Έχω έναν φίλο, ο οποίος κάθε φορά που είναι πολύ χαρούμενος για κάτι, κάνει μια σειρά από ασυνάρτητα, αστεία χορευτικά βήματα, που μοιάζουν περισσότερο με χορογραφία ερωτευμένων πιγκουίνων, παρά με ανθρώπινες κινήσεις. Αυτός είναι ο χορός της χαράς.
Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι κανείς άλλος δεν έχει επινοήσει παρόμοιο χορό. Μέχρι που παρατήρησα πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά όταν είναι πολύ χαρούμενα. Χοροπηδάνε, φωνάζουν και κάνουν αστεία, αυτοσχέδια χορευτικά. Τότε συνειδητοποίησα ότι ο χορός της χαράς είναι ένα μυστικό που το μοιραζόμαστε πολλοί. Και που μας κάνει πολύ χαρούμενους.
Advertisment
Άλλωστε τι νόημα έχει η χαρά, αν δεν τη βιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις και με όλο σου το σώμα; Τι είναι ένα συναίσθημα χωρίς έκφραση; Είναι σαν να τρως ένα παγωτό αργά-αργά, ήρεμα και συνετά και τελικά το μισό λιώνει, προτού προλάβεις να το γευτείς. Για θυμήσου, όμως, πώς το έτρωγες όταν ήσουν παιδί. Με ενθουσιασμό, με λαχτάρα, σαν να κρεμόταν η ζωή σου από αυτό. Και φυσικά λερωνόσουν παντού! Αν, λοιπόν, δεν αφήσεις τη χαρά να σε παρασύρει και να σε συνεπάρει, αν δεν την αφήσεις να σε λερώσει και να σε τσαλακώσει, στερείς από τον εαυτό σου την πραγματική απόλαυση της ζωής και «πνίγεις» τις πιο συγκλονιστικές στιγμές σου.
Για αυτό αναρωτήσου: τι θέλεις να έχεις να θυμάσαι όταν θα μεγαλώσεις (και άλλο); Τη χαρά που κράτησες μέσα σου, τακτοποιημένη στο όμορφο κουτάκι της ή ότι οι γείτονες του κάτω ορόφου σου έκαναν επανειλημμένα παρατήρηση, επειδή χόρευες και εσύ τον χορό της χαράς μαζί με αυτούς που ήθελες να μοιραστείς τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου;
Έρικα Α.
Advertisment
