Δεν είναι λίγες οι φορές που παραπονιόμαστε για την καθημερινότητά μας και για το πως μας έχουν έρθει τα πράγματα σε διάφορους τομείς, όπως π.χ. για τα χρήματα, για την δουλειά, για την εμφάνισή μας κ.α. βάζοντας δίπλα δίπλα τις ζωές μας με άλλων ατόμων με αποτέλεσμα να βγαίνουμε χαμένοι από μια άδικη σύγκριση – χωρίς καμία ουσία, αφού ο καθένας μας είναι διαφορετικός και μοναδικός. Τη μοναδικότητα αυτή μπορούμε να τη δούμε μέσα από τις ζωές των πέντε προσώπων που αναφέρονται παρακάτω, που ξεπέρασαν τις κινητικές, νοητικές και σωματικές τους δυσκολίες και διδάσκουν το κουράγιο και την αισιοδοξία αφού δεν δίστασαν να κυνηγήσουν το όνειρό τους και να μείνουν στην ιστορία.
1. Ελεν Ανταμς Κέλερ
Advertisment
Ήταν συγγραφέας με καταγωγή από την Αμερική. Στην ηλικία των 19 μηνών, οι γονείς της αντιλήφθηκαν ότι η Έλεν δεν μπορεί να δει και να ακούσει οπότε και την πήγαν στο Ινστιτούτο Τυφλών στη Βοστόνη. Εκεί χάρη στη δασκάλα της Αν Σάλιβαν η Κέλερ άρχισε να επικοινωνεί κάποια χρόνια μετά. Η περίπτωσή έχει διαδοθεί παγκοσμίως λόγω ενός θεατρικού έργου το οποίο ήταν βασισμένο στην αυτοβιογραφία της, που αναπαριστούσε τις προσπάθειες της Σάλιβαν να αναπτύξει έναν κώδικα επικοινωνίας μαζί της με την παντελή έλλειψη ομιλίας. Η Έλεν χαρακτηρίσθηκε σαν παιδί θαύμα. Σε ηλικία 24 ετών, αποφοίτησε από το Ράντκλιφ και έγινε το πρώτο άτομο κωφό και τυφλό που απέκτησε το πτυχίο Καλών Τεχνών. Έγραψε 12 βιβλία (τα κυριότερα έργα της είναι: «Το ημερολόγιο της Έλεν Κέλερ», «Η ιστορία της ζωής μου», «Απαισιοδοξία», «Η θρησκεία μου», «Ειρηνικό βραδινό») και έμεινε στην ιστορία ως ένα άτομο που κατάφερε να νικήσει την μοίρα της. Σύμφωνα με την ίδια «Η αισιοδοξία είναι η πίστη που οδηγεί στην επιτυχία. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα και αυτοπεποίθηση»
2. Μάρλα Ρανιάν
Η Μάρλα Μαριάν κατάγεται από το Γιουτζίν του Όρεγκον και είναι η πρώτη αθλήτρια με ειδικές ικανότητες που κατόρθωσε να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000. Μπορεί να διακρίνει μόνο σκιές αυτό όμως δεν την εμπόδισε να αναδειχθεί τρεις φορές πρωταθλήτρια Αμερικής στα 5000 μέτρα και να κατακτήσει 4 μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Το 2001 εξέδωσε την αυτοβιογραφία της: «Καμιά τελική γραμμή. Η ζωή μου όπως την βλέπω». Η Μάρλα Ράνιαν μέχρι σήμερα είναι συνεπής σε ένα στόχο. Να ξεπερνά τον εαυτό της.
Advertisment
3. Βίνσεντ Βαν Γκογκ
Ήταν ζωγράφος από την Ολλανδία. Μετά το θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. Ήδη από τα πολύ νεανικά του χρόνια παρουσίασε τάσεις μελαγχολίας και πρώιμα ψυχολογικά προβλήματα. Στο μυαλό του ιδιοφυούς Βαν Γκογκ είχε βρει κατάλυμα η παράνοια, η οποία κατευναζόταν μονάχα όταν ζωγράφιζε γεγονός που τον βοηθούσε να εξισορροπήσει μέσα του έναν κόσμο που έμοιαζε ξένος στα μάτια του. Στην καριέρα του φιλοτέχνησε περισσότερους από 900 πίνακες, οι οποίοι σήμερα κοστίζουν εκατομμύρια δολάρια. Κάποια από τα έργα του είναι οι «Ίριδες, Κόκκινο αμπέλι, Έναστρος ουρανός, Το πορτρέτο του γιατρού Γκασέ» κ.α. Όταν κάποια στιγμή δέχτηκε την επίσκεψη του ζωγράφου Γκωγκέν όπου μετά από λίγους μήνες, οι δυο τους διαφωνούν έντονα και λόγω της ασταθούς ψυχικής του υγείας, ο Βαν Γκογκ κόβει μέρος του αριστερού του αυτιού καταλήγοντας στο νοσοκομείο της περιοχής. Υπάρχουν ισχυρισμοί πως ο Βαν Γκογκ είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν και προέβη στο κόψιμο του αυτιού του αναζητώντας ένα είδος κάθαρσης από τις τύψεις του. Βαθύτατα καταθλιπτικός επιχείρησε να βάλει τέλος στην ζωή του μετά από ανευόδωτο έρωτα. Με την τέχνη του κατάφερε να υπομείνει και να κάνει δικό του τον τόσο ξένο κόσμο που κινείτο. Η πολυώδυνη πορεία ζωής του σφραγίστηκε στις 29 Ιουλίου του 1890 με μερικές λέξεις. «Η λύπη θα κρατήσει για πάντα»!»
4. Στίβεν Χόκινγκ
Είναι Βρετανός θεωρητικός φυσικός, κοσμολόγος, και συγγραφέας. Το 1963 εισήχθη σε νοσοκομείο για περίθαλψη και εξετάσεις όταν παρατήρησε μείωση στον έλεγχο των κινήσεων του σώματος του. Μετά από σειρά εξετάσεων, η τελική διάγνωση ανέφερε ασθένεια στους νευρώνες του σώματος, γνωστή ως Λου Γκέριγκ. Οι προβλέψεις των γιατρών δεν έδιναν διάρκεια ζωής καν αρκετή για ολοκληρώσει το διδακτορικό του, όμως ο Χόκινγκ συνέχισε την έρευνα. Πιο συγκεκριμένα, μετά από τη διάγνωσή του ο Χόκινγκ έπεσε σε κατάθλιψη και παρόλο που οι γιατροί τον συμβούλεψαν να συνεχίσει με τις μελέτες του, εκείνος αισθάνθηκε δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος. Συγχρόνως, εντούτοις, η σχέση του με τη Jane Wilde την οποία είχε συναντήσει λίγο πριν τη διάγνωσή του, συνεχίστηκε να αναπτύσσεται. Το ζεύγος αρραβωνιάστηκε και ο Χόκινγκ αργότερα είπε ότι η δέσμευση «του έδωσε κάτι για να ζήσει». Παρά την πρόοδο της ασθένειας – είχε δυσκολία στο να περπατήσει χωρίς υποστήριξη, και η ομιλία του ήταν σχεδόν ακατανόητη – αυτός επέστρεψε τώρα στην εργασία του με ενθουσιασμό. Σήμερα ζει καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα που λειτουργεί με οπτικές ίνες μέσω ενός υπολογιστή. Κινώντας το δεξί του μάγουλο μπορεί να μιλάει, να συνθέτει ομιλίες, να γράφει εργασίες. Ο Χόκινγκ συνεχίζει να δουλεύει απτόητος.
5.Κρίστι Μπράουν
Ιρλανδός καλλιτέχνης που έγινε γνωστός όταν η ιστορία του μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με την ταινία «Το αριστερό μου πόδι» και που χαρακτηρίστηκε ως ένας ύμνος στο ανθρώπινο πνεύμα. Έπασχε εκ γενετής από εγκεφαλική παράλυση. Η μητέρα του, δεν αποδέχθηκε ποτέ ότι ο γιος της θα πρέπει να εγκλειστεί σε ίδρυμα και προσπάθησε να διοχετεύσει την δημιουργική του δύναμη στις τέχνες. Στα 5 του έπιασε μια κιμωλία ανάμεσα στα πόδια του και άρχιζε να ζωγραφίζει. Περίπου 17 χρόνια μετά εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Το αριστερό μου πόδι» που αναφέρεται παραπάνω και το οποίο ήταν το έργο που τον ανέδειξε ανάμεσα στους σημαντικότερους συγγραφείς της ιρλανδέζικης λογοτεχνίας, αποκαλύπτοντας τη λαμπερή φαντασία και το ευαίσθητο πνεύμα του.
Η ζωή λένε είναι ένα δώρο που «ξετυλίγουμε» το κάθε λεπτό. Μας δίνεται χωρίς κάρτα αλλαγής, έχοντας μία και μόνο υποχρέωση: να είμαστε ευτυχισμένοι. Δεν γεννηθήκαμε όλοι ίδιοι ούτε θα γίνουμε ποτέ. Άλλωστε αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς. Έτσι και οι παραπάνω, ξεχωριστοί άνθρωποι, αποτελούν ένα μικρό μόνο παράδειγμα, γιατί στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλοί δίπλα μας, καθημερινά, δίνοντας το δικό τους αγώνα χωρίς να γίνονται ποτέ γνωστοί και είναι άξιοι θαυμασμού. Είναι άνθρωποι που σε κάνουν να σκέφτεσαι μια ακόμη φορά πριν να παραπονεθείς για τον μη ικανοποιητικό σου μισθό, τα παραπάνω σου κιλά ή το όχι αρκετά μεγάλο σπίτι που δεν έχεις.
