Άρθρο της Paula Stephens
Τεσσερισήμισι χρόνια μετά το θάνατο του μεγαλύτερου γιου μου, πήγα τελικά σε μια ομάδα υποστήριξης για γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους. Πήγα για να υποστηρίξω μια φίλη που έχασε πρόσφατα τον γιο της. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα πήγαινα αν πριν από τέσσερα χρόνια δεν ήμουν στη θέση της, όπου θα ήθελα να είχα ένα φίλο να έρθει μαζί μου. Η απώλεια ενός παιδιού είναι το πιο μοναχικό και έρημο ταξίδι που μπορεί να κληθεί ένα άτομο μπορεί να κάνει και οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να έρθουν κοντά για να το νιώσουν είναι εκείνοι που μοιράζονται την εμπειρία.
Advertisment
Η συνάντηση οργανώθηκε από τον οργανισμό The Compassionate Friends, ο οποίος επικεντρώνεται στην παροχή στήριξης εκείνων που έχουν χάσει παιδιά, εγγόνια ή και αδέλφια. Ο υπεύθυνος ήταν ένας ψηλός κύριος που είχε χάσει τον 17χρονο γιο του πριν από οκτώ χρόνια. Εκείνος άνοιξε τη συνάντηση λέγοντας ότι η εισφορά για να ανήκει στο κλαμπ είναι πολλά περισσότερα από οποιονδήποτε θα μπορούσε ποτέ να πληρώνει με τη θέλησή του. Λοιπόν, δε θα μπορούσε να είναι πιο σωστός αφού κανείς δεν θέλει να ανήκει σε αυτήν την ομάδα.
Η ομάδα των επιζώντων συμπεριελάμβανε γονείς των οποίων τα παιδιά είχαν σκοτωθεί από μεθυσμένους οδηγούς, δολοφονήθηκαν, από υπερβολική δόση, από αλκοολισμό, είτε από αυτοκτονίες και φρικτά ατυχήματα. Οι ηλικίες των παιδιών κυμαίνονταν 6-38 ετών. Όταν άκουσα τις ιστορίες, είχα μια ενστικτώδη αντίδραση σαν να ήμουν μέρος αυτής της « λέσχης », αλλά επίσης ένιωσα ταπείνωση από το μεγαλείο αυτών των μητέρων και των πατέρων.
Τα περισσότερα από αυτά που θα αναφερθούν σε αυτό το άρθρο προήλθαν από αυτή τη συνάντηση, αλλά και από τη δική μου εμπειρία, έχοντας χάσει ένα παιδί και όντας σε αυτό το δια βίου ταξίδι της ίασης από τη βαθιά θλίψη εδώ και 4 χρόνια. Οι παρακάτω πέντε συμβουλές μπορεί να είναι η πυξίδα σας για να σας βοηθήσει να περιηγηθείτε και να στηρίξετε τους γονείς που πενθούν σε αυτό το ιερό ταξίδι που ποτέ δεν θα θέλατε να κάνετε.
Advertisment
1. Να θυμάστε τα παιδιά μας
Η απώλεια των παιδιών είναι ένας πόνος που όλοι οι πενθούντες γονείς μοιράζονται, και υπάρχει ένα επίπεδο πόνου που είναι αδύνατο να κατανοηθεί χωρίς να το έχει βιώσει κάποιος από πρώτο χέρι. Συχνά, όταν ξέρουμε ότι κάποιος άλλος βιώνει τη θλίψη, η αμηχανία δε μας επιτρέπει να τον προσεγγίσουμε. Αλλά θέλουμε ο κόσμος να θυμάται το παιδί ή τα παιδιά μας, ανεξάρτητα από το πόσο μικρό ή μεγάλο ήταν.
Αν δείτε κάτι που σας θυμίζει το παιδί μου, πείτε το μου. Εάν σας υπενθυμίσω στις διακοπές ή την ημέρα των γενεθλίων του ότι μου λείπει ο γιος μου, σας παρακαλώ πείτε μου και εσείς ότι τον θυμάστε. Και όταν λέω το όνομα του ή αναβιώνω αναμνήσεις, αναβιώστε και εσείς μαζί μου, μην απομακρύνεστε. Αν δεν έχετε συναντήσει ποτέ το γιο μου, μη φοβάστε να ρωτήσετε γι ‘αυτόν. Μία από τις μεγαλύτερες χαρές μου είναι να μιλάω για τον Brandon.
2. Αποδεχτείτε ότι δεν μπορείτε να μας «διορθώσετε»
Ένας θάνατος που ξεφεύγει από την προκαθορισμένη σειρά, όπως η απώλεια του παιδιού πριν από τον γονέα είναι κάτι που δεν επιδιορθώνεται ούτε επιλύεται ποτέ! Θα μάθουμε πως να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να προχωρήσουμε μπροστά, αλλά η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Κάθε γονέας που θρηνεί πρέπει να βρει έναν τρόπο για να συνεχίσει να ζει με την απώλεια, και είναι ένα μοναχικό ταξίδι. Εκτιμούμε την υποστήριξή σας και ελπίζω ότι μπορείτε να είστε υπομονετικοί μαζί μας καθώς βρίσκουμε το δρόμο μας.
Σας παρακαλούμε μη μας λέτε ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε πίσω τη ζωή μας, ότι αυτό έχει διαρκέσει αρκετό καιρό, ή ότι ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές. Υποδεχόμαστε τη στήριξη και την αγάπη σας, και γνωρίζουμε ότι μερικές φορές είναι δύσκολο να το παρατηρείτε, αλλά η αίσθηση της κατάρρευσης δεν πρόκειται να πάει μακριά. Είναι κάτι που παρατηρείται, αναγνωρίζεται και γίνεται αποδεκτό.
3. Να ξέρετε ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο ημέρες το χρόνο που έχουμε ανάγκη να βγούμε
Εξακολουθούμε να μετράμε τα γενέθλια και φαντασιωνόμαστε πως θα ήταν το παιδί μας αν ζούσε ακόμα. Τα γενέθλια είναι ιδιαίτερα δύσκολα για εμάς. Οι καρδιές μας γιορτάζουν την άφιξη του παιδιού μας σε αυτόν τον κόσμο, και μας γίνεται έντονη η επίγνωση του κενού στην καρδιά μας. Μερικοί γονείς δημιουργούν τελετουργίες ή κάνουν συγκεντρώσεις, ενώ άλλοι προτιμούν τη μοναξιά. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θα χρειαστούμε χρόνο για να επεξεργαστούμε ακόμα μια χρονιά χωρίς το παιδί μας.
Μετά υπάρχει και η επέτειος που το παιδί μας έγινε ένας άγγελος. Αυτή είναι μια σημαντική διαδικασία παρόμοια με ένα γονέα ενός νεογέννητου, όπου πρώτα υπολογίζει τις ημέρες, στη συνέχεια, μήνες και έπειτα την επέτειο του ενός έτους, σημειώνοντας το χρόνο, από την άλλη πλευρά της εν λόγω σχισμής της ζωής μας. Όσα χρόνια και αν περάσουν, η ημερομηνία της επετείου του θανάτου του παιδιού, μας φέρνει πίσω βαθιά συναισθηματικές μνήμες και οδυνηρά συναισθήματα (ιδιαίτερα αν υπάρχει τραύμα που σχετίζεται με το θάνατο του παιδιού). Οι ημέρες που οδηγούν σε εκείνη την ημέρα μπορεί να βιώνονταιμε μεγάλες συναισθηματικές και ψυχολογικές δυσκολίες. Και μπορεί είτε να το μοιραστούμε μαζί σας είτε όχι.
Αυτό είναι που θα βοηθήσει τη διαδικασία της ανάμνησης. Αν με έχετε ακούσει να μιλάω για το παιδί μου ή με στηρίξατε σε μια ανάμνηση του, θα είστε σε θέση να συνθέσετε τα κομμάτια και να ξέρετε πότε πλησιάζουν αυτές οι δύσκολες μέρες.
4. Συνειδητοποιήστε ότι αγωνιζόμαστε κάθε μέρα με την ευτυχία
Είναι μια συνεχής μάχη για να ισορροπήσει ο πόνος και οι ενοχές με την επιθυμία να ζήσουμε με έναν τρόπο που να τιμά το χρόνο που περνάμε σε αυτόν τον τόπο. Θυμάμαι μια οικογενειακή κρουαζιέρα που πήγα δεκαοκτώ μήνες μετά το θάνατο του Brandon. Την πρώτη μέρα, στάθηκα στο πίσω μέρος του πλοίου και πενθούσα το ότι δεν μοιραζόμουν αυτή την εμπειρία μαζί του. Τότε έπρεπε να σταθεροποιήσω τον εαυτό μου, και να αναγνωρίσω το ότι δημιουργούσα αναμνήσεις με τους επιζώντες γιους μου, καθώς και να απολαύσω το χρόνο μαζί τους την παρούσα στιγμή.
Ως πενθούντες γονείς, προσπαθούμε διαρκώς να κρατήσουμε τη θλίψη στο ένα χέρι και μια ευτυχισμένη ζωή μετά την απώλεια, στο άλλο. Μπορείτε να το παρατηρήσετε αυτό όταν είστε μαζί μας σε ένα γάμο, σε μια αποφοίτηση ή σε κάποια άλλη γιορτή. Μην το βάζετε στα πόδια, γίνετε μάρτυρας μαζί μας και γίνετε μέρος της διαδικασίας μας.
5. Αποδεχτείτε το γεγονός ότι η απώλεια μας μπορεί να σας κάνει να νιώσετε άβολα
Η απώλεια μας είναι αφύσικη και αμφισβητεί το αίσθημα της ασφάλειας. Μπορεί να μην ξέρετε τι να πείτε ή τι να κάνετε και να φοβάστε να μας κάνετε να αλλάξουμε σκέψεις. Έχουμε μάθει πως όλα αυτά αποτελούν κομμάτια του τι μαθαίνουμε για τη θλίψη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το παιδί μας. Και στην πραγματικότητα, η απώλεια είναι πάντα κάτω από την επιφάνεια των άλλων συναισθημάτων, ακόμα και της ευτυχίας. Καλύτερα να τα χάσουμε επειδή είπατε το όνομά του και θυμηθήκαμε το παιδί μας, παρά να δοκιμάσετε και να μας προστατεύσετε από τον πόνο και να ζήσουμε στην άρνηση.
Η θλίψη είναι η ταλάντευση του εκκρεμούς της αγάπης. Όσο ισχυρότερη και βαθύτερη είναι η αγάπη τόσο περισσότερη θλίψη θα δημιουργηθεί από την άλλη πλευρά. Σκεφτείτε το ως μια ιερή ευκαιρία να σταθείτε πλάι σε κάποιον που έχει υποστεί ένα από τα πιο τρομακτικά γεγονότα της ζωής του και να σηκωθείτε μαζί μας.
