Της συγγραφέως Ρίνας Σερέτη
Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε ο καλλιτέχνης και μαζί του αυτός που ήθελε να αποκωδικοποιήσει το τρόπο που εκφραζόταν. Ο καλλιτέχνης, λέει ο παραμυθάς, δεν έχει ανάγκη να μιλήσει την γλώσσα των ανθρώπων αρκεί να αισθανθεί πως έχει “μιλήσει” την γλώσσα της ψυχής τους. Υπάρχουν καλλιτέχνες αυτόφωτοι και ετερόφωτοι φώναξε ο φιλόσοφος!
Ο αυτόφωτος καλλιτέχνης είναι αυτός που “αυθεντικό” είναι το μελάνι του και η κάθε στιγμή του οι λέξεις, τα χρώματα ή οι νότες στο χαρτί.
Ο ετερόφωτος καλλιτέχνης στα περισσότερά του βήματα συνοδεύεται από μια μούσα. Στην δική του πραγματικότητα, η ζωή είναι η μούσα και η τέχνη είναι ο καλλιτέχνης. Η τέχνη μέσα από την ζωή της μούσας παύει την προσωπικότητά του καλλιτέχνη κι όλα αποκτούν παλμό μέσα από τους χτύπους της δικής της ψυχή.
Η κατάρα του ετερόφωτου καλλιτέχνη είναι πως δεν μπορεί να αγαπήσει κανέναν και τίποτα. Παθιασμένος από έρωτα με την εκάστοτε μούσα, ο καλλιτέχνης παραδίνεται στην έμπνευση που πηγάζει μέσα από την ψυχή της και έτσι ερωτεύεται τον ίδιο του τον εαυτό! Εκείνος αδειάζει την μούσα του ενώ γεμίζει δύναμη μέσα από την ομορφιά της έκφρασής του ξυπνώντας τον νάρκισσο μέσα της. Εκείνη γίνεται η πρωταγωνίστρια σε ένα έργο το οποίο ουσιαστικά της ανήκει ενώ ο καλλιτέχνης εξελίσσοντάς το, νιώθει πιο ζωντανός από πότε. Νάρκισσος κι ο ίδιος ζει στο έργο του μέσα από όλες του τις πράξεις αρχή, μέση και τέλος.
Όταν το έργο τελειώσει η μούσα ξεγυμνωμένη πια παύει να τον εμπνέει όπως στην αρχή. Μετά την θεοποίησή της έρχεται η στιγμή της μοναξιάς της, η μούσα αισθάνεται εγκατάλειψη ενώ ο καλλιτέχνης ολοκλήρωση. Παύση φιλόσοφε, φώναξε ευθύς αμέσως ο αρχαίος μυθοποιός και μυθογράφος το μετά μου ανήκει είναι ο μύθος του Νάρκισσου!
Ο Νάρκισσος ερωτευμένος με την εικόνα του αφήνει στην άκρη την ύπαρξη της μούσας “δίδυμης αδελφής”,”νύμφης”, “πηγής”. Οι εκδοχές είναι πολλές, σημασία έχει όμως πως η δική του εικόνα είναι το έργο του δηλαδή η έκφραση της δικής της ψυχής! Σε όλες τις εκδοχές ο Νάρκισσος πεθαίνει. Η “μούσα” όμως άλλοτε ζει και εκδικείται κι άλλοτε πεθαίνει και η ίδια.
Μιλώ σε εσένα που κάποτε έγινες μούσα και τώρα πενθείς την εγκατάλειψη, την μοναξιά, την απόρριψη, σου λέω να ανατρέξεις στο έργο που φτιάχτηκε από εσένα μα όχι για εσένα. Η αλήθεια είναι εκεί, η δύναμη είναι εκεί και σου ανήκει. Κάνε την κτήμα σου και πάτα γερά στα πόδια σου. Πέτα μακριά την ψευδαίσθηση του καλλιτέχνη που θέλει να σε αποδυναμώσει, υπενθυμίζοντάς σου πως του ανήκεις. Σαν καλλιτέχνης σου μιλώ κι άκου με καλά…
Το μόνο που ανήκει σε εκείνον είναι το είδωλο μιας ομορφιάς που σμιλεύθηκε και απέκτησε ζωή επειδή εσύ το ανάστησες με την δική σου ανάσα! Δεν υπάρχει είδωλο, εσύ είσαι η ίδια η εικόνα της ζωής που μπορεί να υπάρχει μακριά από καθρέπτες και είναι πέρα για πέρα αληθινή και το μια φορά και έναν καιρό αναπνέει το δικό σου οξυγόνο!
