Στην περίπτωση που κάποιο άτομο δεν έμεινε μαζί μας τη στιγμή που το διεκδικήσαμε, καθίσταται προφανές ότι δεν ήμασταν στις πρώτες επιλογές ή προτεραιότητές του-αν όχι εντελώς εκτός λίστας, πράγμα που υποδηλώνει την ακαταλληλότητά του για μια θέση στη ζωή μας. Συνεπώς, το προσπερνάμε και συνεχίζουμε τη ζωή μας χωρίς εμμονές και ψυχαναγκασμούς, εκφράζοντας ταυτόχρονα την ευγνωμοσύνη μας για όσα αποκομίσαμε από την εκάστοτε εμπειρία.
Κανείς δεν πρέπει να αναλάβει το ρόλο του “κακού”, δεν είναι απαραίτητα αρνητικό δύο μονοπάτια να μην καταλήγουν στον ίδιο δρόμο. Δεν είναι “ένοχος” αυτός ο οποίος θέλει το λιγότερο, όπως αντίστοιχα δεν θεωρείται “θύμα” και εξαρτημένο το άτομο που καταβάλλει τη μέγιστη προσπάθεια προκειμένου να αποκτήσει αυτό που επιθυμεί. Και, φυσικά, αυτός που επιζητά το λιγότερο είναι αυτός που πάντα καθορίζει τα όρια – κάποιος καλείται αναπόφευκτα να σηκώσει το βάρος αυτού του ρόλου.
Advertisment
Η αντίστροφη μέτρηση, λοιπόν, για να επέλθει το τέλος μιας οποιουδήποτε είδους επαφής αρχίζει τη στιγμή που συνειδητοποιεί ο καθένας το ρόλο του στην παρούσα σχέση – ποιος θα διεκδικεί και ποιος θα διεκδικείται, η οποία κορυφώνεται τη στιγμή που “παραβιάζονται” τα όρια που έχουν τεθεί. Εκείνη η στιγμή σηματοδοτεί την αρχή του τέλους, αν και η κατάληξη γίνεται εμφανής πολύ πριν έρθει αυτή η οριακή στιγμή. Αναπόφευκτη και προκαθορισμένη η μοίρα των σχέσεων/επαφών μεγάλου χάσματος συναισθηματικής σύνδεσης…!
Να μάθεις να αναγνωρίζεις την ώρα που πρέπει να αποχωρήσεις, τη στιγμή που ο χρόνος σου τελειώνει… Να μην τεντώνεις το σχοινί μέχρι να κοπεί, αργά και επώδυνα. Να αποχωρείς πριν φτάσεις στο μέγιστο σημείο συναισθηματικής φθοράς, σταμάτα ένα βήμα πριν αφεθείς στο γκρεμό της έντονης απογοήτευσης. Οι επαναλαμβανόμενοι /ατέρμονες αποχαιρετισμοί, άλλωστε, δεν αναιρούν την αναμενόμενη έκβαση των γεγονότων. Δίνοντας αναβολή στο τέλος, αποφεύγεις να δημιουργήσεις μια νέα αρχή. Αλλά, κυρίως, εγκλωβίζεις τον εαυτό σου σε ωραιοποιημένες αναμνήσεις ή -ακόμα χειρότερα- σε ωραιοποιημένα σενάρια ενός ιδανικού μέλλοντος.
Μην κάνεις χώρο στη ζωή σου για το μέτριο, δεν θα χωρέσει… Είναι πολύ μικρό για να αντέξει το βάρος της δοτικότητάς σου και ταυτόχρονα το μέγιστο που μπορεί να σου προσφέρει είναι πολύ λιγότερο από αυτό που χωράει η ψυχή σου… Να φοβάσαι το κενό, αυτό που περισσεύει από την ψυχή σου, αυτό που έμεινε ανέγγιχτο στην προσπάθεια να κάνεις χώρο για το λίγο…
Advertisment
Πολύ επικίνδυνο το κενό αυτό. Σε καταστρέφει, όσο συνειδητοποιείς ότι η συναισθηματική “κάλυψη” που σου προσφέρεται δεν είναι αρκετή να το γεμίσει… Να προσέχεις, γιατί τότε το γεμίζει η θλίψη, η οποία απλώνεται και καλύπτει όλο και περισσότερο το κενό σου. Και πότε φεύγει; Μόλις αντιληφθείς ότι αξίζεις μόνο το μέγιστο… Και να θυμάσαι, στο παιχνίδι της “απόρριψης” ο κερδισμένος στην ουσία είναι αυτός που έμαθε να δίνει με κάθε κόστος, ξεπερνώντας τα προσωπικά του όρια. Αυτός που λειτουργεί ενστικτωδώς και ανιδιοτελώς, χωρίς δεύτερες σκέψεις, καταπατώντας την αξιοπρέπειά του, ώστε να μάθει την αξία της και να προχωρήσει εν τέλει, αφήνοντας στο κουτί των μακρινών αναμνήσεων τοξικές σχέσεις, επαφές, καταστάσεις- και γενικά ό,τι τον κρατά δέσμιο στο παρελθόν.
Φτάνοντας λοιπόν πριν την κόκκινη γραμμή, αν βρεις τη δύναμη να “αποσυνδεθείς” από αυτό που μέχρι τώρα διεκδικούσες, μην ξεχάσεις να πεις ευχαριστώ, όχι απαραίτητα για όσα σου έδωσαν, αλλά για όσα πήρες εσύ ο ίδιος. Πριν γυρίσεις βιαστικά το κεφάλι, αντί να φύγεις σαν κυνηγημένος κοίτα βαθιά στα μάτια με βλέμμα ευγνωμοσύνης για όλα, κατανόησης και συγχώρεσης για τα ατοπήματα του άλλου, ζητώντας συγγνώμη για τα δικά σου λάθη ταυτόχρονα… Δεν χρειάζονται επιπλέον λόγια, μη μακρηγορείς. Χωρίς πικρία, εγωισμό ή θυμό ευχήσου “καλή τύχη” και με ένα γλυκό χαμόγελο επιτάχυνε το βήμα σου προς την κατεύθυνση που δείχνει ο δικός σου δρόμος…
