Το ακούτε συνεχώς, ξανά και ξανά: ο άνθρωπος φοβάται το άγνωστο. Ξέρετε κάτι όμως; Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αν πραγματικά το φοβόμασταν, τότε τα μωρά θα φοβούνταν τα πάντα, αλλά φυσικά αυτό δεν συμβαίνει. Αυτό που φοβόμαστε πραγματικά είναι εκείνο που προβάλλουμε στο άγνωστο με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες μας.
Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το άγνωστο, το μυαλό μας αρχίζει να προβάλλει σε αυτό τους φόβους που ήδη έχουμε αποκτήσει στην προσπάθεια να προβλέψουμε τι κρύβει και στη συνέχεια προσπαθεί να καταλάβει πώς να αποφύγει αυτούς τους φόβους. Στην πραγματικότητα φοβόμαστε αυτή την προβολή. Για παράδειγμα, αν αφήσουμε μια δουλειά που κάναμε 10 χρόνια με σκοπό να ξεκινήσουμε κάτι ριζικά καινούριο και διαφορετικό στη ζωή μας, παίρνουμε ένα ρίσκο με άγνωστα αποτελέσματα. Δεν φοβόμαστε το άγνωστο αυτό καθαυτό, αλλά μια πιθανή αποτυχία καθώς και την απώλεια της κοινωνικής καταξίωσης που θα αποκτούσαμε από το εγχείρημά μας. Κι αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε ήδη βιώσει το συναίσθημα της αποτυχίας και θέλουμε να το αποφύγουμε πάση θυσία.
Φοβόμαστε τις πιθανές ανεπιθύμητες επιπτώσεις που προβλέπουμε ότι μπορεί να μας φέρει το άγνωστο. Αν μαθαίναμε να μην προβάλουμε τους φόβους μας σε αυτό, θα έπαυε πλέον να φαίνεται τόσο τρομακτικό.
Φυσικά, είναι πολύ σωστό και θεμιτό να προνοούμε για το μέλλον και να προετοιμαστούμε για κάθε ενδεχόμενο. Γνωρίζοντας όμως ότι η σκέψη και η στάση ζωής δημιουργεί την πραγματικότητα μας, εάν προβάλλουμε μόνο τους φόβους μας στο μέλλον, τότε το πιο πιθανό είναι ότι θα τους υλοποιήσουμε. Αντί να προβάλλετε λοιπόν μόνο τις αποτυχίες στο μέλλον σας, προβάλλετε επίσης και τις επιτυχίες σας και τους λόγους που σας κάνουν να αισθάνεστε σήμερα ευγνωμοσύνη. Αξιώστε το μέλλον που θέλετε και σας αξίζει και όχι αυτό που φοβάστε!
Εάν συνειδητοποιούσαμε πραγματικά τη δημιουργική δύναμη του νου μας, θα κατανοούσαμε γιατί η θετική σκέψη είναι ο δρόμος για την ευτυχία.
