Αποκοπή… Πόσο αβίωτο πόνο συντηρείς κάτω από τον εγωισμό σου;

Αποκοπή... από ποιόν; Μα φυσικά από σένα τον ίδιο! Μια εγκατάλειψη πρώτου βαθμού και μια ανελέητη αυτοτιμωρία.

Δύσκολη λέξη.
Βαρύ το συναίσθημα.
Αφόρητο το βίωμα.
Να θες να συνδεθείς και να μη μπορείς.
Να πιπιλάς την καραμέλα της ενσυναίσθησης, μα έλιωσε πια στο στόμα σου και στα παπούτσια του άλλου δεν μπήκες.

Advertisment

Τι σημαίνει ενσυναίσθηση;
Πόσο πολυακουσμένη και πολυφορεμένη είναι αυτή η λεξούλα στο σήμερα;
Αν δεν μπορείς να την υπερασπιστείς, άστη στη γωνία τιμωρία και μην την ξαναπιάσεις στο στόμα σου.
Νοητικές φλυαρίες δεν αντέχονται πια.
Κούρασαν από καιρό.

Αποκοπή.
Λοιπόν… από ποιόν;
Μα φυσικά από σένα τον ίδιο!
Μια εγκατάλειψη πρώτου βαθμού και μια ανελέητη αυτοτιμωρία.
Μηχανισμός άμυνας ή μοτίβο συμπεριφοράς;
Μην προσπαθείς να βρεις τις απαντήσεις μες στο μυαλό σου.
Άδικος κόπος.
Δεν τις έχει!

Αποκοπή…
Από τον βαθύ σου πυρήνα που ξέχασες.
Από τα συναισθήματά σου που τσιμέντωσες.
Από τα λόγια που δεν εξέφρασες.
Όλα παγωμένα.
Σκοτεινά και μουχλιασμένα.
Κι εσύ να νομίζεις πως γνωρίζεις κιόλας.
Τραγωδία το να “νομίζεις”…
Αρχαία, για παράσταση στην Επίδαυρο.
Εσύ με τον παραμελλημένο σου εαυτό που φωνάζει για βοήθεια!

Advertisment

Αποκοπή…
Από το βαθύ σου είναι.
Από τον γνήσιο θεϊκό σου εαυτό.
Από την ενότητα των κομματιών σου.
Ένας σπασμένος, κομματιασμένος καθρέπτης κείτεται στο πάτωμα και δεν τολμάς να σε κοιτάξεις.
Μόνο καθρεπτίζεσαι στους ίδιους κομματιασμένους καθρέπτες των γύρω σου γιατί ολόκληρο ποτέ δεν σε είδες.

Αποκοπή…
Από τη δύναμή σου να ενώσεις τα κομμάτια σου.
Από τη φιλευσπλαχνία σου να συμπονέσεις τον συνάνθρωπο.
Από την ψυχή σου την ίδια που δεν χαϊδεύεις..

Αποκοπή…
Πόσο αβίωτο πόνο συντηρείς κάτω από τον εγωισμό σου;
Πόσο ακόμα θα σε ελέγχει το υποσυνείδητο;
Πόσο ακόμα δεν θα αγγίζεις το τραύμα σου;
Πόσο ακόμα θα αντιστέκεσαι στο να κάνεις ένα ουσιαστικό βήμα μπροστά;
Σχέση ή σχάση επιλέγεις;
Ένα φωνήεν απόσταση απ’ το μαζί ή το χωριστά.

Αποκοπή…
Βαριά λέξη κι ασήκωτη όσο και τα κομμάτια του εαυτού σου που χρόνια έμαθες να σέρνεις…

About
Latest Posts

Λίνα Παυλοπούλου

Η γραφή είναι ένας μοναδικός τρόπος έκφρασης και ζωής. Κάτι σαν οξυγόνο. Όλα εκεί βρίσκονται σε κίνηση. Στην ησυχία που νεκρώνει τις εξωτερικές αισθήσεις και εγείρει τις εσωτερικές κινήσεις. Ένας άχρονος τόπος να κατοικείς, να αναπνέεις, να συναντάς και να συναντιέσαι...

Latest posts by Λίνα Παυλοπούλου (see all)