Έφυγα από το σπίτι μου, τα παλιό, το γνώριμο εκείνο που ήξερα πώς να βρίσκω τη ζεστασιά, αφού πρώτα κατανάλωνα μεγάλη ενέργεια να κόψω ξύλα για το τζάκι μου. Εκεί, που όλα ήταν λίγα, αλλά ελεγχόμενα. Η χαρά δεν είχε παράθυρο για να μπει, περνούσε απ’έξω, αλλά εγώ αρνιόμουν να την δω, και να την ακούσω. Προτιμούσα να νιώθω την ύπαρξη της από την ασφάλεια των τοίχων που μας χώριζαν. Νόμιζα πως ζούσα, ώσπου όλα άλλαξαν.
Ήρθε εκείνο το μαγικό «ΚΑΙ» στην ζωή μου, επίμονο, πεισματάρικο και μου ζητούσε να πάρει χώρο, να συνθέσει τις επιθυμίες της ψυχής μου με τον κόσμο του εφικτού. Να αλλάξει τα δεδομένα μου. Χαλούσε την επίφαση πληρότητας που είχα, που προσποιούμουν στην ουσία ότι είχα. Ώσπου την πήρα την απόφαση να τολμήσω και να ταξιδέψω. Τα πράγματα άλλαξαν, μόνο που εγώ φοβάμαι. Είμαι έξω από το παλιό μου σπίτι, το μισογκρεμισμένο και δεν ξέρω ποιο δρόμο να περπατήσω, ποιο μονοπάτι να διαλέξω. Ξαναγυρίζω μερικές φορές στα ερείπια του σπιτιού μου, μόνο που τώρα δεν ζεσταίνομαι, αλλά κρυώνω πολύ.
Advertisment
Το λάθος μονοπάτι πάλι επιλέγω. Τώρα, αφού το περπατήσω λίγο, αναγνωρίζω μέσα του το παλιό. Τις γνώριμες συνήθειες και γυρνάω πάλι πίσω, στην αυλή του ερειπίου μου. Νιώθω πόνο, απογοήτευση, αλλά δεν θέλω και δεν μπορώ να το ξαναχτίσω από την αρχή. Θέλω να αλλάξω σπίτι, να έχει ανοιχτά παράθυρα, να μπαίνει μέσα του διάπλατο το φως, να μου ζεσταίνει την ψυχή. Να μην χρειάζεται να πληγιάζουν τα χέρια μου από τα ξύλα που προσπαθώ να κόψω για να ζεσταθώ.
Αγωνιώ μήπως δεν τα καταφέρω να επιλέξω το σωστό μονοπάτι που θα με οδηγήσει στο φως. Ένα σημάδι ψάχνω, μόνο που εγώ ακόμα είμαι τυφλωμένη και δεν βλέπω. Υπομονή χρειάζεται και πίστη στην ελπίδα, στο αύριο και στο ανεκπλήρωτο. Σε εκείνο που απλά έχω ονοματίσει, αλλά δεν του έχω δώσει σάρκα και οστά. Όσες φορές και αν επιστρέψω πίσω στο ερείπιο, ξέρω πως δεν το επιλέγω ξανά ως τόπο κατοικίας μου. Και ας μπω μέσα να ξαποστάσω. Ξέρω βαθιά μέσα μου, ότι έχω ήδη φύγει και είμαι στο δάσος περιπλανώμενη. Το σίγουρο είναι ότι δεν κινδυνεύω από κανένα λύκο, αλλά μπορεί να λιώσουν τα παπούτσια μου από την πεζοπορία.
Ίσως να μην χρειάζεται τέτοια αγωνία. Ηρεμία και καθαρό μυαλό χρειάζομαι, αφού την δική μου την Ιθάκη θα την συναντήσω. Η μετάβαση πάντα από το παλιό στο καινούργιο κρύβει ενδιάμεσα το κενό, το σκοτάδι και το φόβο του αγνώστου. Όσο δεν λυγίζεις και επιμένεις, επιθυμείς, ελπίζεις και πιστεύεις, τόσο διώχνεις μακριά τα σύννεφα της καταχνιάς και ο ήλιος της ψυχής σου θα σε οδηγήσει. Άσ’τον, εκείνος ξέρει καλό το δρόμο, γιατί γνωρίζει και τον τερματικό σταθμό σου.
Advertisment
——
Επιμέλεια: Μαρία Μουδάτσου: Κοινωνική Λειτουργός- Ψυχοθεραπεύτρια (Μέλος: ΕΛΕΣΥΘ, EFTA), MA Κοινωνική Πολιτική, Υποψήφια διδάκτορας Κοινωνικής Ιατρικής Πανεπιστημίου Κρήτης
- Όταν είσαι δίπλα μου… - 28 Σεπτεμβρίου 2020
- Το δεντράκι που μεγάλωσε - 21 Φεβρουαρίου 2018
- Όταν το μαζί πονάει - 31 Οκτωβρίου 2016
