Όταν είσαι 18 νομίζεις ότι τα 30 είναι πολύ μακριά. Επίσης, νομίζεις ότι όσοι είναι 30 ή κοντά στα 30 είναι «μεγάλοι» και ανήκουν σε μια άλλη γενιά. Όμως, όταν κλείσεις για μια στιγμή τα μάτια σου και λίγο αργότερα τα ανοίξεις ξανά, συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά είσαι πλέον 30. Και βλέποντας την τούρτα με τα κεράκια μπροστά σου, αναρωτιέσαι πότε το πρώτο κεράκι μετατράπηκε από 1 σε 2 και πότε από 2 σε 3.
Έτσι, λοιπόν, με κάποιον περίεργο τρόπο διακτινίστηκα και εγώ από τα 18 στα 28 και γυρίζοντας πίσω το βλέμμα μου αντίκρισα μια ολόκληρη δεκαετία ενήλικης ζωής που μου έμαθε ότι το να μεγαλώνεις είναι μια διαδρομή γεμάτη εκπλήξεις. Όταν γίνεσαι 18 περνάς τυπικά από την εφηβεία στην ενηλικίωση και έχεις πρακτικά όλα τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία που τόσα χρόνια ονειρευόσουν. Και αυτό είναι τέλειο. Συνήθως, νιώθεις ότι η ζωή που έχεις μπροστά σου μοιάζει με έναν ωκεανό με αναρίθμητες δυνατότητες και επιλογές και ότι έχεις επιτέλους την ελευθερία να κολυμπήσεις όπως και προς όπου επιθυμείς. Θέλεις να γευτείς τα πάντα και να ζήσεις τα πάντα. Νιώθεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο.
Advertisment
Λίγα χρόνια αργότερα συνειδητοποιείς ότι η ζωή κυλά λίγο πιο γρήγορα απ’ ότι προλαβαίνεις να αντιληφθείς και σύντομα βλέπεις μπροστά σου 28 κεράκια. Τότε αισθάνεσαι ότι αυτή που νόμιζες ότι θα είναι η πιο διασκεδαστική και πιο ενδιαφέρουσα δεκαετία της ζωής σου τελειώνει προτού προλάβεις να κάνεις όλα αυτά που είχες σχεδιάσει. Δεν έχεις ταξιδέψει όσο θα ήθελες, δεν έχεις τη δουλειά που ονειρευόσουν, δεν είσαι με τον/τη σύντροφο που πίστευες ότι θα είχες βρει και κυρίως δεν νιώθεις πλέον καμία βεβαιότητα για το τι θα κάνεις από εδώ και πέρα. Οι σκέψεις, οι στόχοι, τα όνειρα και οι προσδοκίες έχουν γίνει ένα κουβάρι στο μυαλό σου και αναρωτιέσαι πώς γίνεται όλα να εξελίχθηκαν τόσο διαφορετικά και τόσο απρόβλεπτα.
Σιγά-σιγά, όμως, καταλαβαίνεις ότι η πραγματική ζωή είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ αυτό που φανταζόσουν τα βράδια πάνω από το βιβλίο «Ιστορία Γενικής Παιδείας». Ότι οι αλλαγές είναι πολλές και οι ανατροπές ακόμα περισσότερες. Ότι οι ευχάριστες και οι δύσκολες στιγμές εναλλάσσονται γρήγορα και απροειδοποίητα. Ότι οι άπειρες διαθέσιμες εμπειρίες και επιλογές μερικές φορές σε μπερδεύουν, αντί να σου δημιουργούν ευκαιρίες. Και ότι το να χτίσεις με τα όνειρά σου το δικό σου «μονοπάτι» είναι ο πιο μεγαλειώδης και ταυτόχρονα ο πιο απαιτητικός στόχος που μπορείς να βάλεις στον εαυτό σου.
Συνειδητοποιώντας όλα αυτά, βλέπεις ότι η ζωή σου είναι κάτι πολύ πιο πολυδιάστατο από αυτό που είχες προβλέψει, αλλά και από αυτό που θα μπορούσες να έχεις φανταστεί. Το μόνο που απλοποιεί τα πράγματα είναι ότι δεν μπορείς να τη βάλεις στο rewind, ούτε να τη σταματήσεις. Η μόνη διαθέσιμη πορεία είναι προς το μέλλον.
Advertisment
Ευτυχώς, όμως, αυτή είναι και η καλύτερη. Γιατί το να πηγαίνεις προς τα πίσω δεν έχει νόημα, ενώ το να μένεις σε στασιμότητα οδηγεί κάποια στιγμή σε αδιέξοδο. Οπότε, πιστεύω ότι η ζωή έχει καλούς λόγους για να επιλέγει να κινείται κοιτώντας μόνο μπροστά. Το κάνει για να σε παρακινήσει να κοιτάς και εσύ μπροστά και να μην σταματήσεις ποτέ να προσπαθείς και να εξελίσσεσαι. Και κυρίως το κάνει γιατί ξέρει ότι το επόμενο βήμα σου θα είναι το πιο σπουδαίο και το πιο θαρραλέο. Ανεξάρτητα από το ποιο είναι το νούμερο πάνω στην τούρτα σου.
Για αυτό βάλε τα πιο άνετα παπούτσια σου και συνέχισε το ταξίδι. Αφουγκράσου προς τα πού θέλεις να πας και απόλαυσε τη διαδρομή σου. Όσο περισσότερο μπορείς. Και να θυμάσαι ότι η ζωή δεν μετριέται σε χρόνια, αλλά σε βήματα. Α, και όταν βρεθείς μπροστά στα επόμενα κεράκια σου, κάνε μια ευχή και πάρε βαθιά ανάσα, όχι μόνο για να τα σβήσεις, αλλά και για να ετοιμαστείς για την επόμενη συγκλονιστική χρονιά της ζωής σου.
Έρικα Α.
