Του Βαλάντη Γαούτση, Συνθέτης-Στιχουργός
Κάποτε με ρώτησαν για την ύστατη ατασθαλία μου.
Νομίζω πως ήταν μια στιγμή,
που για κάποιον κερατά λόγο,
μου΄ρθε και παραποίησα το παρελθόν μου,
με κίνδυνο να νομίσουν πως τώρα,
είμαι διαφορετικό άτομο απ΄αυτό που ήμουν τότε.
Advertisment
Ο χαρακτήρας μας περνά τις ακμές και τις παρακμές του.
Νομίζω πως το κλειδί για την προσωπική
-έστω και σ΄αίσθηση-αν βγαίνει-ακμής μας,
είναι το μόνιμο “Είμαι”,χωρίς παρελθοντικούς ή μελλοντικούς χρόνους.
Το κακό παιδί που θεωρείται πως ήσουν κάποτε,
μπορεί να μην έχει αλλάξει, και σήμερα να θεωρείται καλό.
Κάτι πράγματα όμως που συνειδητοποιείς
λίγο μετά τον προσωρινό αφορισμό του εαυτού σου
σε μια φανταστική ύστατη ατασθαλία…
Κάποτε με ρώτησαν για την ύστατη ατασθαλία μου.
Ακόμη κι αν περίμεναν την ύπαρξή της,
ακόμη κι αν περίμεναν τη φανέρωσή της,
είναι σα να ρωτάς τον ίδιο το Θεό για τα σύνεργα
που χρησιμοποίησε κατά την κτίση του κόσμου,
περιμένοντας στην απάντηση να σου αναφέρει
και το τι τον ενέπνευσε να κάνει τα λάθη τα οποία δεν παραδέχεται.
Advertisment
Την απάντηση μπορείς να την έχεις λόγω της απλότητάς της.
Μα άνθρωπε,το ότι απέσπασες την απάντηση που ήθελες,
δε σημαίνει πως μπορείς και να την καταλάβεις.
Κάποτε με ρώτησαν για την ύστατη ατασθαλία μου
και γύρισα να ψάξω καθρέφτη σπασμένο.
Μόνο αυτό θυμάμαι.
