Απόσπασμα από το βιβλίο του Έκχαρτ Τόλλε «Η Δύναμη του Τώρα»
Τι γίνεται με όλους αυτούς τους ανθρώπους που φαίνεται πως πραγματικά θέλουν να υποφέρουν; Έχω μια φίλη που ο σύντροφος της την κακομεταχειρίζεται σωματικά. Η προηγούμενη σχέση της ήταν παρόμοια. Γιατί επιλέγει τέτοιους άντρες και γιατί αρνείται να βγει από αυτή την κατάσταση τώρα; Γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι επιλέγουν τον πόνο;
Advertisment
Ξέρω ότι η λέξη επιλέγω είναι ένας δημοφιλής όρος της Νέας Εποχής, αλλά δεν είναι απόλυτα ακριβής ο’ αυτό το πλαίσιο. Είναι παραπλανητικό να λέμε ότι κάποιος άνθρωπος “επέλεξε” μια δυσλειτουργική σχέση ή οποιαδήποτε άλλη αρνητική κατάσταση στη ζωή του.
Η επιλογή προϋποθέτει συνειδητότητα – υψηλό βαθμό συνειδητότητας. Χωρίς αυτή δεν έχεις επιλογή. Η επιλογή αρχίζει τη στιγμή που αποταυτίζεσαι από το νου και τα εξαρτημένα του πρότυπα, τη στιγμή που γίνεσαι παρών. Μέχρι να φτάσεις σ’ αυτό το σημείο, είσαι μη συνειδητός από πνευματική άποψη. Αυτό σημαίνει ότι εξαναγκάζεσαι να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι και να ενεργείς με ορισμένους τρόπους, σύμφωνα με την εκπαίδευση του νου σου. Γι αυτό ο Ιησούς είπε: “Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”.
Αυτό δεν σχετίζεται με τη νοημοσύνη, με τη συμβατική έννοια της λέξης. Έχω συναντήσει πολλούς εξαιρετικά ευφυείς και μορφωμένους ανθρώπους που ήταν επίσης εντελώς μη συνειδητοί, δηλαδή εντελώς ταυτισμένοι με το νου τους. Στην πραγματικότητα, αν η νοητική ανάπτυξη και η αυξημένη γνώση δεν εξισορροπούνται από μια αντίστοιχη ανάπτυξη σε συνειδητότητα, τότε το δυναμικό για δυστυχία και συμφορά είναι πολύ μεγάλο.
Advertisment
Η φίλη σου είναι κολλημένη σε μια σχέση με έναν άντρα που την κακομεταχειρίζεται, και δεν είναι η πρώτη φορά. Γιατί; Δεν έχει επιλογή. Ο νους, εξαρτημένος όπως είναι από το παρελθόν, επιδιώκει πάντα να αναδημιουργήσει αυτό που γνωρίζει και με το οποίο είναι εξοικειωμένος. Ακόμα κι αν είναι οδυνηρό, τουλάχιστον είναι οικείο. Ο νους εμμένει πάντα στο γνωστό. Το άγνωστο είναι επικίνδυνο, επειδή ο νους δεν έχει έλεγχο πάνω του.
Γι αυτό αντιπαθεί και αγνοεί την παρούσα στιγμή. Η επίγνωση της παρούσας στιγμής δημιουργεί ένα κενό όχι μόνο στη ροή του νου, αλλά και, στο συνεχές παρελθόν-μέλλον. Τίποτε αληθινά καινούργιο και δημιουργικό δεν μπορεί να μπει σ’ αυτό τον κόσμο, παρά μόνο μέσα από αυτό το κενό, αυτόν τον καθαρό χώρο των άπειρων πιθανοτήτων.
Έτσι η φίλη σου, όντας ταυτισμένη με το νου της, μπορεί να αναδημιουργεί ένα πρότυπο που έμαθε στο παρελθόν, στο οποίο η οικειότητα και η κακοποίηση είναι άρρηκτα δεμένες. Ή μπορεί να υποδύεται ένα νοητικό πρότυπο που έμαθε στην παιδική της ηλικία, σύμφωνα με το οποίο είναι ανάξια και της αξίζει να τιμωρείται. Είναι επίσης δυνατόν να ζει ένα μεγάλο μέρος της ζωής της μέσα από το πόνο-σώμα, που επιδιώκει πάντα περισσότερο πόνο για να μπορεί να τρέφεται.
Ο σύντροφος της έχει τα δικά του ασυνείδητα πρότυπα, που συμπληρώνουν τα δικά της. Φυσικά η κατάστασή της είναι δημιουργημένη από τον εαυτό, αλλά ποιος ή τι είναι ο εαυτός που δημιουργεί; Ένα νοητικό-συναισθηματικό πρότυπο από το παρελθόν, τίποτε περισσότερο. Γιατί να φτιάχνει έναν εαυτό απ’ αυτό; Αν της πεις ότι έχει επιλέξει την κατάσταση της, τότε δυναμώνεις την ταύτιση της με το νου της. Όμως, η φίλη σου είναι το νοητικό της πρότυπο; Είναι αυτό το πρότυπο ο εαυτός της; Η αληθινή της ταυτότητα αντλείται από το παρελθόν;
Δείξε στη φίλη σου πώς να είναι η παρουσία που παρατηρεί πίσω από τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Πες της για το πονο-σώμα και πώς να ελευθερωθεί απ’ αυτό. Δίδαξε της την τέχνη της επίγνωσης του εσώτερου σώματος. Δείξε της το νόημα της παρουσίας. Μόλις μπορέσει να προσεγγίσει τη δύναμη του Τώρα και να ξεφύγει από το εξαρτημένο της παρελθόν, τότε θα έχει επιλογή.
Κανείς δεν επιλέγει τη δυσαρμονία, τη σύγκρουση, τον πόνο. Κανείς δεν επιλέγει την παραφροσύνη. Αυτά συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχει αρκετή παρουσία μέσα σου για να διαλύσει το παρελθόν, δεν υπάρχει αρκετό φως για να σκορπίσει το σκοτάδι. Δεν είσαι ολοκληρωτικά εδώ. Δεν έχεις ξυπνήσει ακόμα εντελώς. Στο μεταξύ, ο εξαρτημένος νους διοικεί τη ζωή σου.
Παρόμοια, αν είσαι ένας από τους πολλούς ανθρώπους που έχουν πρόβλημα με τους γονείς τους, αν τρέφεις ακόμα μνησικακία για κάτι που έκαναν ή δεν έκαναν, τότε εξακολουθείς να πιστεύεις ότι είχαν επιλογή – ότι μπορούσαν να είχαν ενεργήσει διαφορετικά. Πάντα φαίνεται ότι οι άνθρωποι είχαν επιλογή, αλλά αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Όσο ο νους σου με τα εξαρτημένα του πρότυπα κυβερνάει τη ζωή σου, όσο είσαι ο νους σου, τι επιλογή έχεις; Καμιά. Δεν υπάρχεις καν. Η κατάσταση της ταύτισης με το νου είναι σοβαρά δυσλειτουργική. Είναι μια μορφή παραφροσύνης.
Όλοι σχεδόν υποφέρουν από αυτή την αρρώστια σε διαφορετικούς βαθμούς. Τη στιγμή που θα το αντιληφθείς αυτό, δεν μπορεί να υπάρχει πια μνησικακία. Πώς μπορείς να αγανακτείς με την αρρώστια κάποιου; Η μόνη κατάλληλη ανταπόκριση είναι η συμπόνια.
Αυτό επομένως σημαίνει ότι κανείς δεν είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που κάνει; Δε μ’ αρέσει αυτή η ιδέα. Όταν σε κυβερνάει ο νους σου, παρ’ όλο που δεν έχεις επιλογή εξακολουθείς να υφίστασαι τις συνέπειες της μη συνειδητότητας και δημιουργείς κι άλλο πόνο. Κουβαλάς το φορτίο του φόβου, της σύγκρουσης, των προβλημάτων και του πόνου. Τα βάσανα που δημιουργούνται έτσι σε αναγκάζουν τελικά να βγεις από τη μη συνειδητή κατάσταση. Αυτό που λες για τις επιλογές ισχύει επίσης και για τη συγχώρηση υποθέτω. Χρειάζεται να είσαι απόλυτα συνειδητός και να παραδοθείς, πριν μπορέσεις να συγχωρήσεις.
