Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα ελεύθερο πουλί. Πετούσε στον ουρανό και ζούσε πιάνοντας σκουλήκια, κολυμπούσε τα καλοκαίρια και ήταν όπως όλα τα άλλα πουλιά.
Αλλά είχε μια συνήθεια: κάθε φορά που κάτι συνέβαινε στη ζωή του, είτε καλό είτε κακό, το πουλί σήκωνε και μια μικρή πέτρα από το έδαφος. Κάθε μέρα καθόταν και έβλεπε τα πετραδάκια, γελούσε με τις όμορφες στιγμές, έκλαιγε για τις κακές στιγμές. Κουβαλούσε τα πετραδάκια πάντα μαζί του, είτε πετούσε στον ουρανό, είτε περπατούσε στη γη, δεν τα άφηνε ποτέ και πουθενά.
Advertisment
Με τον καιρό το πουλί που πετούσε ελεύθερα, δεν μπορούσε πλέον ούτε να περπατήσει σωστά στη γη, ήταν αδύνατο να μετακινηθεί από μόνο του. Δεν μπορούσε ούτε να κυνηγήσει πλέον. Μόνο η βροχή το ξεδιψούσε. Παρόλες τις δυσκολίες, το πουλί πρόσεχε σαν τα μάτια του όλα τα πετραδάκια του, τις ανεκτίμητες αναμνήσεις του.
Μετά από λίγο καιρό το πουλί πέθανε από την πείνα και τη δίψα. Το μόνο που απέμεινε να θυμίζει για πολύ καιρό το πουλί, ήταν μία στοίβα από άχρηστες πέτρες.
Απόδοση: Πάνος Τσινόπουλος – Σύμβουλος επικοινωνίας & μάρκετινγκ
Advertisment
- Προσωπικός στόχος: Κάθε βήμα που κάνουμε προς αυτόν και μια απάντηση σε ό,τι μας κρατάει πίσω - 16 Σεπτεμβρίου 2020
- Αρχιτέκτονας εφηύρε σκηνή που συλλέγει βρόχινο νερό και αποθηκεύει ηλιακή ενέργεια - 14 Φεβρουαρίου 2020
- Ο δρόμος προς την αλλαγή - 18 Ιανουαρίου 2019
