Απόσπασμα από το βιβλίο του Martin Brofman “Ενεργειακή Θεραπεία“, Εκδόσεις Διόπτρα
Η Αφετηρία
Αποδοχή
Advertisment
Εντάξει, λοιπόν. Έχετε κάποιο σύμπτωμα. Ανεξάρτητα από το αν θεωρείτε ότι οφείλεται σε ατύχημα, σε μικροοργανισμό ή απλώς σε κακοτυχία, υπάρχει κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσετε, κάτι που πρέπει να καταλάβετε, μία πορεία δράσης που πρέπει να ακολουθήσετε.
Τι γίνεται τώρα, λοιπόν;
Η διάγνωση ενός συμπτώματος, ιδιαίτερα αν θεωρείται απειλητικό για τη ζωή, μπορεί να προκαλέσει σοκ και πολλά έντονα συναισθήματα. Πριν πάρετε οποιαδήποτε απόφαση για το πώς θα προχωρήσετε, το πρώτο βήμα είναι να αποδεχτείτε συναισθηματικά ότι το σύμπτωμα υπάρχει. Η αποδοχή δεν είναι ηττοπάθεια. Αν δεχτείτε ότι το σύμπτωμα υπάρχει, αυτό δεν σημαίνει ότι δέχεστε πως τα πράγματα θα συνεχίσουν ως την αναπόφευκτη κατάληξη. Με το να δεχτείτε συναισθηματικά ότι το σύμπτωμα υπάρχει, απλώς έχετε ένα σημείο αφετηρίας, από το οποίο μπορείτε να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε για να το αντιμετωπίσετε. Έτσι, αρχίζετε σε «καθαρό χώρο». Το σύμπτωμα υπάρχει. Έχει διαγνωστεί σε σωματικό επίπεδο με κάποια ιατρική εξέταση. Είναι γεγονός.
Advertisment
Αν έχει γίνει σε κάποιον διάγνωση μιας πάθησης που χαρακτηρίζεται καταληκτική, αυτό σημαίνει ότι του έχει δοθεί μια ιατρική γνώμη βασισμένη στο αποτέλεσμα μιας ιατρικής εξέτασης. Είναι σημαντικό να αποδεχτεί συναισθηματικά την ιατρική διάγνωση, η οποία αφορά την κατάσταση του σώματος κατά τη στιγμή της εξέτασης, από την άποψη της συμβατικής ιατρικής. Είναι επίσης σημαντικό να καταλάβει ότι η ιατρική πρόγνωση, δηλαδή η πρόβλεψη της ιατρικής για την εξέλιξη που μπορεί να έχει το σύμπτωμα, είναι μια γνώμη που βασίζεται στη διάγνωση. Οποιοσδήποτε γιατρός θα συμφωνήσει ότι το να πάρει κανείς μια δεύτερη γνώμη όχι μόνο είναι λογικό, αλλά επιβάλλεται κιόλας. Έτσι μπορείτε να δείτε αν υπάρχουν διαφορετικές γνώμες ή μόνο μία διάγνωση και πρόγνωση στην οποία συμφωνούν όλοι.
Αν υπάρχει μία ομόφωνη πρόγνωση από το ιατρικό κατεστημένο, αν διαφορετικοί γιατροί συμφωνούν ότι αυτή είναι η πρόγνωση, δηλαδή η θεωρητική κατάληξη του συμπτώματος, το άτομο πρέπει τελικά να το ξεκαθαρίσει αυτό μέσα του. Πρέπει να δεχτεί συναισθηματικά ότι αυτό που έχουν προβλέψει οι γιατροί είναι ένα σαφές ενδεχόμενο. Μπορεί να συμβεί, και από την άποψη των γιατρών, είναι πολύ πιθανό να συμβεί. Αυτό πρέπει να γίνει δεκτό συναισθηματικά στο μέτρο του δυνατού. Από τη στιγμή που το άτομο θα δεχτεί αυτό συναισθηματικά, μπορεί να διερευνήσει άλλες δυνατότητες.
Στη δική μου περίπτωση, έπρεπε να δεχτώ συναισθηματικά ότι οι γιατροί περίμεναν πως θα πέθαινα πολύ γρήγορα από τον όγκο που είχα εμφανίσει στον νωτιαίο μυελό. Όταν το έκανα αυτό, όταν δέχτηκα το ενδεχόμενο του επικείμενου θανάτου μου και απέβαλα το φόβο του θανάτου, μπορούσα να βιώνω τη ζωή πληρέστερα τη στιγμή της εμπειρίας. Αργότερα μπορούσα πλέον να εξετάσω άλλα πιθανά μελλοντικά ενδεχόμενα –ανάμεσά τους και την πιθανότητα να αυτοθεραπευτώ– και τη δυνατότητα αυτά να γίνουν πραγματικότητα Ένα αξίωμα γνωστό ανάμεσα σε όσους δουλεύουν με τη συνειδητότητα είναι πως όταν τοποθετείς ορισμένες εικόνες στη συνείδησή σου, αυξάνεις την πιθανότητα να συμβούν. Αν φοβάσαι κάτι, τότε τοποθετείς συνεχώς στη συνειδητότητά σου μια εικόνα στην οποία βλέπεις αυτό που φοβάσαι να συμβαίνει. Λες: «Δεν θέλω να συμβεί αυτό». Η εικόνα είναι καθαρή. Ο φόβος να συμβεί αυτό το ενδεχόμενο είναι σαν μια κόλλα που σας συνδέει με αυτή την εικόνα.
Αν έχετε φόβο για την πρόγνωση, συντηρείτε στη συνειδητότητά σας αυτή την εικόνα τού τι μπορεί να συμβεί, και σύμφωνα με τη δυναμική του συνειδητού νου, αυξάνετε την πιθανότητα να συμβεί. Αν φοβάστε να ακούσετε τη γνώμη του γιατρού για το τι μπορεί να συμβεί, πρέπει να κάνετε κάτι για να αποβάλετε το φόβο, να τον αφήσετε να φύγει από μέσα σας, κι έτσι να «διαλύσετε» την κόλλα.
Όταν αποδεχτείτε συναισθηματικά το ενδεχόμενο ότι αυτό που φοβάστε μπορεί όντως να συμβεί, τότε διαλύετε την κόλλα αποβάλλοντας το φόβο, κι έτσι μπορείτε πιο εύκολα να κρατήσετε την προσοχή σας εστιασμένη σε αυτό που θέλετε να συμβεί, και να διατηρείτε αυτή την εικόνα στη συνείδησή σας, αντί για την εικόνα τού τι φοβάστε ότι θα συμβεί. Ξεκαθαρίστε, λοιπόν, στην αντίληψή σας το σύμπτωμα και τη διάγνωση.
Το τι θα συμβεί στη συνέχεια εξαρτάται από εσάς, από την απόφασή σας.
Μπορεί να αποφασίσετε να υιοθετήσετε την παραδοσιακή ιατρική προσέγγιση και να παρακολουθήσετε τις ιατρικές συμβουλές και την αγωγή. Το έκανα κι εγώ αυτό, και συμφώνησα να υποβληθώ σε εγχείρηση για την αφαίρεση του όγκου, αλλά αφού την έκανα μου είπαν ότι δεν ήταν επιτυχής, και ότι ο όγκος δεν ήταν προσβάσιμος. Τότε ήταν που μου είπαν επίσης ότι είχα έναν ή δύο μήνες ζωής, εκτός αν έβηχα ή φταρνιζόμουν. Ήταν απαραίτητο να το αποδεχτώ και αυτό επίσης, ώστε τελικά να εξετάσω άλλες δυνατότητες.
Μπορεί να αποφασίσετε να στραφείτε σε εναλλακτικές ή συμπληρωματικές προσεγγίσεις, και επίσης να δουλέψετε με τη συνειδητότητά σας, όπως έκανα εγώ. Οι μέθοδοι που θα επιλέξετε δεν είναι απαραίτητο να αποκλείουν η μία την άλλη. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ό,τι σας κάνει αίσθηση, ό,τι νιώθετε πως εφαρμόζεται άνετα, για να αντιμετωπίσετε το σύμπτωμα.
Είναι σημαντικό να κατανοήσετε ότι η πάθηση δεν είναι το πρόβλημα – είναι ένα σύμπτωμα του προβλήματος, μία ένδειξη της ύπαρξης κάποιου άλλου θέματος. Η ιατρική άποψη είναι ότι αποτελεί ένα σημάδι ή μία ένδειξη διαταραχής ή πάθησης, και μπορεί επίσης να θεωρηθεί ένδειξη των εντάσεων που δημιουργούνται στη συνειδητότητα από το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε η διαταραχή ή η πάθηση, και οι οποίες έτσι μπορούν να θεωρηθούν ως το εσωτερικό αίτιο.
Το Εσωτερικό Αίτιο
Γιατί Εμφανίστηκε Αυτό το Σύμπτωμα;
Πέρα απ’ ό,τι έχετε αποφασίσει να κάνετε για το σύμπτωμα –είτε επιλέξατε να ακολουθήσετε το παραδοσιακό ιατρικό μοντέλο, ή να χρησιμοποιήσετε βότανα, ή να δουλέψετε με την ενέργεια ή τη διατροφή, ή οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση που βασίζεται στην αγωγή του συμπτώματος– είναι ενδιαφέρον να εξετάσετε επίσης γιατί και πώς εμφανίστηκε αυτό το σύμπτωμα σε εσάς.
Όταν συζητάμε τα αίτια των σωματικών συμπτωμάτων, πολλοί σκέφτονται στο επίπεδο του υλικού αιτίου, των παραγόντων που θεωρούνται αίτια στην υλική πραγματικότητα του αιτίου και του αποτελέσματος. Καταλαβαίνουμε ότι τα συμπτώματα εκδηλώνονται στην υλική πραγματικότητα μέσα από ατυχήματα, τραυματισμούς, μικροοργανισμούς, κ.λπ. Είναι σημαντικό όμως να καταλάβουμε επίσης ότι το σύμπτωμα δεν θα είχε εκδηλωθεί αν δεν υπήρχαν οι απαραίτητες γι’ αυτό συνθήκες στη συνειδητότητα του ατόμου.
Για παράδειγμα, η Συμπεριφορά Τύπου Α είναι ένα προφίλ προσωπικότητας που έχει συνδεθεί με τις καρδιοπάθειες. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μία στατιστικά σημαντική συσχέτιση ανάμεσα στα άτομα με Συμπεριφορά Τύπου Α και τα άτομα που εμφανίζουν καρδιοπάθεια. Με άλλα λόγια, έχει διαπιστωθεί ότι τα άτομα με Συμπεριφορά Τύπου Α έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρδιοπάθειες σε σύγκριση με τους άλλους. Μπορούμε να πούμε ότι η Συμπεριφορά Τύπου Α είναι μία προσωπικότητα καρδιοπάθειας. Όποιο και αν θεωρήσουμε ότι είναι το υλικό αίτιο της καρδιοπάθειας, η ιατρική αναγνωρίζει ότι αυτός ο τύπος προσωπικότητας είναι ένα σταθερό στοιχείο της πάθησης.
Ύπάρχει επίσης μια προσωπικότητα καρκίνου, μια προσωπικότητα μυωπίας, μια προσωπικότητα αρθρίτιδας, κ.λπ. Στην πραγματικότητα, κάθε σωματικό σύμπτωμα μπορεί να συνδεθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο ύπαρξης. Αν έχετε ένα σύμπτωμα, έχετε και έναν τρόπο ζωής που ανταποκρίνεται σε αυτό το σύμπτωμα.
Ο τρόπος ζωής που συνδέεται με το σύμπτωμα δεν είναι αυτό που πραγματικά είστε, αλλά μάλλον ένας τρόπος ύπαρξης που υιοθετήσατε ως αποτέλεσμα των αποφάσεων που πήρατε αντιδρώντας στα γεγονότα της ζωής σας. Αν δεν γεννηθήκατε έχοντας ήδη το σύμπτωμα, δεν γεννηθήκατε και με αυτό τον τρόπο ζωής. Αυτός αντικατοπτρίζει τις αποφάσεις που πήρατε στη ζωή σας ως αντίδραση στις συν- θήκες που επικρατούσαν εκείνη τη στιγμή, και στον στρεσαρισμένο τρόπο ζωής με τον οποίο ταυτίζεστε από τότε.
Αν το σύμπτωμα ήταν φανερό από τη γέννηση, και πάλι αντικατόπτριζε μία ένταση μέσα στη συνειδητότητά σας που αφορούσε τις συνθήκεςτης ζωής σας εκείνο το διάστημα. Όμως, μπορείτε ακόμη να αλλάξετε τις αποφάσεις που πήρατε τότε, σε όποιο επίπεδο και αν τις πήρατε, και να αποβάλετε αυτές τις εντάσεις, για να επιστρέψετε σε έναν τρόπο ύπαρξης που αντικατοπτρίζει πιο αληθινά αυτό που πραγματικά είστε.
Το σύμπτωμα στο σωματικό επίπεδο αντικατοπτρίζει μία ένταση στη συνειδητότητά σας για κάτι που συνέβαινε στη ζωή σας όταν εμφανίστηκε το σύμπτωμα.
Εκείνη την εποχή, πήρατε αποφάσεις ανταποκρινόμενοι στις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στη ζωή σας, αποφάσεις που σας άφησαν σε μια κατάσταση στρες και ενθάρρυναν έναν τρόπο ζωής που συσχετίζεται με το σύμπτωμα που εμφανίστηκε. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι ο τρόπος ζωής που υιοθετήσατε προσέλκυσε ή καλλιέργησε το σύμπτωμα, ανεξάρτητα από το φαινομενικό αίτιο στο υλικό επίπεδο.
Αν έχετε έναν στρεσαρισμένο τρόπο ζωής που προκάλεσε ένα σωματικό σύμπτωμα, είναι σημαντικό να τονίσουμε και πάλι ότι ο τρόπος ύπαρξης που βιώνετε δεν είναι αυτό που πραγματικά είστε, αλλά απλώς αυτό που κάνατε για ένα διάστημα, μία αντανάκλαση του τρόπου με τον οποίο επιλέξατε να ανταποκριθείτε στις συνθήκες γύρω σας. Μπορείτε να κάνετε διαφορετικές επιλογές. Ύπάρχει πάντα επιλογή.
Όποιες μεθόδους και αν αποφασίσατε να χρησιμοποιήσετε για να αντιμετωπίσετε ή να αποβάλετε το σύμπτωμα, μπορείτε επίσης να αποφασίσετε να αφήσετε τον αγχωτικό τρόπο ζωής που συνδέεται με το σύμπτωμα και μπορεί να θεωρηθεί το εσωτερικό αίτιο του συμπτώματος. Αν οι αποφάσεις που έχετε πάρει σας έχουν δημιουργήσει έναν αγχωτικό τρόπο ζωής, ένα προφίλ προσωπικότητας που συνδέεται με ένα συγκεκριμένο σύμπτωμα, αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να αποβάλετε και τον αγχωτικό τρόπο ζωής, δηλαδή το προφίλ προσωπικότητας που προσέλκυσε το σύμπτωμα. Μπορείτε να αλλάξετε γνώμη για κάτι και να αλληλεπιδράσετε με το περιβάλλον σας με τρόπο διαφορετικό, με λιγότερο στρες, ώστε να αντικατοπτρίζει περισσότερο αυτό που πραγματικά είστε. Αν το επιχειρήσετε, μπορεί να σας ωθήσει να αποβάλετε το σύμπτωμα, αφού το περιβάλλον που το προσέλκυσε ή το καλλιέργησε δεν υπάρχει πια. Αποβάλλοντας το στρες και τον αγχωτικό τρόπο ζωής (το εσωτερικό αίτιο), μπορείτε να είστε πιο σίγουροι ότι το σύμπτωμα δεν θα έχει την τάση να επανέλθει.
Με αυτό τον τρόπο, η διαδικασία της ίασης συνεπάγεται μια διαδικασία μεταμόρφωσης, την αποβολή ενός τρόπου ύπαρξης που δεν είναι αυτό που πραγματικά είστε, και μια επιστροφή σε αυτό που είστε πραγματικά, στον αληθινό εαυτό σας.
Μπορούμε να εξερευνήσουμε το μηχανισμό που κρύβεται πίσω από αυτή τη διαδικασία.
Όλα Αρχίζουν με τη Συνειδητότητα
Ας δούμε τι σημαίνει αυτό.
Βρίσκεστε μέσα στο σώμα σας, κοιτάζετε έξω μέσω των ματιών σας, και συμβαίνουν διάφορα πράγματα γύρω σας. Εσείς αποφασίζετε τι σκέφτεστε, τι νιώθετε και πώς αντιδράτε σε αυτές τις συνθήκες.
Ο εαυτός σας, το «εσείς» που παίρνει αυτές τις αποφάσεις, είναι η συνειδητότητά σας.
Ο τρόπος που επιλέγετε να αντιδράσετε –και υπάρχει πάντα επιλογή– θα οδηγήσει σε μία νέα κατάσταση που μπορεί είτε να είναι ισορροπημένη είτε να σας προκαλεί στρες. Όταν σας προκαλεί στρες, είστε εκτός ισορροπίας στη συνειδητότητά σας. Ύπάρχει ένταση στη συνειδητότητά σας για κάτι που συμβαίνει στη ζωή σας εκείνο το διάστημα.
Αν η ένταση φτάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο, μπορεί να προκαλέσει ένα σύμπτωμα στο σωματικό επίπεδο. Το σύμπτωμα μιλά μία γλώσσα, και αυτή η γλώσσα αντικατοπτρίζει την ιδέα ότι εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητά μας, και μας δείχνει ποιο είναι το εσωτερικό αίτιο του συμπτώματος για εμάς τους ίδιους.
Θα διερευνήσουμε περισσότερο αυτή την ιδέα. Προς το παρόν, μπορούμε να πούμε ότι σε κάποιο επίπεδο, το σύμπτωμα εξυπηρετούσε έναν θετικό σκοπό, με την έννοια ότι σας βοηθούσε να καταλάβετε τον εαυτό σας και τον τρόπο που ανταποκρίνεστε στη ζωή. Το σύμπτωμα ήταν ένα μήνυμα από ένα βαθύτερο μέρος της συνειδητότητάς σας σχετικά με την ένταση που βιώνατε για μια κατάσταση στη ζωή σας η οποία χρειαζόταν επίλυση εκείνη την περίοδο.
Εμείς Δημιουργούμε την Πραγματικότητά μας
Τα συμπτώματα είναι αποτέλεσμα του στρες. Όταν διερευνούμε το εσωτερικό αίτιο του συμπτώματος, θεωρούμε ότι έχουμε δημιουργήσει το σύμπτωμα μέσα από τον αγχωτικό τρόπο που επιλέξαμε για να ανταποκριθούμε στις συνθήκες της ζωής μας την περίοδο που αναπτύχθηκε ή ανακαλύφθηκε το σύμπτωμα.
Όταν λέμε ότι δημιουργήσαμε το σύμπτωμα, αυτό δεν σημαίνει ότι επιλέξαμε συνειδητά να έχουμε αυτό το σύμπτωμα, αλλά μάλλον ότι το σύμπτωμα ήταν η λογική κατάληξη των συγκεκριμένων σκέψεων και συναισθημάτων που επιλέξαμε, τα οποία μας προκαλούσαν στρες και είχαν ως αποτέλεσμα το σύμπτωμα.
Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να νιώθουμε τύψεις, αλλά μάλλον κάτι που πρέπει να καταλάβουμε σαν μία λογική διαδικασία, ώστε να επιλέξουμε να παίρνουμε διαφορετικές αποφάσεις, να επιλέξουμε διαφορετικές σκέψεις και συναισθήματα, διαφορετικές αντιλήψεις, που μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα να αποβάλουμε το εσωτερικό αίτιο, τον στρεσαρισμένο τρόπο σκέψης που δημιούργησε το σύμπτωμα. Αν το σύμπτωμα είχε σκοπό να μας δώσει ένα μήνυμα, και εμείς πάρουμε αυτό το μήνυμα και αλλάξουμε κάτι με βάση αυτό που μας λέει, τότε το σύμπτωμα δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης και μπορεί να αποβληθεί, ανάλογα και με το τι μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πιστέψει ότι είναι δυνατόν να συμβεί.
Το σύμπτωμα μιλά μια γλώσσα που αντικατοπτρίζει την ιδέα ότι εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την πραγματικότητά μας. Ανεξάρτητα από το αν καταλαβαίνουμε πραγματικά ή όχι το πλήρες νόημα αυτής της δήλωσης, ότι εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητά μας, είναι ενδιαφέρον να χρησιμοποιήσουμε αυτό το μοντέλο ως έναν τρόπο για να καταλάβουμε τι μας λέει το σύμπτωμα για τον αγχωτικό τρόπο που επιλέξαμε ώστε να ανταποκριθούμε στις συνθήκες της ζωής μας όταν άρχισε το σύμπτωμα. Τότε γίνεται φανερό το μεταφορικό νόημα του συμπτώματος. Έτσι, είμαστε σε θέση να δούμε τι σημασία μπορεί να έχει για εμάς, πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στο μεταφορικό του νόημα.
Όταν άρχισα τη διαδικασία της αυτοθεραπείας μου, θα μπορούσα να πω ότι ήμουν παράλυτος και δεν μπορούσα να περπατήσω. Αφού το σύμπτωμα είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να περπατήσω, αν θέλαμε να αλλάξουμε τη διατύπωση ώστε να το περιγράψουμε με βάση την αντίληψη ότι εγώ το δημιούργησα, θα έπρεπε να πούμε ότι δεν άφηνα τον εαυτό μου να περπατήσει – με άλλα λόγια, συγκρατούσα τον εαυτό μου ώστε να μη φύγω από μια κατάσταση που με έκανε δυστυχισμένο. Το βαθύτερο μέρος του εαυτού μου ήθελε να αποχωρήσει, αλλά εγώ έβρισκα λόγους για να παραμείνω σε αυτή την κατάσταση δυστυχίας. Το στρες αυτής της διαδικασίας είχε φτάσει σε καταστροφικές διαστάσεις μέσα στο σώμα μου.
Αναγνώριζα τον εαυτό μου σε αυτή την ερμηνεία.
Αντί να πω ότι είχα παραλύσει, θα έπρεπε να πω ότι είχα παραλύσει τον εαυτό μου. Με άλλα λόγια, προσπαθούσα να είμαι αυτό που θεωρούσα ότι ήθελαν οι άλλοι να είμαι, περιορίζοντας τον πραγματικό μου εαυτό, και το στρες αυτής της διαδικασίας είχε πάρει καταστροφικές διαστάσεις μέσα στο σώμα μου. Και πάλι αναγνώριζα τον εαυτό μου σε αυτή την ερμηνεία, και επομένως ήξερα ότι έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό. Το σώμα μου έλεγε: «Αυτό κάνεις στον εαυτό σου». Αν έχετε ένα σύμπτωμα, αυτό το σύμπτωμα στο σωματικό επίπεδο άρχισε αντικατοπτρίζοντας μία ορισμένη ένταση στη συνειδητότητά σας σχετικά με το τι συνέβαινε στη ζωή σας την εποχή που εκδηλώθηκε ή εντοπίστηκε το σύμπτωμα.
Βλέποντας τα πράγματα από αυτή την άποψη, μπορείτε να πάρετε την ευθύνη για το σύμπτωμα.
Εδώ μιλάμε για ευθύνη χωρίς ενοχή. Ο σκοπός δεν είναι να τα βάλετε με τον εαυτό σας επειδή δημιουργήσατε το σύμπτωμα, είναι να καταλάβετε ότι, αν αποφασίσατε να σκέφτεστε με έναν ορισμένο τρόπο ο οποίος δημιούργησε το σύμπτωμα, τότε το να αποφασίσετε να σκεφτείτε διαφορετικά μπορεί να είναι ένα μέρος της διαδικασίας αποβολής του συμπτώματος. Είναι καθαρά θέμα «μηχανικής» – αίτιο και αποτέλεσμα.
Αυτή η αντίληψη των πραγμάτων μάς ενδυναμώνει. Όταν αναλαμβάνετε την ευθύνη για το σύμπτωμα,
βάζετε τον εαυτό σας στη θέση του οδηγού. Δεν είστε πια το θύμα, ο άνθρωπος που του συμβαίνουν πράγματα για τα οποία δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Μπορείτε να κάνετε κάτι αλλάζοντας τη γνώμη σας για κάποιο πράγμα, επιλέγοντας έναν άλλο τρόπο σκέψης ή δράσης, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στην αποβολή από τη συνειδητότητά σας του στρες που συνδέεται με το σύμπτωμα.
Αυτό έκανα κι εγώ, και είχε αποτέλεσμα.
