Η αληθινή αίσθηση του “ανήκω”
επιτυγχάνεται μόνο με τον αυθεντικό, ατελή εαυτό μας
Ανήκω
Η Brene Brpwn, στο καταπληκτικό βιβλίο της “Ευτυχώς που δεν είμαι τέλειος” (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας), αναφέρει μεταξύ των άλλων τη σημασία για την αίθσηση του “Ανήκω”. Άλλα εξαιρετικά άρθρα της ίδια συγγραφέως είναι τα
Advertisment
Εξερευνώντας τη δύναμη του αγαπώ, ανήκω, αξίζω
Τι σημαίνει να ζούμε ολόψυχη ζωή;
Η δύναμη του να είσαι ευάλωτος (Βίντεο)
Advertisment
Η αίσθηση του “ανήκω” είναι η έμφυτη επιθυμία του ανθρώπου να είναι μέρος από κάτι μεγαλύτερο από τον ίδιο. Επειδή αυτή η λαχτάρα είναι πρωταρχική, συχνά προσπαθούμε να την ικανοποιήσουμε με το να προσαρμοζόμαστε στα μέτρα και τα σταθμά των άλλων και να αναζητάμε την αποδοχή τους. Όμως αυτά δεν είναι απλώς κούφια υποκατάστατα του «ανήκω», αλλά συχνά αποτελούν εμπόδια για να φτάσουμε σ’ αυτό. Η αληθινή αίσθηση ότι ανήκουμε δημιουργείται μόνο όταν είμαστε παρόντες στον κόσμο με τον αυθεντικό, ατελή εαυτό μας. Γι’ αυτό, δεν μπορεί ποτέ να είναι μεγαλύτερη από το επίπεδο της αυτοαποδοχής μας.
Ένας από τους λόγους που μου πήρε τόσο καιρό να αναπτύξω αυτούς τους ορισμούς ήταν ότι, πολύ συχνά, δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι ισχύουν. Τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά αν μελετούσα την επίδραση που έχουν οι κουτσουλιές των πουλιών στη γονιμότητα του εδάφους, αλλά τα θέματα με τα οποία καταπιάνομαι εγώ είναι προσωπικά και πάρα πολλές φορές οδυνηρά.
Μερικές φορές, καθώς στρεφόμουν στα στοιχεία μου για να φτιάξω ορισμούς σαν τους παραπάνω, με έπιαναν τα κλάματα. Δεν ήθελα το επίπεδο της αγάπης που είχα για τον εαυτό μου να περιορίζει το πόσο μπορούσα να αγαπήσω τον άντρα μου ή τα παιδιά μου. Γιατί; Γιατί το να τους αγαπώ και να αποδέχομαι τις ατέλειες τους μου ήταν πολύ πιο εύκολο από το να στρέψω τον προβολέα της αγάπης και της καλοσύνης στον εαυτό μου.
Αν κοιτάξεις τον ορισμό της αγάπης και σκεφτείς τι σημαίνει από τη σκοπιά της αγάπης του εαυτού, θα δεις ότι είναι πολύ συγκεκριμένος. Για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας χρειάζεται να μάθουμε να τον εμπιστευόμαστε, να του φερόμαστε με σεβασμό και να είμαστε καλοί και στοργικοί μαζί του. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο αν σκεφτείς πόσο σκληροί είμαστε οι περισσότεροι με τον εαυτό μας.
Ξέρω ότι πολλές φορές μιλάω στον εαυτό μου με τρόπους με τους οποίους δεν θα διανοούμουν ποτέ να μιλήσω σε άλλον άνθρωπο. Πόσοι από εμάς δεν λέμε ξανά και ξανά “Μα είμαι τόσο ηλίθιος, Θεέ μου!” Όπως ακριβώς μια τέτοια κουβέντα σε κάποιον που αγαπάμε θα ήταν εντελώς ασύμβατη με την άσκηση της αγάπης, το να μιλάμε έτσι στον εαυτό μας έχει βαριές επιπτώσεις στην αγάπη μας γι’ αυτόν.
Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι στον ορισμό του «ανήκω» χρησιμοποιώ τις λέξεις έμφυτη και πρωταρχική. Είμαι πεπεισμένη ότι αυτή η αίσθηση είναι στο DΝΑ μας και συνδέεται κατά πάσα πιθανότητα με τα πρωτόγονα ένστικτα επιβίωσης. Με δεδομένο το πόσο δύσκολο είναι να καλλιεργήσουμε την αυτοαποδοχή μέσα σε μια κοινωνία μανιακή με την τελειότητα, και γνωρίζοντας πόσο ριζωμένη είναι μέσα μας η ανάγκη να ανήκουμε, δεν είναι διόλου παράξενο ότι αναλώνουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στις επιταγές των άλλων και να κερδίσουμε την αποδοχή τους.
Είναι πολύ πιο εύκολο να πούμε: «Θα είμαι όποιος και ό,τι θέλεις εσύ να είμαι, αρκεί να νιώθω ότι είμαι κι εγώ μέρος σε όλο αυτό». Από τις συμμορίες μέχρι το κουτσομπολιό, κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να προσαρμοστούμε, αν πιστεύουμε ότι αυτό θα καλύψει την ανάγκη μας να ανήκουμε. Όμως δεν την καλύπτει. Μπορούμε να ανήκουμε μόνο όταν προσφέρουμε τον πιο αυθεντικό μας εαυτό και όταν μας αγκαλιάζουν γι’ αυτό που αληθινά είμαστε.
