Γράφει η Τάμι Γκεκτσιάν
Θα είναι η ίδια ποσότητα νερού και το ίδιο πόσιμο, μα θα το βλέπεις έτσι μπλαβιασμένο και θα σε απωθεί, δε θα το θες. Έτσι είμαστε και οι άνθρωποι ∙ Φτιαγμένοι από σταγόνες, άπειρες σταγόνες.
Advertisment
Είναι σχεδόν μαγικό… εκατό χαρίσματα, χίλια συναισθήματα, εκατομμύρια πράξεις μας, είναι ικανές να εξατμιστούν, να βρωμίσουν, να ξεθωριάσουν με ένα ψέμα, μια απιστία, μια προδοσία. Θα είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, μα θα μας κοιτούν και δε θα μας αναγνωρίζουν πια ∙ θα φαντάζουμε στα μάτια τους σαν κάτι ξένο, κάτι ασύμμετρο στα γούστα τους. Μα εμείς θα είμαστε αυτό που ήμασταν. Θα τυραννιόμαστε σε σκέψεις, θα αναρωτιόμαστε πως δεν μπορεί να μη δε το καταλαβαίνουν.
Το ξέρουμε από τώρα, θα ζητάμε αν έρθει αυτή η στιγμή απεγνωσμένα τη συγχώρεση. Συγχώρεση… και αν έρθει; Σου λέω πως έρχεται λοιπόν. Πάντα θα είμαστε το μπλαβιασμένο νερό, δε θα υπάρχει γυρισμός. Τη στιγμή που μεταμορφώνεται το «νερό» κηρύσσεται ο αγώνας επιβίωσης του «κοίτα με, είμαι ο ίδιος».
Μπορεί φυσικά να ρίξαμε απερίσκεπτα, άδολα, άμυαλα το μελάνι και να το μετανιώσαμε την ίδια στιγμή. Μπορεί να μάθαμε, να μετανιώσαμε, να πονέσαμε, να είμαστε τώρα οι ίδιοι και καλύτεροι, μα τώρα έγινε μπλε το νερό, δεν πίνεται σου ξαναλέω. Θα το κοιτούν και δε θα το αναγνωρίζουν, δε θα τους θυμίζει καν αυτό που ήταν κάποτε ∙ που μπορεί να ήταν και κάτι υπέροχο.
Advertisment
Που ξέρεις όμως, κάποια στιγμή μπορεί και να βρούμε το χαμένο μας χρώμα, να μας κοιτούν και να μας αναγνωρίζουν. Θέλει χρόνο, κόπο, υπομονή και επιμονή. Το σχέδιο είναι απλό ∙ θα προσθέτουμε κάθε μέρα νέες, πιο δυνατές, σταγόνες ∙ ασταμάτητα. Κάποια στιγμή, κάποτε, το μπλαβιασμένο νερό ίσως και να ξαναπάρει το αρχικό του χρώμα.
Θα ακούσεις φυσικά να σου λένε, πως το νερό είναι άχρωμο, πως δεν μπορεί να το διακρίνει ανθρώπου μάτι. Εγώ θα σου πω πως έχει χρώμα, το χρώμα που του δίνεις ∙ είναι η αντανάκλαση αυτού που είσαι, αυτού που προσφέρεις. Σκέψου τη θάλασσα… ίσως το μπλε, γαλάζιο και τυρκουάζ, να είναι απλά η αντανάκλαση του χρώματος του ουρανού.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αναζητώ ένα μολύβι και μια κόλλα χαρτί ή μετέπειτα πληκτρολόγιο και οθόνη, για να αποτυπώσω σκέψεις, όνειρα, ιστορίες…
Όνειρο μου ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι θα έχουν τα μάτια τους κάτω στην ψυχή και το χαμόγελο κολλημένο πάνω στα χείλη.
Η Τάμι Γκεκτσιάν είναι συγγραφέας των βιβλίων "Λέξεις χωρίς ήχο" Εκδ. Γερμανός, "Κλεψύδρα ζωής" Εκδ. Πηγή και του e-book "Κινούμενη πόλη".
- Μου αρέσουν εκείνοι οι ταξιδευτές που συχνά τους λένε αφελείς, μα εκείνοι χαμογελούν και συνεχίζουν το ταξίδι… - 17 Νοεμβρίου 2021
- Η αύρα μας τα φταίει όλα - 3 Σεπτεμβρίου 2018
- Να τη φυλάς την ευτυχία σου, μόνο για αυτήν να είσαι εγωιστής - 20 Ιουνίου 2018
