Της Χαράς Χρυσάφη
Ανασαίνω μιαν Ανάσταση,
κόκκινη και αμόλυντη,
λιτή και μια.
Γιατί τούτη η αρχή είναι σίγουρη.
Δίχως θάνατο, με νίκη και με δάφνες,
τώρα περπατώ, ταπεινά.
Κι ας σταυρώθηκα, με πόνο και με δάκρυ.
Λόγχη και καρφιά επίγεια με δέσανε.
Τώρα θωρώ μόνο το φως.
Άσπρο και άσπιλο γέμισε καρδιά,
ψυχή και χέρια.
Μύρισε και η Άνοιξη.
Ευωδιά και ελπίδα μπλεγμένες σε στεφάνι.
Ανασαίνω μιαν Ανάσταση.
Που ‘ναι δική μου, δική σου, δική μας.
Και ο Θεός χαίρεται.
Γιατί τούτη τη λύτρωση κατάφερε,
για μένα, για σένα, για εμάς.
