Για να υπάρξει υγεία στον άνθρωπο προϋπόθεση είναι να διέπεται από την εύρυθμη λειτουργία των τμημάτων που απαρτίζεται. Πνευματικές, ψυχικές και σωματικές λειτουργίες πρέπει να έχουν άριστη συνεργασία για να θεωρήσουμε ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται σε υγιή κατάσταση. Και όλα αυτά με απώτερο σκοπό ουσιαστικά την ύπαρξη και την ενδυνάμωση του “Εγώ”.
Στην πορεία της ζωής μας θέτοντας σαν στόχους ξένους δρόμους και όχι δικούς μας, παραβιάζουμε τις υποστάσεις μας με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην λειτουργούν σωστά, αλλά και να μην συνεργάζονται μεταξύ τους. Το κυριότερο όλων είναι ότι αποδυναμώνουν το “Εγώ” και ενεργούν πολλές φορές ανεξέλεγκτα εις βάρος του. Αυτό ενισχύεται από τον τρόπο ζωής που όλοι λίγο ή πολύ εμπλεκόμαστε. Έτσι χάνεται η ιεραρχική δύναμη από πάνω προς τα κάτω του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος με αποτέλεσμα η μια υπόσταση να δολιοφθορεί εις βάρος της άλλης.
Advertisment
Κάθε τι πέραν του φυσιολογικού αποδιοργανώνει κάποια ζωτική λειτουργία σε κάποια υπόσταση και έτσι γεννάται η ασθένεια. Κάθε τμήμα μιας υπόστασης επικοινωνεί με το ανώτερο της. Στο σημείο που υπάρχει η ασθένεια δυσχεραίνεται η επικοινωνία των υποστάσεων με αποτέλεσμα αργά η γρήγορα να νοσήσει και το αμέσως ανώτερο που με την σειρά του προσβάλει το πρώτο στην ιεραρχία το πνευματικό.
Κάθε οργανισμός σαν τέλειο τμήμα της φύσης έχει τους μηχανισμούς αυτοίασης. Αυτό ο Ιπποκράτης το κατανόησε πλήρως έχοντας ως αρχή του το “ Όμοια ομοίοις θεραπεύει”, η όποια θεραπεία πρέπει να γίνεται με βάση αυτή την αρχή, αλλιώς θεωρείται παρέμβαση η καταστολή. Απαραίτητος κανόνας της ύπαρξης είναι ο νόμος της ελευθέρας βούλησης και το ότι κάθε μορφή παρέμβασης (δηλ. μη αυτοίασης ) οδηγεί σε αδιέξοδα.
Καταστέλλοντας ιατρικώς με φάρμακα όποια παθολογία, αγνοούμε την επίδραση στα βαθύτερα επίπεδα εύρυθμης λειτουργίας που μόνον ο ίδιος ο οργανισμός, έχει τους μηχανισμούς να θεραπεύσει.
Advertisment
Εύρυθμη δε λειτουργία όποιου πράγματος είναι η μη παρεμβατική προσέγγιση αλλά η διευκόλυνση και διάνοιξη των διαύλων μεταξύ των υποστάσεων. Όταν νοσεί μια υπόσταση νοσεί το ίδιο το “Εγώ”[1].
Κάθε μορφή επικοινωνίας προϋποθέτει κάποια μορφή ενεργειακής ροής. Ένα νοσούν μέρος ενεργειακά δεν λειτουργεί εύρυθμα αλλά αποσυντονισμένα. Η ασθένεια είναι η ένδειξη κάποιας κακής λειτουργίας. Αυτό κατ’ ανάγκην είναι ωφέλιμο γιατί μας δείχνει τον κώδικα πώς να αυτοθεραπευτούμε και να διορθώσουμε ότι εμείς οι ίδιοι με την παρέκκλιση από τον δρόμο του “Εγώ” μας δημιουργήσαμε. Ότι είναι μη χρήσιμο επιστρέφεται στις υποστάσεις και μένει μόνο σαν εμπειρία σε αυτές και όχι ως ωφέλεια του “Εγώ” το οποίο συμπεριλαμβάνει όλα όσα είμαστε.
Η επιστήμη της ομοιοπαθητικής βασισμένη στις αρχές του Ιπποκράτη είναι μια μη παρεμβατική προσέγγιση αλλά και μια καθοδήγηση αυτοίασης. Το ίδιο ισχύει και με τις περισσότερες εναλλακτικές μεθόδους.
Στην φύση τα πάντα γύρω από τον άνθρωπο διακρίνονται από μια ενεργειακή σταθερότητα και ροή. Αυτό καλείται “ομοιοστασία”[2]. Όταν ο οργανισμός λαμβάνει το ιδιοστασιακό του ομοιοπαθητικό φάρμακο το νοσούν τμήμα του οργανισμού δηλ. το μη συντονισμένο, προσλαμβάνει από το φυσικό ομοιοπαθητικό φάρμακο την ιδιοσυχνότητα του και συντονισμένο αποκαθιστά σταδιακά την επανασύνδεση της ροής των υποστάσεων. Με κάποιον τρόπο ενοποιεί αυτά που είχαν διακόψει την επικοινωνία και έτσι γίνεται μια παράλληλη διάνοιξη των διόδων επικοινωνίας από το υψηλότερο προς το κατώτερο, ώστε να επέλθει η ίαση ή αν θέλετε η πραγματική θεραπεία από τον ίδιο τον εαυτό. Αυτό μεταφράζεται σε μια παλμική ενέργεια σταθερή, η οποία προσλαμβάνεται από το ομοιοπαθητικό φάρμακο και έτσι πλέον αυτή η εύρυθμη λειτουργία οδηγεί στην αυτοίαση.
Τα ανωτέρω έχουν την ίδια εφαρμογή και στις κοινωνικές μας σχέσεις, καθώς και σε ότι είναι ορατό ή μη. Άρα είναι μια φιλοσοφική προσέγγιση. Ο άνθρωπος συνήθως πιστεύει μόνο σε αυτό που βλέπει. Και όμως ίσως τα σημαντικότερα πράγματα συμβαίνουν αοράτως. Όσοι έχουν το ανοιχτό μυαλό και δοκιμάσουν κάτι (που δεν είναι ίσως απόλυτα κατανοητό σε αυτούς) θα οδηγηθούν σε ατραπούς συνειδητοποίησης και θα διαπιστώσουν ότι είμαστε αποδέκτες μιας ανεξάντλητης εισροής ενέργειας που μόνον το “Εγώ” μας γνωρίζει να χρησιμοποιήσει για το μέγιστο όφελος, έτσι ώστε να ενώνει όλες τις υποστάσεις. Αυτή είναι η μοναδική του ανάγκη που καθορίζει και την ύπαρξη του. Όσο αυτή η ανάγκη βιώνεται, τόσο ο φόβος του όποιου ενδεχόμενου τέλους θα εκμηδενίζεται.*
[1]Το “Εγώ” πολλές φορές το συνδέουμε με τον εγωισμό. Είναι όμως δυο αντίθετες έννοιες. Ο εγωισμός διαχωρίζει και υποβαθμίζει τους άλλους για να φαίνεται αυτός ισχυρός τόσο στους άλλους όσο και στον εαυτό του. Το “Εγώ” είναι ο πυρήνας της ύπαρξης μας το οποίο έχει σαν αποκλειστικό σκοπό να ενώσει όλες της υποστάσεις μας για να πετύχει το “ζην κατά φύση”, δηλ συνειδητά. ( Γεώργιος Ρίζος, Δρ. Ψυχολογίας, «Εισαγωγή στην ψυχολογία του ενιαίου ανθρώπου», Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 1997)
[2]Ομοιοστασία είναι η γενική τάση του κάθε οργανισμού η οποία αποσκοπεί στη διατήρηση των σταθερών προϋποθέσεων της εξισορρόπησης μέσα στο περιβάλλον του και στην αποκατάσταση της προσαρμοστικής ισορροπίας όπου αυτή έχει κλονιστεί.
Σύμβουλος Προσωποκεντρικής Προσέγγισης B.Sc. Ψυχολογίας – Κων/νος Βαλιώζης
www.e-aftognosia.gr
