Γράφει η Χρήστου Αγγελική, Δημοσιογράφος – Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Πανεπιστημίου Αιγαίου
«Φτάσαμε κι αυτό να το ζήσουμε. Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα. Μέχρι να γίνουν όλα τα διαδικαστικά, στο μυαλό υπήρξε σιωπή. Δεν σκεφτόσουν. Μόνο έβλεπες και παρακολουθούσες…»
Advertisment
Δεν ξέρεις πώς να φερθείς και είναι φυσικό. Φίλοι και συγγενείς σε συμβουλεύουν. Τι μου λένε τώρα αυτοί… σκέφτεσαι. Όχι, δεν είναι εύκολο. Είναι μία από τις στιγμές της ζωής σου που καλείσαι να δείξεις τις αντοχές σου. Να, δοκιμαστείς πλήρως. Σωματικά, ψυχικά, πνευματικά. Αισθάνεσαι μικρός μπροστά σ αυτό που συμβαίνει. Ξέρεις ότι δεν ελέγχεις την κατάσταση και ούτε πρόκειται να την ελέγξεις ποτέ. Απλά αποχαιρετάς. Ο Θεός να σου δίνει δύναμη εκείνες τις στιγμές…
Αν δεν το χεις ζήσει, δεν ξέρεις. Είναι πολλά. Είναι που έχεις να σκεφτείς για σένα, για τον άλλον που έφυγε και για τους άλλους που υπάρχουν. Οι στιγμές χαρακτηρίζονται μεγάλες και μικρές. Μεγάλες σε συναισθήματα, μικρές σε χρόνο. Σύντομες στιγμές, σου φαίνονται απροσπέλαστες. Ο χρόνος δεν περνάει λες και μένει εκεί να σου θυμίζει.
Περίεργο που όλοι οι άνθρωποι αισθάνονται το ίδιο. Κενό, φόβο, μοναξιά, άπειρες σκέψεις και πολλά άλλα. Όσο και αν το αργείς, θα το αντιμετωπίσεις. Αυτό είναι σίγουρο. Εκεί όμως γνωρίζεις τον εαυτό σου.
Advertisment
Όχι δεν κλαις για τον άλλον. Κλαις για σένα. Για τις στιγμές που δε ζήσατε μαζί, για τις στιγμές που δεν έζησε αυτός που έφυγε. Φυσικά δεν τον ρώτησες ποτέ αν είχατε τα ίδια όνειρα. Αυτός απλά έφυγε. Δεν σου φταίει κανείς, αν και ψάχνεις να δεις ποιος φταίει. Δεν υπάρχει φταίχτης κι αυτό στο υπογράφω.
Εσύ και το πένθος θα είναι εκεί να σε κοιτάει. Θα πάρει πολλές μορφές. Λύπη, οργή, θυμό, τύψεις, τι δεν έκανες κτλ. Όμως θα ναι εκεί να σε κοιτά. Κοίτα το κι εσύ. Μην το αποφεύγεις. Κι αυτό είναι απλά μια μικρή συμβουλή σε όσους ξέρουν πως είναι. Πρόσεξε μην σε κάνει κακό, γιατί πληγώνει. Πολύ. Πρόσεξε μην σε απομονώσει γιατί πονά. Πολύ. Πρόσεξε μην σε δεσμεύσει γιατί είναι εκεί. Δε φεύγει. Μετουσιώνεται όμως με τον καιρό. Αλλάζει. Παίρνει άλλο χρώμα. Δεν ξέρω ακόμη τα χρώματα. Είναι νωρίς. Ξέρω μόνο τις εναλλαγές. Να θυμάσαι μόνο, και το πιστεύω ακράδαντα. Ότι αυτός-ή που έφυγε είναι αλλού. Κι εσύ είσαι εδώ. Έχεις ακόμη αυτό το δώρο που λέγεται «ζωή» και ξέρεις πολύ καλά πώς να το χειριστείς. Δεν σου ζητάω να το απολαύσεις από τώρα, αν το πένθος είναι κοντά. Σου λέω μόνο ότι έχεις το δώρο. Και όταν πέφτεις χαμηλά να το σκέφτεσαι και να το αναζητάς…
Βρες παρηγοριά στις παρέες. Αγάπα ξανά τους φίλους σου και τον-την σύντροφό σου. Και θα είναι όλοι εκεί γιατί ο άνθρωπος γι αυτό είναι. Μην φοβάσαι να ανοιχτείς. Δεν υπάρχει δύναμη στο πένθος. Να το ζήσεις. Άστο να τραφεί. Αλλά πρόσεξε μην σε φάει.
Δεν υπάρχουν πρέπει και μη. Μόνο να θυμάσαι να κοιτάς και τη ζωή. Για μένα είναι νωρίς. Για σένα που διαβάζεις τώρα δεν ξέρω. Ίσως παλιό, ίσως να μην το έζησες και ποτέ. Και το εύχομαι. Όμως αν είχες κοντινούς ανθρώπους που το έζησαν να είσαι εκεί. Σε χρειάζονται. Κι αν χαμογελάνε και συνεχίζουν να ζουν να θυμάσαι να μην τους κακολογείς. Κάνουν αγώνα για αυτό. Και ο αγώνας είναι μεγάλος γιατί καλούνται να κάνουν πρωταθλητισμό. Το άθλημα δεν γνωρίζω πως το λένε. Είναι ένα από τα δυσκολότερα όμως.
Η ζωή συνεχίζεται και ευχαριστώ τον καλό Θεό για αυτό. Σου λείπει πολύ, όμως είσαι εδώ και θα περάσει η πρώτη μπόρα. Ο άνθρωπος δεν γυρνάει. Η σκέψη όμως κάνει στροφές. Και βάζει στην θέση τους τα πράγματα.
Να εύχεσαι για αυτόν και αυτήν. Να εύχεσαι και για σένα.
Να σαι πάντα καλά…
*Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που έχασαν κάποιον δικό τους. Είναι εκεί ψηλά και μας προσέχουν…
