Απόσπασμα από το βιβλίο “Μαθήματα Θαυμάτων”, Εκδόσεις Κρύων.
Ποιος θα υπεράσπιζε τον εαυτό του εάν δεν πίστευε ότι δέχεται επίθεση, ότι η επίθεση είναι αληθινή και ότι η δική του άμυνα θα μπορούσε να τον σώσει; Εδώ έγκειται η ανοησία της άμυνας. Αποδίδει στις ψευδαισθήσεις πλήρη πραγματικότητα και μετά προσπαθεί να τις διαχειριστεί ως αληθινές. Προσθέτει ψευδαισθήσεις στις ψευδαισθήσεις και έτσι κάνει διπλά δύσκολη τη διόρθωση. Αυτό ακριβώς κάνεις όταν προσπαθείς να σχεδιάσεις το μέλλον, να ενεργοποιήσεις το παρελθόν ή να οργανώσεις το παρόν, όπως επιθυμείς.
Advertisment
Λειτουργείς με την πεποίθηση ότι πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου απ’ αυτά που συμβαίνουν, γιατί αυτά υποτίθεται ότι φέρνουν αυτό που σε απειλεί. Η αίσθηση απειλής είναι η αναγνώριση μιας εγγενούς αδυναμίας, μια πεποίθηση ότι υπάρχει κίνδυνος που έχει δύναμη να σε κινητοποιήσει για να ετοιμάσεις κατάλληλη άμυνα. Ο κόσμος βασίζεται σε αυτή την παλαβή ιδέα. Και όλες οι δομές του, οι σκέψεις και οι αμφιβολίες του, οι ποινές του και οι βαρείς εξοπλισμοί, οι νομικοί του όροι και οι κώδικες του, τα ήθη του και οι αρχηγοί του και οι θεοί του, όλα χρησιμεύουν στη διατήρηση αυτής της αίσθησης απειλής. Γιατί κανείς δεν περπατά στον κόσμο φορώντας πανοπλία, παρά μόνο εάν έχει τρόμο στην καρδιά του.
Η άμυνα είναι φοβιστική. Πηγάζει από φόβο και κάθε νέα άμυνα που χτίζεις αυξάνει το φόβο. Νομίζεις ότι προσφέρει ασφάλεια. Όμως, μιλά για φόβο που εσύ τον έκανες πραγματικό και για τρόμο που εσύ τον δικαιολογείς. Δεν είναι περίεργο που δεν στέκεσαι ν’ αναρωτηθείς, ενώ εκπονείς διεξοδικά σχέδια και ενισχύεις την πανοπλία σου και σφίγγεις τα δεσμά σου, τι υπερασπίζεσαι, πώς, και ενάντια σε τι;
Ας εξετάσουμε πρώτα το τι υπερασπίζεσαι. Πρέπει να είναι κάτι πολύ αδύναμο και ευάλωτο σε επίθεση. Πρέπει να είναι εύκολο θύμα, ανίκανο να προστατέψει τον εαυτό του, που χρειάζεται την υπεράσπιση σου.
Advertisment
Τι άλλο εάν όχι το σώμα έχει τέτοια ευπάθεια, που χρειάζεται συνεχή Φροντίδα και άγρυπνη μέριμνα για να προστατέψεις τη μικρή του ζωή;
‘Τι άλλο, εάν όχι το σώμα, παραπαίει και δεν μπορεί παρά ν’ αποτύχει να υπηρετήσει το Τέκνο του Θεού ως άξιος οικοδεσπότης; Όμως, δεν είναι το σώμα που μπορεί να φοβηθεί, ούτε μπορεί από μόνο του να έχει φόβο. Δεν έχει καμιά ανάγκη εκτός από αυτές που εσύ του προσδίδεις. Δεν χρειάζεται πολύπλοκες δομές άμυνας, ούτε κανένα φάρμακο για να προάγει την υγεία του, καμιά φροντίδα και καμιά έγνοια απολύτως.
Αν υπερασπίζεσαι τη ζωή του ή του δίνεις δώρα για να το ομορφύνεις ή χτίζεις τοίχους για να το κάνεις ασφαλές, τότε απλώς λες ότι το σπίτι σου είναι ανοικτό στον κλέφτη του χρόνου, είναι φθαρτό και ερειπωμένο, τόσο επισφαλές που πρέπει να το φυλάς με την ίδια σου τη ζωή.
Δεν είναι εκφοβιστική αυτή η εικόνα; Μπορείς να έχεις γαλήνη εάν έχεις αυτή την αντίληψη για το σπίτι σου; Όμως, τί προίκισε το σώμα με το δικαίωμα να υπηρετεί μ’ αυτό τον τρόπο, εάν όχι η δική σου πεποίθηση; Ο δικός σου νους έδωσε στο σώμα όλες τις λειτουργίες που βλέπεις σε αυτό και του απέδωσε αξία πολύ μεγαλύτερη από μια μικρή στοίβα σκόνης και νερού. Ποιος θα υπερασπιζόταν κάτι που θα το αναγνώριζε ως τέτοιο;.
