Απόσπασμα από το βιβλίο του Κάρλος Καστανέντα “Η Δύναμη της Σιωπής”, Εκδόσεις Κάκτος (1988)
……«θα ‘λεγες, ποτέ, δον Χουάν, ότι ο θάνατος είναι ο μόνος εχθρός που έχουμε;» τον ρώτησα μια στιγμή αργότερα.
Advertisment
«Όχι», είπε πειστικά. «Ο θάνατος δεν είναι εχθρός, αν κι έτσι μοιάζει. Ο θάνατος δεν είναι η καταστροφή μας, αν κι έτσι νομίζουμε».
«Τι είναι λοιπόν, αν δεν είναι η καταστροφή μας;» ρώτησα.
«Οι μάντεις λένε ότι ο θάνατος είναι η πρόκληση μας. Γεννιόμαστε για ν’ αντιμετωπίζουμε αυτή την πρόκληση, τόσο οι μάντεις όσο και οι κοινοί άνθρωποι. Οι μάντεις το ξέρουν, οι κοινοί άνθρωποι όχι».
Advertisment
«Εγώ, δον Χουάν, θα ‘λεγα ότι η ζωή, κι όχι ο θάνατος, είναι πρόκληση».
«Η ζωή είναι ο τρόπος με τον οποίο μας προκαλεί ο θάνατος», είπε. «Ο θάνατος είναι η ενεργή δύναμη. Η ζωή είναι η πίστα. Και σ’ αυτή την πίστα συναντώνται μόνο δυο αντίπαλοι κάθε φορά: ο καθένας μας κι ο θάνατος».
«Θα ‘λεγα, δον Χουάν, ότι οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι αυτές που προκαλούν», είπα.
«Καθόλου», αντιγύρισε. «Εμείς είμαστε παθητικοί. Σκέψου το. Αν κινούμαστε είναι μόνο γιατί αισθανόμαστε την πίεση του θανάτου. Ο θάνατος καθορίζει το ρυθμό των πράξεων και συναισθημάτων μας και μας σπρώχνει αδιάκοπα μέχρι που μας σπάζει και κερδίζει το γύρο ή αλλιώς ανακηρυσσόμαστε νικητές, πέρα από κάθε προγνωοτικά και νικάμε το θάνατο.
