω να πω, ούτε καν στον εαυτό μου. Είναι συναισθήματα που… Πρόσφατα μου είπαν πως με θεωρούν δυνατό χαρακτήρα για πολλοστή φορά. Ειλικρινά; Δεν είμαι. Έγινα, γιατί έτσι έπρεπε. Δεν είμαι σκληρός άνθρωπος. Θα με χαρακτήριζα ρομαντικό ρεαλιστή.
Advertisment
Αδύνατο, έτσι; Κι όμως γίνεται. Η καρδιά με τη λογική πάνε μαζί. Υπάρχει και η συναισθηματική νοημοσύνη, μη το ξεχνάμε. Και από εκεί εμπνεόμαστε πολλές φορές!
Ψάχνω, χωρίς να ψάχνομαι. Το έθεσα περίεργα, ε; Κι όμως δεν είναι.
Όλοι μας κατά καιρούς ή και συνεχόμενα ψάχνουμε κάτι ιδανικό. Είτε αυτό είναι δουλειά, είτε σπίτι, είτε σύντροφο. Το οποίο απλά το θέλουμε και συνήθως (ή και όχι) δεν συμβιβαζόμαστε (ή συμβιβαζόμαστε).
Advertisment
Προσωπικά δεν μου αρέσει να συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο από τα πάντα. Και μιλάω πάντα σε ψυχικό-συναισθηματικό επίπεδο. Τα υλικά αγαθά ξεφτίζουν. Αν έχεις τροφή για τη ψυχή σου ζεις για πάντα.
Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως θέλω να ζήσω για πάντα. Όχι απαραίτητα ως φυσική υπόσταση. Μέχρι στιγμής δεν γίνεται αυτό.
Νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι το θέλουν. Πως θα γίνει αυτό; Μα με το να λες και να μοιράζεσαι αυτό που αισθάνεσαι.
Δηλαδή το αντίθετο από αυτό που κάνω εγώ.
Μίλα, δεν βγαίνει σε κακό. Αν δεν ρωτήσεις η απάντηση ΠΑΝΤΑ θα είναι «όχι».
Και αυτή τη στιγμή που το γράφω τα μάτια μου κοκκινίζουν.
Δεν λέω να κάνετε αυτό που σας λέω εγώ.
Δική σας ζωή, δικές σας οι επιλογές. Αλλά αν έχετε την επιλογή και τη δυνατότητα να μιλήσετε, γιατί δεν το κάνετε;
Έχουμε πνιγεί μέσα σε μια θάλασσα από φόβους και ανασφάλειες. Και αυτό μας οδηγεί που; Σε ανθρώπους που μιλάνε χωρίς ουσία και χωρίς να λένε αυτό που πραγματικά θέλουν ή και αισθάνονται. Και στο τέλος; Θα έχουμε ανθρωπόμορφα ρομπότ… Μηχανές…
Δεν θέλω να ζω σε τέτοιο κόσμο. Σε ένα κόσμο που όλοι φοβούνται να μιλήσουν. Κι εγώ μέσα σε όλους. Υπόσχομαι όμως. Θα προσπαθήσω να το αλλάξω αυτό. Όχι στο κόσμο. Στον εαυτό μου.
Ίσως να τα καταφέρω. Ίσως και όχι. Αξίζει τη προσπάθεια όμως. Σωστά;
Και η προσπάθεια δεν ξεκινάει από αύριο, αλλά από ΤΩΡΑ!
Υπόσχεση. Όχι σε κάποιο άτομο. Αλλά στον εαυτό μου.
Μπορείς να ξεγελάσεις τον κόσμο, αλλά ποτέ τον εαυτό σου.
Μιλήστε ρε παιδιά. Να λέτε όλα όσα νιώθετε. Ίσως νιώσετε κι ευάλωτοι μαζί με το να μιλάτε, αλλά τουλάχιστον θα είστε πιο αληθινοί από ποτέ.
Βασικά θα νιώσετε ευάλωτοι, αλλά θα μοιράζεστε… Μας λείπει αυτό στις μέρες μας… Μας λείπει πολύ…
Κι εμένα μου έχει λείψει πολύ να λέω όσα νιώθω.
Να μιλάτε με τη καρδιά… Αυτή ξέρει την αλήθεια…
[divider type=””]
Αγγελική Ξαγοράρη.
