Η συμμόρφωση είναι ένα από τα
μεγαλύτερα ψυχολογικά δεινά της ανθρωπότητας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr Robert Anthony «Τα μυστικά της απόλυτης αυτοπεποίθησης» Εκδόσεις Διόπτρα
Advertisment
Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε χωρίς να χρειαστεί να λάβουμε καμία σημαντική απόφαση. Οι ενήλικες συχνά μας στερούσαν αυτή την ευθύνη λαμβάνοντας τες εκείνοι εκ μέρους μας. Ακόμη κι αν προσπαθούσαμε να λάβουμε κάποια απόφαση ή να εκφράσουμε τη γνώμη μας, δεν μας έδιναν ποτέ σημασία. Οι γονείς μας είχαν τον τελευταίο λόγο. Εμείς είτε συμφωνούσαμε με τις απαιτήσεις τους είτε, σε αντίθετη περίπτωση, προσπαθούσαμε να τους πείσουμε να μην κάνουμε αυτό που ήθελαν.
Καθώς μπαίναμε στην εφηβεία, άρχισε να γίνεται εμφανές ότι θα έπρεπε σύντομα να αρχίσουμε να αποφασίζουμε οι ίδιοι τι ήταν καλύτερο για εμάς. Η εμπειρία αυτή μπορεί να είναι τρομακτική, καθώς ο μέσος έφηβος εισέρχεται στον κόσμο των ενηλίκων ελάχιστα προετοιμασμένος για ό,τι πρόκειται να συναντήσει μπροστά του. Η οικογενειακή ανατροφή μας και το εκπαιδευτικό σύστημα έχουν αγνοήσει αυτό το ζωτικό και απαραίτητο κομμάτι της εξέλιξης μας.
Advertisment
Σε αυτό το στάδιο της ζωής μας είναι που λαμβάνουμε τη μοιραία απόφαση να συμμορφωθούμε. Ως παιδιά, είχαμε μάθει ή να υπακούμε ή να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες, επομένως δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι, καθώς ενηλικιωνόμαστε, οι περισσότεροι επιλέγουμε να διαιωνίσουμε τη συμμόρφωση ως πιο αβίαστη και συμφέρουσα στάση ζωής. Προτιμούμε να μην ταράζουμε τα νερά, επειδή η ανάγκη μας για αποδοχή είναι πολύ ισχυρότερη από την επιθυμία μας να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.
Η συμμόρφωση είναι ένα από τα μεγαλύτερα ψυχολογικά δεινά της ανθρωπότητας. Όποιος παγιδεύεται σε αυτή την καταστροφική συνήθεια σπάνια επιτυγχάνει τους στόχους του. Θέλει να γίνει σπουδαίος, ανεξάρτητος και να κάνει ση μαντικά πράγματα. Αλλά δεν μπορεί. Το πρωταρχικό κίνητρο που έχει να αναζητά πάντοτε την αποδοχή τον αποτρέπει.
Ο κομφορμιστής διακατέχεται από την ανάγκη της αποδοχής. Ποτέ δεν του είναι αρκετή. Στρέφεται από τον έναν στον άλλον αναζητώντας φιλοφρονήσεις και επιδοκιμασίες για τη συμπεριφορά και τις πράξεις του. Ως παιδί, στρεφόταν στους γονείς και τους δασκάλους του. Όταν άρχισε να εργάζεται, στράφηκε στο αφεντικό και στους συνεργάτες του. Στη συζυγική του ζωή, στρέφεται στη σύντροφο του. Πρέπει να έχει πάντα κάποιον γύρω του να τον συγχαίρει και να του λέει πόσο καλά τα κατάφερε. Αυτό τονώνει τη χαμηλή του αυτοεκτίμηση.
Αναζητώντας συνεχώς την αποδοχή, ξεφεύγει από την ευθύνη που έχει να δημιουργήσει τη δική του επιτυχία και ευτυχία, ενώ η ευημερία του φτάνει να εξαρτάται απόλυτα από τους άλλους. Πράγματι, είναι ψυχολογικός δούλος τους, κάποιος που δεν μπορεί πια να φανταστεί πώς θα ήταν η ζωή αν την προσέγγιζε με τρόπο αυτόνομο. Το αντίθετο του θάρρους δεν είναι η δειλία αλλά η συμμόρφωση. Δεν πρέπει ποτέ να δώσουμε σε κάποιον άλλον τη δύναμη να βελτιώσει ή να καταστρέψει τη ζωή μας ή να εξουσιάζει τις πρωτοβουλίες μας.
