Της Κατερίνας Τσίλλη
Η τηλεόραση αναμεταδίδει διαρκώς εικόνες προσφύγων να καταφθάνουν στα νησιά μας. Το You Tube έχει γεμίσει με δραματικές ιστορίες ανθρώπων, εικόνες πατεράδων που κλαίνε καθώς φτάνουν στη στεριά, εικόνες πνιγμένων παιδιών που ξεβράζουν τα κύματα και πολλά άλλα. Δυστυχώς δεν βρίσκομαι ούτε στην Κω ούτε στη Λέσβο για να βοηθήσω από κοντά αυτούς τους ανθρώπους. Είμαι σε μια μεγαλούπολη και παρακολουθώ το δράμα τους μέσα από την τηλεόραση και το διαδίκτυο.
Advertisment
Παρακολουθώντας ωστόσο το δράμα αυτών των ανθρώπων, συνειδητοποίησα 5 πράγματα, τα οποία ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας.
1) Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, μια οργανωμένη χώρα, είχαν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, τα καθημερινά τους βάσανα και τις καθημερινές μικρές χαρές και απολαύσεις της ζωής, ακριβώς όπως έχουμε κι εμείς. Σήμερα αυτοί οι άνθρωποι ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα και ξεριζώνονται, για να ξεφύγουν από τα δεινά του πολέμου και των κακουχιών.
2) Η Γη είναι ένας ενιαίος οργανισμός όπως το σώμα μας. Αν κάπου συμβεί μια καταστροφή, οι συνέπειες θα απλωθούν παντού. Ακριβώς, όπως όταν μας πονάει το πόδι υποφέρουμε ολόκληροι και όχι μόνο το πόδι. Δεν υπάρχει κοντά και μακριά. Όσο μακριά κι αν είναι το πόδι από το κεφάλι, ο πόνος θα είναι ο ίδιος για όλο το σώμα.
Advertisment
3) Η Δύση, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να πληρώσει τις συνέπειες των πολέμων και της εξαθλίωσης που επιβάλλει στους υπόλοιπους λαούς αυτού του πλανήτη. Δεν μπορούν να ανατρέπουν χώρες και ηγέτες και να αφήνουν ανέγγιχτους φανατικούς που αποκεφαλίζουν και καταστρέφουν αρχαία μνημεία. Και νομίζω ότι η προσφυγική κρίση είναι μόνο η αρχή.
4) Αν θέλουμε πραγματικά να μην υπάρχουν μετανάστες ή πρόσφυγες, πρέπει να φροντίσουμε να μην έχουν κανέναν λόγο να ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους. Κανείς δεν θέλει να φύγει από το σπίτι του για να ξενιτευτεί και πόσο μάλλον υπό αυτές τις άθλιες συνθήκες. Αυτό που μπορούμε λοιπόν να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να συμβάλλουμε στην παύση των πολέμων, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης κάθε λαού.
5) Αντί να αντιδρούμε τώρα, απάνθρωπα, σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν τόση ανάγκη, έπρεπε να είχαμε αντισταθεί εξαρχής, με διαδηλώσεις, με ειρηνικές πορείες, ακόμα και μποϊκοτάζ των δυνάμεων που ενορχηστρώνουν αυτές τις καταστροφές. Όπως είπε ο Martin Luther King «Οι ζωές μας αρχίζουν να τελειώνουν τη στιγμή που σιωπούμε γι αυτά που μετράνε».
Και επειδή είμαι σίγουρη ότι λίγο πολύ, όλοι σκεφτόμαστε τα ίδια βλέποντας αυτή τη καταστροφή που λαμβάνει χώρα, ας προσπαθήσουμε την επόμενη φορά που κάποια από τις «φίλες» και «πολιτισμένες» δυτικές χώρες θα θελήσει να ξεκινήσει άλλον έναν πόλεμο, να αντισταθούμε και να αντιδράσουμε εγκαίρως και με κάθε τρόπο.
