Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Η προσκόλληση είναι συνώνυμο της εμμονής, της εξαρτημένης σχέσης που προκαλεί εθισμό με το αντικείμενο άψυχο ή έμψυχο. Δημιουργείται αθόρυβα μέσα από την επαναλαμβανόμενη υπερθετική σχέση με οτιδήποτε περιέχει ηδονή κι αναδύει ευχάριστα συναισθήματα. Ακόμη κι η υπερβολική αγάπη είναι ικανή να επιφέρει ένα τέτοιο αποτέλεσμα, όταν είναι ιδιοτελής. Θα μπορούσε να είναι αδιάφορη αν δεν εμφάνιζε δυσάρεστες παρενέργειες κατά την ώρα του απροσδόκητου αποχωρισμού και κατά ένα φαινομενικά ανεξήγητο λόγο, η προσκόλληση προκαλεί την ζωή κι η τελευταία λες και ζήλεψε τον παράφορο «έρωτα» του «μεθυσμένου» από ηδονή ανθρώπου, κινεί θεούς και δαίμονες για να σπάσει τούτα τα δεσμά.
Advertisment
Γιατί άραγε η ζωή γίνεται τόσο σκληρή με ότι μας αρέσει πολύ; Γιατί προσπαθεί να αρπάξει με κάθε τρόπο αυτό που αγαπάμε παράφορα ενώ ξέρει πως αυτός ο χωρισμός μπορεί να αποβεί μοιραίος;
Επειδή η ζωή δεν αγαπά τις προσκολλήσεις, καθώς η προσκόλληση είναι μια μέγγενη που πνίγει τις στιγμές, είναι ένα δόκανο που προσπαθεί να παγιδέψει τις ανθρώπινες ψυχές για να μην ανυψωθούν από την ύλη, είναι θάνατος αργός κι ύπουλος που χώνει τα μαχαίρι του απαλά και γλυκά, κοιμίζει με την ηδονή του κι όταν το θύμα του ξυπνήσει θα είναι αργά, θα έχει χάσει αυτό που τόσο σφιχτά κρατούσε, αλλά πριν απ’ όλα θα έχει ήδη χάσει το μέτρο και τον εαυτό του. Η ζωή αγαπά το μέτρο και την εγκράτεια, γι αυτό και είπε: Παν μέτρο άριστον και μηδέν άγαν.
Όλα τα δημιουργήματα στη ζωή είναι εφήμερα, αυτό φυσικά δεν αποτελεί είδηση, ο καθένας γνωρίζει ότι κάθε τι υλικό έχει ημερομηνία λήξεως. Όταν λέμε υλικό, για μην επικρατήσει σύγχυση καθώς τα πάντα είναι από ύλη, εννοούμε τη τρίτη διάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Η φθορά λοιπόν είναι αναπόφευκτη καθώς η ενέργεια της ζωής έχει τόση δύναμη που τίποτε δε μπορεί να της αντισταθεί. Αλλά τι είναι αυτό που φθείρεται και πως μπορεί ο άνθρωπος να μη χάσει αυτό που ποθεί;
Advertisment
Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει πώς να κρατά ζωντανό αυτό που του αρέσει κι άθελα του αργά-αργά το οδηγεί στον θάνατο. Αν δε το αντιληφθεί μόνος του, τότε επεμβαίνει η ίδια η ζωή και το παίρνει μες από τα χέρια του, ίσως γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να τον σώσει, αφού αυτός που στ’ αλήθεια κινδυνεύει είναι ο άνθρωπος που άθελα του παρασύρεται από τα πάθη του και βυθίζεται σε μια κινούμενη άμμο ξεχνώντας τον αρχικό του προορισμό.
Θα πρέπει να δράσουμε διαφορετικά αν θέλουμε να ρουφήξουμε τις χαρές της ζωής δίχως αυτή να στερέψει, όπως η μέλισσα που ρουφά το νέκταρ από ένα λουλούδι αλλά δε το μαραίνει και για να το πετύχουμε αυτό είναι αναγκαίο να διαλογισθούμε πάνω σε κάποια αξιώματα, μερικά εκ των οποίων ίσως ακουστούν παράδοξα.
► Το μόνο σταθερό στη ζωή, είναι η αλλαγή. Όταν κάτι παραμένει για πολύ καιρό στάσιμο μπαίνει στο μάτι του κυκλώνα, όχι επειδή η ζωή το ζήλεψε αλλά επειδή είναι στη φύση της ζωής τα πάντα να κινούνται: «Τα πάντα ρεί» είπε ο Ηράκλειτος. Μέσα από αυτή την διαπίστωση αποκαλύπτεται ένα μεγάλο μυστικό: Αυτό που κινείται συνεχώς κι έχει την δυνατότητα να αλλάζει, ανανεώνεται αναζωογονείται κι έτσι παραμένει πάντα ζωντανό. Ωστόσο ο άνθρωπος έχει τη τάση να βολεύεται, να επαναλαμβάνει μηχανικά τα ίδια πράγματα, να προσκολλάται σε ότι του αρέσει, αλλά με έναν τρόπο που τον καθιστά δούλο της ηδονής και της συνήθειας.
► Αν θέλεις να διατηρήσεις το νερό στις χούφτες σου πρέπει να τις κρατήσεις ανοιχτές, αν τις σφίξεις δε θα μείνει μέσα ούτε μια σταγόνα. Επειδή τα πάντα είναι καθαρή ενέργεια η οποία παρουσιάζεται στα μάτια μας μέσα από διάφορες υλικές μορφές, όλα ρέουν γύρω μας αλλά και μέσα μας, είμαστε αγωγοί που μας διαπερνά η ροή των συμπαντικών ενεργειών. Όταν μας διακατέχουν αρνητικά συναισθήματα, όπως απόγνωση, φόβος, θυμός και ζήλεια τότε οι δίοδοι φράζουν και δεν επιτρέπουμε στις ενέργειες να εισέλθουν και να κυκλοφορήσουν μέσα μας κι αν αυτά τα συναισθήματα γεννηθούν ενόσω εκείνες είναι μέσα μας τότε τις μετουσιώνουμε σε ένα δηλητηριασμένο χείμαρρο που ξεχύνεται στις αρτηρίες μας.
Όταν είμαστε χαλαροί και θετικοί όχι μόνο επιτρέπουμε στις ευεργετικές ενέργειες να μας πλημμυρίσουν αλλά ταυτόχρονα τις έλκουμε, γινόμαστε θετικά φορτισμένοι μαγνήτες κι αυτές μας γεμίζουν αφθονία κι αρμονία. Αν όμως επιχειρήσουμε να κρατήσουμε με τη βία μέσα μας αυτή την ενεργειακή ροή, τότε θα τις εξαναγκάσουμε να αναζητήσουν με ορμή ένα μονοπάτι διαφυγής, έτσι από κανάλι ροής μετατρεπόμαστε σε δοχείο συγκράτησης, σε ένα κλειστό κύκλωμα που προσπαθεί να αποκτήσει την αποκλειστικότητα κι η πίεση που ασκούν οι ενέργειες είναι πολύ πιθανόν να εκφραστεί πρώτα με πόνο κι εν συνεχεία ως ασθένεια του φυσικού σώματος ή να καταλήξει σε μια απότομη έκρηξη που θα εκδηλωθεί στο φυσικό, με μια αναπάντεχη απώλεια αυτού που είχαμε ασφυκτικά αγκαλιάσει γύρω μας.
Άρα υπάρχουν δυο είδη ενεργειακού εμφράγματος: Το ένα συμβαίνει κατά την είσοδο, όταν βιώνουμε ανασφάλεια κι απόγνωση τότε δεν επιτρέπουμε στις ενέργειες να εισέλθουν, οπότε δε μπορούμε να δεχθούμε στη ζωή μας αυτό που επιθυμούμε, επειδή στην ουσία εμείς δε το αφήνουμε να εμφανιστεί και το άλλο όταν μέσα μας ξυπνάει ο φόβος της απώλειας κι ενώ έχουμε ήδη αυτό που θέλουμε, εξαρτόμαστε απ’ αυτό, το κρατάμε σφιχτά στην αγκαλιά μας γιατί νιώθουμε ότι δίχως αυτό δε μπορούμε να ζήσουμε και μ’ αυτές τις σκέψεις βαδίζουμε κόντρα τη ροή.
Η προσκόλληση δημιουργεί αρνητικές σκέψεις απώλειας, που εγείρουν συναισθήματα φόβου, ζήλειας και θυμού. Η ασίγαστη απόλαυση, η ηδονή που μας προκαλεί το πάθος θολώνει το μυαλό και μια σκέψη πιθανού αποχωρισμού δημιουργεί σενάρια τρόμου. Η ζωή αφουγκράζεται τους ενδόμυχους κραδασμούς κι όταν διαγνώσει τα παραπάνω συναισθήματα ένα μάθημα είναι ήδη έτοιμο για αποστολή και μην αναρωτιέστε ποιος θα είναι ο παραλήπτης.
► Όλα στη ζωή είναι εφήμερα αλλά τίποτε δε πεθαίνει. Όλα ρέουν, φεύγουν κι έρχονται όπως η παλίρροια κι η άμπωτη αλλά κάθε τόσο παίρνουν μια νέα μορφή. Η ζωή είναι ποταμός γεμάτος από μαιάνδρους , πότε χάνεται πίσω από θεόρατα όρη και πότε κυλά ορμητικά ανάμεσα σε εύφορα λιβάδια για να χυθεί σε απέραντους ωκεανούς, να πάρει λίγη γεύση απ’ το αλάτι τους, να γίνει ατμός, να γίνει βροχή και πάλι ξανά απ’ την αρχή. Αυτό είναι ενθαρρυντικό, αλλά δε μπορεί να κατανοηθεί επειδή έχουμε αδυναμία να δούμε πίσω από τις μορφές. Τα άψυχα αντικείμενα μπορούν να δημιουργηθούν εκ νέου, οπότε είναι στο χέρι μας να εργαστούμε προς αυτό το σκοπό αν κι εφόσον τα χάσουμε για κάποιο λόγο.
Τα έμψυχα όταν θελήσουν να φύγουν θα φύγουν κι αυτό δεν εξαρτάται απ’ εμάς, εκτός κι αν εμείς με τον τρόπο μας τα απομακρύναμε. Αυτό το σημείο χρήζει αυτογνωσίας κι αυτοβελτίωσης, συνεπώς η απώλεια έρχεται για να διδάξει. Ωστόσο όλα όσα αναφέρθηκαν απ’ την αρχή ερμηνεύουν τη φαινόμενο του χωρισμού.
Η προσκόλληση δεν έχει άμεση σχέση όταν ένα άτομο αποχωρήσει λόγω θανάτου του φυσικού σώματος, αλλά ο πόνος που προκαλεί είναι ανάλογος με το μέγεθος της. Εκείνες τις στιγμές η αξία της πνευματικής όρασης γίνεται πολυτιμότερη επειδή έτσι αποκαλύπτεται η θέαση της «άλλης» πλευράς και γινόμαστε μάρτυρες της αληθινής μορφής εκείνου που φεύγει. Γνωρίζουμε ότι στην ουσία ποτέ δεν έφυγε αλλά μετέβη σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας, μέχρι να έρθει και πάλι η εποχή που θα συναντηθούμε σε ένα νέο ταξίδι της ζωής, με ένα νέο σάρκινο ένδυμα. Αυτή η γνώση υπάρχει μέσα μας αλλά έχει θαφτεί βαθιά κάτω από πολλά στρώματα υλικής αυταπάτης και ματαιοδοξίας.
Αν αποδεχθούμε αυτό το αξίωμα τότε ο στόχος στη προκειμένη περίπτωση αλλάζει: Αντί να προσπαθούμε μάταια να κρατήσουμε κοντά μας αυτό που φεύγει ή να θλιβόμαστε για το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου, είναι πιο ωφέλιμο να ανασηκώσουμε το πέπλο της λήθης και να αφυπνίσουμε τη συνείδηση μας και τότε θα αποκτήσουμε την πραγματική όραση αλλά και τη μνήμη που θα μας θυμίσει ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, που πάμε και τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ.
Οι προσκολλήσεις έχουν μια ατέλειωτη ποικιλία και μας κρατούν σφιχτά δεμένους με τη πλάτη στο χώμα, όπως τον Γκιούλιβερ, τον γίγαντα ταξιδευτή που τον αιχμαλωτίσανε νάνοι με ατσάλινα νήματα ενόσω εκείνος είχε αποκοιμηθεί. Ένας γίγαντας δε μπορούσε να σπάσει τις κλωστές που τον κρατούσαν δέσμιο της ύλης, γιατί αν επιχειρήσουμε να αποσυμβολίσουμε το ταξίδι του Γκιούλιβερ, θα δούμε ότι πρόκειται για τον άνθρωπο-προσκυνητή ο οποίος ναρκωμένος από τις ηδονές της ζωής βυθίστηκε στην ύλη και πιάστηκε στον ιστό των προσκολλήσεων του, ο οποίος έγινε τόσο ισχυρός που δύσκολα μπόρεσε να τον αποτινάξει.
► Ακόμη κι ένας σκλάβος είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος αν ελέγχει τις ορέξεις του, κι ένας ελεύθερος άνθρωπος γίνεται ένας σκλάβος αν υποκύπτει στις επιθυμίες του.
Η ψυχή του ανθρώπου έχει έναν προορισμό, αν χαθεί στον πηγεμό για την Ιθάκη και πιεί με λαιμαργία απ’ το μεθυστικό ποτό της λάγνας μάγισσας ύλης-Κίρκης, θα μετατραπεί σε χοίρο και τότε μόνο ένας που έχει την σοφία του Οδυσσέα θα κατορθώσει να μείνει άνθρωπος και να ξεφύγει απ’ τα μάγια της. Η ζωή σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται αρωγός της ψυχής και προσπαθεί με το μαστίγιο της να τρομάξει, να αφυπνίσει κι όχι να τιμωρήσει ή να πληγώσει την προσωπικότητα του ανθρώπου. Ακόμη και μέσα σε μια θεομηνία όποιος συλλάβει το νόημα της δοκιμασίας θα λυτρωθεί κι ως έπαθλο θα του επιστραφεί αυτό που του ζητήθηκε να θυσιάσει. Αν αυτό σας θυμίζει την θυσία του Αβραάμ που κλήθηκε να προσφέρει στο θεό το μονάκριβο γιό του, τότε έχετε κάνει σωστά τον νοερό συνειρμό.
► Αυτό που έχεις τη δύναμη να το αποχωριστείς ποτέ δε θα το χάσεις. Όταν επιτρέψουμε στις ενέργειες να κυκλοφορήσουν ελεύθερες τότε δεν θα επιχειρήσουν ποτέ να δραπετεύσουν, για ένα μυστήριο λόγο θα στροβιλίζονται συνεχώς γύρω μας, όπως τα έντομα έλκονται από το φως και θα μας επιτρέπουν να τις απολαμβάνουμε, σταλιά-σταλιά. Αυτό που θα τις κρατά δεμένες πάνω μας όπως έναν χαρταετό, είναι η εσωτερική μας γαλήνη κι ο αρμονικός συντονισμός μ’ αυτές.
► Οι δοκιμασίες στη ζωή έρχονται για να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας και των καταστάσεων κι όχι για να μας στερήσουν τη χαρά. Κάποτε, χίλια χρόνια πριν, ο μάγος Μέρλιν έδωσε στον μικρό Αρθούρο να φάει ένα πιάτο απ’ την αγαπημένη του σούπα και μόλις εκείνος απόλαυσε την πρώτη κουταλιά, ευθύς την άρπαξε από μπροστά του. Ο Αρθούρος δεν έκρυψε την αδιαφορία του, ωστόσο προτίμησε να μην αντιδράσει, αντ’ αυτού ξάπλωσε να κοιμηθεί αμίλητος. Μόλις ξύπνησε αντίκρισε μπροστά του ένα αχνιστό πιάτο απ’ την αγαπημένη του σούπα. Η συνείδηση γεύεται όλη την ουσία με μία μπουκιά, όλο το υπόλοιπο γεύμα ικανοποιεί τις ορέξεις της αχόρταγης προσωπικότητας
► Να ζεις σαν να μην έχεις τίποτε κι όλα θα σου ανήκουν. Στην απλότητα κρύβεται ο πλούτος της ζωής. Η ευτυχία είναι μια διαδρομή γεμάτη μικρές στιγμές που τις μαζεύεις με λαχτάρα, όπως ένα παιδί χαρούμενο σκύβει και κόβει ευωδιαστά λουλούδια για να πλέξει ένα υπέροχο μπουκέτο μόνο και μόνο για να το χαρίσει σε άλλους. Ζει την στιγμή αλλά όχι με πλεονεξία, όχι για το ίδιο αλλά για να μοιραστεί το απόσταγμα της με όσους αγαπά.
Η ευτυχία δεν είναι ο προορισμός αλλά το μονοπάτι που οδηγεί σ’ αυτόν, δεν είναι όμως ένας δρόμος που θα ακολουθήσει ο διαβάτης στη τύχη αλλά στην ευ-τύχη. Τύχη όμως δε σημαίνει τυχαίο όπως μας έχουν συνηθίσει να πιστεύουμε, αλλά είναι το οικοδόμημα, άρα η ευτυχία είναι αυτό που ο καθένας έχει με κάλος οικοδομήσει. Συνεπώς στην τρίτη διάσταση ακόμη κι έτσι η ευτυχία είναι μια έννοια υποκειμενική, ωστόσο το αληθινό της νόημα είναι πολύ απλό: Είναι να μην έχεις τίποτε, να μην ελπίζεις σε τίποτε και τότε θα είσαι ελεύθερος. Νίκος Καζαντζάκης. Από έναν τέτοιο άνθρωπο δεν λείπει τίποτε, επειδή όσο πιο πολλές επιθυμίες έχει κάποιος τόσο πιο πολύ ανικανοποίητος γίνεται.
Συνεχίζεται…
- Δύσκολες καταστάσεις στη ζωή: Τελικά είναι προβλήματα ή λύσεις; - 10 Νοεμβρίου 2022
- Η καθημερινότητα ως προβολή του «αόρατου κόσμου» - 31 Ιανουαρίου 2022
- Η ψυχολογία της καθημερινότητας: Επιθυμίες και διαπροσωπικές σχέσεις - 13 Νοεμβρίου 2021
