Καμιά φορά ακούω την μοναξιά των ανθρώπων…
Δεν έχει στόμα, ούτε γλώσσα,
στα αυτιά μου όμως ηχεί σαν κραυγή!
Advertisment
Χωρίς λέξεις, χωρίς ήχους
Μία παρατεταμένη κραυγή για όλους και για όλα.
Άλλες φορές βλέπω την θλίψη τους…
Μία θλίψη χωρίς μελοδραματισμούς και κλάματα.
Συρρικνώνεται μέσα σ’ ένα βλέμμα,
κενό και άδειο χωρίς δάκρυα…
Advertisment
Έτυχε να νιώσω λίγη χαρά μέσα στην καρδιά ορισμένων…
Χαρά μεγάλη σε μέγεθος, μικρή σε διάρκεια.
Χαρά που δεν περιγράφεται με λόγια αλλά με χαμόγελα.
Χαρά στιγμιαία, που φουσκώνει σαν μπαλόνι, σ’ ανεβάζει στα ύψη,
και μέσα σ ένα βράδυ, σκάει και χάνεται οριστικά…
Έψαξα πολύ για να βρω την ευτυχία,
μα στο δρόμο θαρρώ πως χάθηκα!
Πήγα παντού! σε κάθε μέρος και γωνιά,
δεν την βρήκα πουθενά…
«Μάλλον δεν θα υπάρχει…» σκέφτηκα…
«Ή μήπως εγώ την ψάχνω σε λάθος μέρος;;»
Απόλυτη ευτυχία δεν υπάρχει, είναι βέβαιο…
Η ζωή μας όμως είναι γεμάτη από στιγμές ευτυχίας!
«Και που είναι; δεν τις βλέπω! γιατί κρύβονται;;»
Δεν κρύβονται, αντιθέτως βρίσκονται παντού…
Αρκεί να έχεις την διάθεση, και την θέληση,
για να μπορέσεις να αντιληφθείς την ύπαρξη τους!
Κάθε μέρα, μέσα σε κάθε λεπτό και κάθε μας στιγμή,
η ευτυχία είναι εκεί έξω,
περιπλανιέται και σε περιμένει να την ανακαλύψεις…
Δεν θέλει προσπάθεια!
Η ευτυχία είναι παντού!
Σ’ ένα χαμόγελο, σε μία αγκαλιά,
Σε μία καλημέρα και μία καληνύχτα από τα αγαπημένα μας πρόσωπα…
Στο φώς του ήλιου, στην ηρεμία της βροχής, στη λάμψη των ματιών,
στο παιδικό αθώο βλέμμα, στο άγγιγμα των χεριών, στο χάδι της στιγμής…
Η ευτυχία είναι παντού!
Ζει μέσα στην καρδιά μας, αρκεί να το αντιληφθείς σύντομα και να την αφήσεις να εισχωρήσει μέσα σου…
Είναι στα αλήθεια παντού! Εσύ ακόμα την ψάχνεις;
Λίλα Παντελίδου – Δημοσιεύεται με άδεια από το www.thessalonikiartsandculture.gr
