Απόσπασμα από το βιβλίο του Alexander Loyd PhD, ND “Ο Κώδικας της Θέλησης“. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα
Η εξίσωση του Αϊνστάιν απέδειξε ότι όλα είναι ενέργεια. Αυτό σημαίνει ότι και η αγάπη είναι ενέργεια και, όπως οποιοδήποτε είδος ενέργειας, έχει μια συγκεκριμένη συχνότητα. Μάλιστα, η αγάπη και το φως αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και οι δύο αυτές ενέργειες έχουν θετικές και θεραπευτικές συχνότητες. Το φως είναι η πιο υλική εκδήλωση αυτής την ενεργειακής συχνότητας, ενώ η αγάπη η λιγότερο υλική εκδήλωση. Σε μια πολύ διαφορετική συχνότητα, έχουμε το σκοτάδι και το φόβο, που αποτελούν επίσης τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το σκοτάδι είναι η πιο υλική εκδήλωση, ενώ ο φόβος η λιγότερο υλική εκδήλωση.
Advertisment
Γνωρίζατε ότι ο μαγνητικός τομογράφος δεν φωτογραφίζει το σώμα σας, αλλά δημιουργεί μια εικόνα με βάση τις ενεργειακές συχνότητες που καταγράφει; Η πλήρης ονομασία του τομογράφου είναι «μηχάνημα απεικόνισης μαγνητικού συντονισμού», και ο συντονισμός αναφέρεται στις διαφορετικές συχνότητες. Τα μηχανήματα αυτά είναι προγραμματισμένα να ανιχνεύουν εκατοντάδες ενεργειακές συχνότητες, όπως, για παράδειγμα, η συχνότητα ενός υγιούς και ενός μη υγιούς ηπατικού κυττάρου. Όταν ο τομογράφος σαρώνει το σώμα και ανιχνεύει τη συχνότητα ενός μη υγιούς ηπατικού κυττάρου, το απεικονίζει ως μια σκοτεινή κηλίδα, επειδή ανιχνεύει στο ήπαρ του ασθενούς τη συχνότητα του σκοταδιού.
Έχω θέσει την εξής ερώτηση σε πάνω από διακόσιους γιατρούς: «Αν ο νους, το σώμα και οι μηχανισμοί αυτοΐασης του οργανισμού λειτουργούν τέλεια, είναι δυνατόν υπό φυσιολογικές, καθημερινές συνθήκες να αρρωστήσει κανείς;». Μέχρι στιγμής, η απάντηση που έλαβα όλες τις φορές ήταν «Όχι». Υπό φυσιολογικές, καθημερινές συνθήκες, αν το ανοσοποιητικό σύστημα και οι μηχανισμοί νοητικής και πνευματικής ίασης λειτουργούν τέλεια, πραγματικά είναι αδύνατον να αρρωστήσετε (εδώ δεν μιλάμε για την περίπτωση που κάποιος επισκέπτεται μια ξένη χώρα και προσβάλλεται από κάποιον τρομερό θανατηφόρο ιό που το σώμα του δεν έχει ξανασυναντήσει ποτέ).
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε δύο πράγματα για τους μηχανισμούς ίασης. Πρώτον, οι μηχανισμοί αυτοί δεν ελέγχουν μόνο το υλικό μας σώμα αλλά όλη μας την ύπαρξη – σωματική, νοητική και πνευματική. Εκτός από το ανοσοποιητικό σύστημα του υλικού σώματος, λοιπόν, υπάρχουν και οι μη υλικοί μηχανισμοί ίασης, που μας βοηθούν να νιώθουμε αγάπη, ευτυχία, γαλήνη και υπομονή αντί για θυμό, λύπη, φόβο, άγχος ή ανησυχία. Δεύτερον, τα αρνητικά συμπτώματα που εκδηλώνουμε (πόνος, φόβος, ασθένειες, θυμός κ.τλ.) δεν οφείλονται στην παρουσία του αρνητικού αλλά στην απουσία του θετικού. Σύμφωνα με το έργο της γιατρού Κάρολαϊν Λιφ, στο σώμα μας δεν υπάρχουν μηχανισμοί –σωματικοί, συναισθηματικοί ή πνευματικοί– που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αρνητικές συνέπειες.
Advertisment
Αντίθετα, οι μηχανισμοί του σώματός μας προκαλούν μόνο τις θετικές συνέπειες της υγείας, της ζωτικότητας και της ανοσίας. Κάθε μηχανισμός του σώματός μας, στη φυσική του κατάσταση, λειτουργεί με σκοπό τη δημιουργία υγείας και ευτυχίας. Θεωρώ παράλογο να πιστεύουμε ότι η ασθένεια είναι μια φυσική κατάσταση του σώματός μας. Είναι σαν να πηγαίνουμε το χαλασμένο μας αυτοκίνητο στην αντιπροσωπεία και να ρωτάμε «Γιατί το κατασκευάσατε έτσι που να χαλάει;». Φυσικά, ο υπάλληλος θα μας κοιτάξει απορημένος και θα απαντήσει: «Δεν το κατασκευάσαμε επίτηδες έτσι ώστε να χαλάει. Κάποια δυσλειτουργία το έκανε να χαλάσει. Αφού έχετε να αλλάξετε λάδια σαράντα χιλιάδες χιλιόμετρα!».
Το σώμα μας λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Όταν συμβαίνει κάτι αρνητικό στη ζωή μας, οφείλεται πάντα σε δυσλειτουργία των θετικών μας μηχανισμών. Επιτρέψτε μου λοιπόν να αναδιατυπώσω όσα είπα προηγουμένως: Αν ο νους και το σώμα σας λειτουργούν όπως θα έπρεπε, αποκλείεται να αρρωστήσετε σωματικά και θα νιώθετε καλά σε μη σωματικό επίπεδο. Κυριολεκτικά είναι αδύνατον να βυθιστείτε στο φόβο, το άγχος, την ανησυχία, τη λύπη, το θυμό και σε άλλα αρνητικά συναισθήματα. Μόνο ένα πράγμα μπορεί να προκαλέσει δυσλειτουργία στους θεραπευτικούς μηχανισμούς σας: ο φόβος.
Όταν ο φόβος ενεργοποιεί την αντίδραση στρες, οι τράπεζες μνήμης σας εκπέμπουν ένα σήμα ή μια συχνότητα φόβου στον υποθάλαμο του εγκεφάλου σας που ενεργοποιεί το διακόπτη του στρες. Αν ο υποθάλαμός σας δεν λάβει αυτό το σήμα φόβου, δεν ενεργοποιεί το διακόπτη. (Δεν είναι σύμπτωση ότι η εναλλακτική ονομασία της αντίδρασης στρες είναι «αντίδραση φόβου».) Η αντίδραση αυτή αποτελεί μέρος του ενστίκτου επιβίωσης, που σας βοηθάει να παραμείνετε ζωντανοί. Η αντίδραση στρες πρέπει να ενεργοποιείται μόνο αν εκείνη τη στιγμή η ζωή μας βρίσκεται σε άμεσο και θανάσιμο κίνδυνο. (Όταν λέω «στρες», δεν εννοώ το υγιές στρες που δημιουργείται στο σώμα μας όταν του βάζουμε προκλήσεις, όπως συμβαίνει όταν γυμναζόμαστε. Το στρες αυτού του είδους ονομάζεται συχνά «καλό στρες» και το έχουμε ανάγκη για να παραμείνουμε υγιείς).
Όμως, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι; Σε πολλούς από εμάς, η αντίδραση μάχης ή φυγής ενεργοποιείται δέκα, δεκαπέντε ή είκοσι φορές τη μέρα, σε σημείο που το στρες γίνεται τρόπος ζωής. Για τρία χρόνια, χρησιμοποιούσα την Εξέταση Μεταβλητότητας του Καρδιακού Ρυθμού για να ελέγξω τον Θεραπευτικό Κώδικα, καθώς και άλλες μορφές θεραπείας. Μια από τις ερωτήσεις που έκανα στους εξεταζόμενους ήταν «Νιώθεις στρες;». Πάνω από το 90% των εξεταζόμενων που είχαν διαγνωστεί με σημαντικά επίπεδα κλινικού στρες, απαντούσαν πως, όχι, δεν ένιωθαν στρες. Γιατί; Επειδή το είχαν συνηθίσει. Είχε γίνει κάτι το φυσιολογικό, όταν θα έπρεπε να αποτελεί σπάνια εξαίρεση.
Ζούμε με στρες και ούτε καν το αντιλαμβανόμαστε. Κάθε καταστροφικό συναίσθημα που βιώνουμε βασίζεται στο φόβο. Για μισό λεπτό…σίγουρα θα υπάρχει κάποιο αρνητικό συναίσθημα που δεν έχει καμία σχέση με το φόβο, σωστά; Ας το σκεφτούμε. Αισθανόμαστε θυμό όταν αυτό που φοβόμαστε συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Αισθανόμαστε άγχος και ανησυχία όταν πιστεύουμε ότι αυτό που φοβόμαστε θα συμβεί στο μέλλον. Αισθανόμαστε λύπη και θλίψη όταν αυτό που φοβόμαστε έχει ήδη συμβεί και πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να το αντιστρέψουμε και ότι η ζωή μας έχει αλλάξει για πάντα. Έτσι δημιουργούνται τα αισθήματα της απελπισίας και της ανεπάρκειας.
Αισθανόμαστε μνησικακία όταν φοβόμαστε ότι κάτι δεν είναι σωστό και δίκαιο και μπορεί να μη διορθωθεί ποτέ. Νιώθουμε απόρριψη όταν φοβόμαστε ότι κάποιος δεν πρόκειται να μας αγαπήσει ή να μας αποδεχτεί ή όταν μας έχει ήδη απορρίψει, ενώ έχουμε ανάγκη να μας αποδεχτεί. Μπορώ να δώσω άπειρα παραδείγματα. Πραγματικά, κάθε αρνητικό εσωτερικό βίωμα της ζωής σας προέρχεται με κάποιο τρόπο από το φόβο και από το γεγονός ότι πιστεύετε κάποια αναλήθεια. Όλοι οι φόβοι οφείλονται στην απουσία της αγάπης, όπως το σκοτάδι οφείλεται πάντα στην απουσία του φωτός. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις που βασίζονται στο φόβο, αυξάνουν το στρες (όχι εκείνο που δημιουργείται από τη σωματική προσπάθεια και άσκηση) ενώ δεν βρίσκεστε σε άμεσο και θανάσιμο κίνδυνο.
Όποτε εγκλωβιζόμαστε από κάποια αρνητική πεποίθηση και σκέψη ή βιώνουμε συναισθήματα που βασίζονται στο φόβο (δηλαδή, οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα), μειώνουμε τη λειτουργία των θεραπευτικών μας μηχανισμών ή τους απενεργοποιούμε εντελώς. Αυτό σημαίνει πως όχι μόνο είμαστε ευάλωτοι σε νοσήματα και ασθένειες, αλλά και πως, αν η κατάσταση αυτή συνεχιστεί μακροπρόθεσμα, είναι σχεδόν εγγυημένο ότι στο μέλλον θα προσβληθούμε από κάποια σοβαρή ασθένεια. Ταυτόχρονα, μειώνουμε ή εκμηδενίζουμε την ευτυχία, την ευχαρίστηση, τα επιτεύγματα, την επιτυχία μας, καθώς και τη δυνατότητά μας να ζήσουμε μια πλήρη ζωή.
Προφανώς, δεν θέλουμε να ζούμε με φόβο και να απενεργοποιήσουμε τους θεραπευτικούς μας μηχανισμούς. Ποιο είναι, λοιπόν, το αντίδοτο στο φόβο μας; Η αγάπη. Στο βιβλίο του Love, Medicine and Miracles [Αγάπη, Ιατρική και Θαύματα], ο Μπέρνι Σίγκελ, γιατρός παγκοσμίου φήμης, γράφει ότι έχει δει να συμβαίνουν πολλά ιατρικά θαύματα χάρη στη δύναμη της αγάπης. Το ίδιο κι εγώ. Εδώ εισερχόμαστε στο κομμάτι της Φυσικής. Η συχνότητα της αγάπης εξουδετερώνει άμεσα τη συχνότητα του φόβου. Για να υπογραμμίσω τη σύνδεση ανάμεσα στην αγάπη, το φως και τη θεραπεία, η κυριολεκτική σημασία της αρχαίας εβραϊκής λέξης που σημαίνει «θεραπεύω» είναι «τυφλώνομαι από το φως».
Το 1952, η υγεία του Λέστερ Λίβενσον ήταν σε τόσο άσχημη κατάσταση, ώστε μετά το δεύτερο στεφανιαίο επεισόδιο οι γιατροί τον έστειλαν σπίτι για να πεθάνει. Τον προειδοποίησαν ότι ακόμα και ένα βήμα θα μπορούσε να αποδειχτεί μοιραίο. Περιττό να αναφέρω ότι αυτή η εξαιρετικά δυσοίωνη πρόγνωση συγκλόνισε τον Λίβενσον, ο οποίος άρχισε να ψάχνει λύση πέρα από τη σφαίρα της ιατρικής επιστήμης που, όπως ήταν εμφανές, δεν μπορούσε πια να τον βοηθήσει. Και βρήκε αυτή τη λύση στην αγάπη.
Βιώνοντας μια μεταμορφωτική επίγνωση σχετικά με την αγάπη, όμοια σχεδόν με τη δική μου, συνειδητοποίησε ότι αποτελούσε τη λύση σε όλα του τα προβλήματα. Ήταν τόσο απλό αλλά και τόσο βαθύ. Άρχισε να εστιάζει στην επιλογή να δείχνει αγάπη στους πάντες και τα πάντα και να διώχνει όλες τις σκέψεις και όλα τα συναισθήματα που δεν βασίζονταν σε αυτή. Σαν αποτέλεσμα, θεραπεύτηκε εντελώς και αφιέρωσε τα επόμενα σαράντα χρόνια της ζωής του για να διδάσκει στους άλλους αυτό που ο ίδιος είχε καταφέρει μέσω της Μεθόδου Σεντόνα και της Τεχνικής Απελευθέρωσης.
Τελικά, όλα καταλήγουν στη δύναμη που έχει η αγάπη να θεραπεύει οτιδήποτε βασίζεται στο φόβο, μεταξύ άλλων και τα σωματικά μας συμπτώματα. Σε αντίθεση με τις σκέψεις, τις πεποιθήσεις και τις αναμνήσεις που βασίζονται στο φόβο, εκείνες που βασίζονται στην αγάπη μειώνουν το σωματικό και μη σωματικό στρες βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Το αντίθετο του φόβου είναι η αγάπη. Κανένας φόβος δεν μπορεί να υπάρξει στην παρουσία της αγάπης, εκτός κι αν η κατάσταση στην οποία βρίσκεστε τη συγκεκριμένη στιγμή είναι απειλητική για τη ζωή σας. Η ιδέα ότι η αγάπη και ο φόβος είναι αντίθετα μπορεί να σας είναι πρωτόγνωρη, καθώς πολλοί νομίζουν ότι το αντίθετο του φόβου είναι η γαλήνη.
Υπό μια έννοια, αυτό ισχύει, γιατί η γαλήνη αποτελεί άμεση εκδήλωση της αγάπης και πηγάζει από αυτή. Είναι αδύνατον να έχει κανείς πραγματική γαλήνη (όχι απλώς περιστασιακή γαλήνη) χωρίς αγάπη. Ομοίως, αν έχετε αγάπη, θα έχετε γαλήνη, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις. Μπορεί να πιστεύετε, επίσης, ότι το αντίθετο της αγάπης δεν είναι ο φόβος αλλά ο εγωισμός. Από μια άποψη, θα είχατε και πάλι δίκιο. Αλλά ο εγωισμός αποτελεί άμεση έκφραση του φόβου και προέρχεται από αυτόν. Αν δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει εγωισμός. Ως ενήλικες, αν εξαλείψετε το φόβο, θα δείχνετε αυθόρμητα καλοσύνη και αποδοχή και θα θέλετε να βοηθάτε όσους έχουν ανάγκη. Είναι σαν να ανάβετε το φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, εξαφανίζοντας εντελώς το σκοτάδι.
Η αγάπη είναι η κατάσταση από την οποία πηγάζουν όλες οι αρετές: ευτυχία, γαλήνη, υπομονή, αποδοχή και πίστη. Ο φόβος είναι η κατάσταση από την οποία πηγάζουν όλες οι υλικές και μη υλικές δυσλειτουργίες, τα μπλοκαρίσματα, οι αποτυχίες και οι βλάβες. Ο φόβος δεν μπορεί να υπάρξει σε κατάσταση αγάπης, όπως και το σκοτάδι δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα χώρο γεμάτο φως. Η αγάπη θεραπεύει, ο φόβος σκοτώνει. Όσα συζητάμε εδώ αποτελούν κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου σε επίπεδο σωματικό, συναισθηματικό, οικονομικό, σχέσεων, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο μπορείτε να φανταστείτε.
