Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας
Από την ώρα που γεννιόμαστε ως την ώρα που πεθαίνουμε μέσα στα πόδια μας είναι. Πεισματικά σφιχταγκαλιασμένος με τη ζωή. Λες και ρώτησε κανέναν αν τον θέλουμε, αν τον έχουμε ανάγκη. Τι νομίζει δηλαδή; Ότι δεν μπορούμε χωρίς αυτόν; Εγωισμός μέχρι θανάτου…
Όμως τώρα, εμείς οι κοινοί θνητοί, ας το πάρουμε απόφαση. Ας συμφιλιωθούμε, ας το αποδεχτούμε. Ήταν, είναι και θα είναι εδώ. Πριν και μετά από εμάς. Αυτός μας υποδέχεται, αυτός μας ξεπροβοδίζει. Αυτός είναι ο σύ-ζυγος της ζωής.
Ίσως, λέω ίσως, αν σταματήσουμε κι εμείς να του γκρινιάζουμε, να τον φοβόμαστε, να τον αποφεύγουμε, ίσως κι αυτός, να μας δείξει ένα πιο φωτεινό του πρόσωπο… Ίσως το μαύρο να γίνει γκρι. Κάτι είναι κι αυτό… Γκρι με κίτρινο πάει. Γκρι με μπλε πάει. Γκρι με κόκκινο πάει… Όλα πάνε δηλαδή, όρεξη να έχεις… Όρεξη για ζωή.
- Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε την απιστία ως ζευγάρι - 6 Μαρτίου 2019
- Εφηβεία: Πώς μπορούν οι γονείς να διαχειριστούν τα «δύσκολα» χαρακτηριστικά της - 28 Φεβρουαρίου 2019
- Η φιλαργυρία «βλάπτει» σοβαρά τα συναισθήματα - 25 Φεβρουαρίου 2019
- Γιατί η φιλία θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας; - 11 Φεβρουαρίου 2019
- Ας αφεθούμε ελεύθεροι να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας χωρίς φόβο - 21 Δεκεμβρίου 2018
- Συμπονώ σημαίνει κατανοώ, νοιάζομαι, φροντίζω - 17 Δεκεμβρίου 2018
- Σε ποιες παγίδες μπορούν να εκτεθούν τα παιδιά μας στο διαδίκτυο; - 13 Δεκεμβρίου 2018
- Ξεχάσαμε να εκτιμάμε… - 10 Δεκεμβρίου 2018
- Χωρίς επαφή, επικοινωνία και αγάπη… Tι ενδιαφέρον έχει η ζωή; - 29 Νοεμβρίου 2018
- Μένοντας προσκολλημένοι στο παρελθόν δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να ασχοληθεί με το παρόν - 27 Νοεμβρίου 2018
