Κοιτώντας τη βροχή & Διαβάζοντας βιβλίο
Του Θοδωρή Γιαννόπουλου
Advertisment
Πόσο όμορφα είναι να διαβάζεις ένα βιβλίο δίπλα σε ένα παράθυρο, να χαζεύεις την βροχή, έχοντας για συνοδό το γκρίζο χρώμα του ουρανού, να διαβάζεις μερικές γραμμές ζωγραφισμένες με ρομαντικές λέξεις και παράλληλα να κοιτάς προς τα έξω περιμένοντας αυτό που διαβάζεις να πάρουν μορφή μέσα από τις στάλες της βροχής. Παράξενα τα στοιχεία της φύσης το πώς παίζουν με την διάθεση μας, να κάνουν κάθε προσπάθεια για να βγάλουν τα συναισθήματα τα οποία κρύβουμε κατά καιρούς, να βαδίζουν παράλληλα επιζητώντας να γίνουν ένα με μας.
Σε κάθε όμως βλέμμα προς τα έξω υπάρχει και η γνώριμη απορία, μια ερώτηση που δυστυχώς ούτε ο συγγραφέας του βιβλίου ποτέ πρόκειται να σου απαντήσει ειλικρινά κατά πόσο τελικά είναι εύκολο να βιώσεις τέτοιες εικόνες, να νιώσεις τα ίδια συναισθήματα, να αποκτήσεις την αγάπη η οποία όμως θα μείνει, και δεν θα ναι της στιγμής. Κατά καιρούς συνειδητοποίησα ότι η ζωή ανήκει σε στιγμές, εικόνες που ο ζωγράφος δεν είσαι εσύ πάντα. Όμως αρχίζω και σκέπτομαι ότι ίσως δεν είμαι τόσο σωστός, κάτι λείπει. Οι στιγμές ναι μένουν στο μυαλό, σε συντροφεύουν πάντα ακόμα και οι δυσάρεστες. Είναι αυτές που στα δύσκολα σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις την πορεία σου χωρίς να σκύβεις το κεφάλι, ακόμη και εάν σε άλλαξαν.
Όμως η ιδανική αγάπη δεν είναι εύκολο να κερδηθεί ούτε να κρατηθεί και για να μείνει πραγματικά δίπλα σου για πάντα, πρέπει να προσφέρεις το κομμάτι του εαυτού σου για να ενωθεί με ένα άλλο ώστε να γίνουν ένα, να νιώθουν μαζί τα ίδια πράγματα, να βοηθιούνται μεταξύ τους, και πάνω σε αυτά να φτιάχνουν τους πίνακες της ζωής, ξέρωντας όμως ότι ακόμα και εάν ξεθωριάσουν με το πέρασμα του χρόνου, δεν έχεις αποχωριστεί το ιδανικό, σχηματίζοντας καινούργιες, πάντοτε με το ίδιο πρόσωπο δίπλα σου.
Advertisment
Όχι άδικα, λοιπόν, γράφουν τα βιβλία μου ότι η αγάπη που πραγματικά την νιώθεις, ζει μέσα από δύσκολες αλλά και ευχάριστες στιγμές. Κάποιες τέτοιες σκέψεις είναι που σε κάνουν να κλείσεις το βιβλίο, να βάλεις ένα απαλό κομμάτι μουσικής συνεχίζοντας το χάζεμα της βροχής, αλλάζοντας όμως τους ηθοποιούς, βάζοντας εσένα στο προσκήνιο, που με μαγικό τρόπο είσαι και ο σκηνοθέτης, δημιουργώντας τις μελλοντικές εικόνες που θες να ζήσεις με το πρόσωπο που σε γεμίζει αγάπη, χαμόγελο και θα είναι στο πλάι για πάντα.
Δυστυχώς όμως ο ρομαντισμός από όσο φαίνεται ζει μόνο μέσα από τα βιβλία και τις φανταστικές ιστορίες που παρόλο που σε προκαλούν να τις κυνηγήσεις, δεν το κάνεις, ίσως γιατί ο κόσμος έχει γίνει αρκετά κυνικός, που δεν σε αφήνει να πράξεις τίποτα παρά πάνω από προσωρινές στιγμές, που κατά καιρούς χάνονται. Σε ένα βιβλίο είχα διαβάσει ότι η ζωή μεγαλώνει μόνο όταν ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου σε αγαπάει όσο τον αγαπάς, που ακόμα και σε αυτό το συναίσθημα ο χρόνος λυγίζει και γίνεται αντίπαλος του εαυτού του.
Όσο η βροχή φτάνει στο τέλος της τόσο οι σκέψεις μου στερεύουν, κάνοντας το τραγουδάκι που έπαιζε συνεχεία εδώ και ώρα σαν το φωτεινό ήλιο που βγαίνει μέσα από την βροχή. Νιώθω όμορφα, όχι γιατί έχω βρει τον άνθρωπο μου και θέλω να ‘μαι πλάι του για μια ζωή αλλά γιατί ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων που ο ρομαντισμός αν δεν πηγάζει, σίγουρα διατηρείται όπως η μυρωδιά των ανθών την άνοιξη. Κρίμα που δεν μπορώ αυτό να το μεταφέρω και στους γύρω μου, να τους επηρεάσω έστω και λίγο, αλλά τα πιο σημαντικά “μαθήματα” δεν διδάσκονται αλλά μαθαίνονται από σένα τον ίδιο!
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
